Madrason . Poems

Plots ontwaar ik haar
eindelijk weer die grote Rust
ze doet zelfs even zeer
overal hangt ze en wuift
...

Wat zijn we dan
geworden
dat we zelfs
vogels dwingen
...

Ik zie de schoonheid
liefelijk trompetteren ze
communiceren
grazend om me heen
...

Hoop is veel
een beetje al
en toverknal
pijn in de keel
...

Niets meer dan een pak van
vlees en van botten
waarin de geest
star
...

I spilled my guts
after I defied
my own Identity
I puked on what
...

Als ik dood was
begreep men me pas
daar in die mottenballenjas
waarin ik me niet meer
...

Ik had rijk kunnen zijn
maar verschool me tussen
boterbloempjes en wat madelieven
ik had goud kunnen krijgen
...

Like mud-fish
are we
opening our eyes
after having slowly
...

Geen dag meer normaal
geen dag meer normaal
en als het zo lijkt
valt er een kistje van staal
...