οι ψυχές μας ανήσυχες
αδέσποτες ώρες
ψάχνουν να σταθούν
μικροί λεπτοδείκτες
δίπλα σε άλλες
να γλυκάνουν
φωλιά να κάνουν
στο περιβόλι του Έρωτα
γερά να στηρίζουν
βαριούς ωροδείκτες
με αδύναμους ώμους
άλλοι
με ψυχή και καρδιά γερακίσια
άλλοι
με ματιά και φτερά αετίσια
άλλοι
με πόδια δυσκίνητα
καρφωμένα στο λάθος
ξαφνικός ένας Έρωτας
αν δεν μας ταξιδέψει
αυτός μόνον αθάνατος
αυτός μόνον αντάρτης
πάνω από άγριες θάλασσες
κι από στεριές εύφορες
δίχως του εγώ τα έρματα
στην ράχη του Πήγασου
ακριβή μου χαρά
μονάκριβη μου αγκαλιά
πνεύμα μου γεμάτο πάθος
πολύτιμο να μας τιμά
να δούμε πολύ πιο μακριά
πέρα από το χθες
σιχαμερό και φθαρτό
της νιότης το πέρασμα
χαμένο για πάντα μιλώ
άδικα
άδικα
τόσο μελάνι χύνεται
για το όνομα του
άδικα
άδικα
τόσων ετών της ψυχής
τις πανοπλίες χαλάμε
άδικα
άδικα
τη ζωή να περνάει κοιτάμε
αντί ψηλά υπέροχα να πετάμε...
(01.10.2015 '10 και πλέον ιστορίες μετά το 30')
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
A thought-provoking poem, philosophical even with its profound meaning. You have beautifully used a metaphor and elaborated on it, in a fitting rhythm and truths that strike at the very heart of the reader. I love this.
Dear Lina, I'm glad to hear that my poem's truth has managed to strike at your heart, this is where I'm always aiming! !