Jakobe Mansztajn Poems

the clue in the sentence is the corpse. so real,
so deep inside. we are the privileged ones,
we can look it over, lend it an ear, poke at it
and conclude: ho ho his death out of breath,
...

soon, the estate kiosks will fall and to get our sweets
we'll have to run all the way to tesco. sage senses
the influence of global markets and the eventual end
of lower life forms. they spit on those like us
...

that it's raining, he said. cast off his coat and entered
marcin's things. marcin seems to express no objection:
lying low and passing quietly, not quietly enough though
so as we can't hear (marcin's things riddled with shivers).
...

you can't help marcin, even if you bring him preserves,
warm up the raspberry compote, spoon feed him. even
if you fluff marcin's pillows, smooth down marcin's sheets,
you will not satiate the things consuming the boy's body,
...

for me, for you and for whomever

they suggest we tidy up: gather up the kites,
roll up left-over posters of old heroes.
store: the tricycle, the lego first aid kit,
...

a poem about lying in bed together begins
in gdansk central train station. it's late,
morning really, and only now can we see
how little has changed since yesterday.
...

I start by stepping out onto the balcony. then say to myself:
at the end of this room there is a balcony. you can try to
exit, get some air, perhaps something more.
...

tsui pen wierzył w wiele
równoległych linii czasu, ale to i tak za mało.
siwy wierzy w autobusy niskopodłogowe
i że jak ruszymy dupy, to może jeszcze zdążymy.
robi się ciemno i ziemia zwija ciepłe języki blokowisk.
siwemu się takie metafory całkiem podobają,
więc puszcza w obieg mokrego blanta i mówi:
dobre wiersze psują dobre obyczaje.

nie zdążymy. siwy podnosi się z fotela
i włącza muzykę, której prawie nie słychać,
której nie słychać w ogóle, więc pyta:
jak to gówno się włącza? leżymy pewni swego,
pewni podłogi i wykładziny, która teraz jest jak cmentarz.

siwy dotyka palcem czubka nosa i mówi:
nie ukrywam, to ciało staje się obce.
uśmiechamy się, bo to śmieszne, bo wszyscy mamy tak samo.
za oknem tężeje jagodowa galareta i siwemu
robi się przyjemnie na widok tego, co sobie wyobraża.
twierdzi, że wiersze różnią się od poezji zapisem,
bo poezji nikt jeszcze nie napisał, a on ją właśnie czuje.
wie, że najlepiej jest się zamknąć
w ciasnej skorupie orzecha
...

tsui pen glaubte an viele
parallele zeitlinien, aber das ist sowieso zu wenig.
der graue glaubt an niederflurbusse
und wenn wir den arsch hochkriegen, schaffen wir ihn vielleicht noch.
es wird dunkel und die hochhaussiedlungen rollen ihre warmen zungen ein.
der graue findet solche metaphern ganz nett,
also bringt er ein feuchtes tütchen dope in umlauf und sagt:
gute gedichte verderben die guten sitten

wir verpassen ihn. der graue hebt sich aus dem sessel
und macht musik an, die man fast nicht hört,
die man gar nicht hört, also fragt er:
wie macht man das scheißding an? wir liegen da, im bewußtsein unsrer selbst,
des fußbodens und der auslegeware, die jetzt ein friedhof ist.

der graue tippt sich an die nasenspitze und sagt:
ich leugne nicht, dieser körper wird fremd.
wir lachen, weil das lustig ist, weil es uns allen ähnlich geht.
hinterm fenster geliert die heidelbeermarmelade und dem grauen
wird warm beim anblick seiner phantasien.
er meint, gedichte unterscheiden sich von der poesie durch die niederschrift,
denn die poesie hat noch keiner aufgeschrieben, er aber fühlt sie eben jetzt.
er weiß, dass man besser still ist
und sich einschließt in eine nussschale
...

szuka nóż brzucha, więc po rękę sięga
- mamrocze siwy i sięga do kieszeni po szlugi.
są kolejki, które co kilka minut szatkują krajobraz,
jest szeroki, betonowy murek, jest wypoczynek.
siwemu pasują te okolice, więc mówi mało.

liście furkoczą na wietrze, rozganiają smród
i mgiełkę chesterfieldów, w której gnieździ się mały budda.
siwy odchrząka i spluwa. wierzy w paczkę
dwudziestu buddystów, z których każdy odda życie
za dwa palce i strużkę ognia.

ktoś rzuca, że ten wiersz nie posiada rytmu.
siwy spogląda na nas i niedowierza.
wystarczy, że chwilę pomilczy i już robimy syf.
borges miał język w małym palcu a rytm w dupie, twierdzi.
za chwilę nadjeżdża kolejka i znów robi się cicho
...