Maurice Gilliams Poems

Sunday in the country.
Smoking, staring through the window:
linden trees outside,
idle boys are passing by.
...

After the summer it is an old men's land,
here yawns the heath in its vicious gall;
the brown of oaks smells of dogs,
the village glows in its October bells.
...

The stone angel on the Cathedral elevates
his scales at midnight for those who collapse.
The army of lice is cracking. Pissing cats
in draftless winding alleys.
...

I

She carried the lamp behind the water flags.
The midnight dawn gnaws through
the high chamber where Maria sleeps,
...

Avond heeft ons zijn gezag ontplooid.
Zwervers met zwaarmoedige schalmei
dwalen langs de zwoele Scheldeboorden.
Dichters hebben de eerste ster verstaan.
Rode boeren drijven rode stieren.
In de holen langs de haven loeren
stierenogen bloedig in elk mens.

Donkre vrouwen op de wandelbrug
zien drie boten aan de kim verdwijnen,
luistren naar het klotsen van het water,
leunen op de reling zonder spreken.
Maar hun hart, gereed voor machtig wenen,
en hun smachten kunnen zij bedwingen
in een droge, blindversteende blik.
...

Night unfolded itself to us and rules.
Hobos with somber shawms wander
along the sultry banks of the Scheldt.
Poets can tell the evening star.
Red farmers drive red bulls.
In the holes along the harbor
bull eyes leer deadly in every man.

Dark women on the footbridge
see three boats vanishing at the horizon,
listen to the splashing of the water,
lean on the rail without speaking.
But they contain their hearts,
made for great weeping, and their desires
in a dry, blind-hardened gaze.
...

Omhooggerezen uit de grond der tranen
zien wij dit land, gelijk ons eigen peinzen.
- "In bruine hoeven midden blauwe weiden
slapen mensen met hun vee vergaderd."

Wij schrijden door de nacht, gehuld in nevels,
om met de maan onzichtbaar te vergrijzen.
- "Het water rilt van ver-gehoorde treinen,
het gras geurt killer van vertreden netels."

Wij worden oud en zo gaat alles zwijgen
wat niet onthoudbaar blijft met kinderogen.
- "De kam der hanen hangt gelijk de rozen,
de hoven gaan niet altijd geuren blijven."
...

Risen from the ground of weeping
we see this land, like our reflections.
- "Gathered in brown farms amid blue pastures
along with their cattle people sleep."

We walk through the night, shrouded in mist,
and we turn with the moon invisibly gray.
- "The water is trembling from trains far away,
the grass smells colder of trodden-down thistles."

We grow old and then all will be tacit
that isn't retainable with the gaze of a child.
- "Like the roses the cockscombs are blighted,
the gardens won't keep their scents forever."
...

Het is een land van grijsaards na de zomer,
hier geeuwt de heide in haar gal van zonde;
het bruin der eiken heeft de geur van honden,
het dorp gloeit in zijn klokken van oktober.

De honing druipt vermoeid in aarden potten
waaraan de handen zich getroost verenen;
en eenzaam duurt 't gemaal der molenstenen,
't kasteel staat in zijn grachten te verrotten.

Sterfbedden blinken van het goud der vaderen,
't is avond en de zonen zien het wonder:
't geboortehuis dompelt in nevel onder
en jeugd en lief en 't ál zijn niet te naderen.
...

After the summer it is an old men's land,
here yawns the heath in its vicious gall;
the brown of oaks smells of dogs,
the village glows in its October bells.

The honey drips wearily in earthenware pots
at which hands unite for consolation;
and lonely last the millstones' revolutions,
the castle stands in its moat and rots.

Deathbeds gleam with the gold of the fathers,
it's evening and the sons see the wonder:
their birthplace submerged in mist, and yonder,
youth and love and everything still farther.
...