Για Μια Καμίλ Κι Έναν Ογκίστ Poem by Mara Motaki

-Βιάζομαι.
Χρειάζεστε τεχνική.
Πρέπει να βρείτε τον χρυσό.
«Ο χρυσός υπήρχε ήδη μέσα της..
ήταν το νοτισμένο χώμα
που έπρεπε να βουλιάξω τα χέρια μου
για να πάρω κι εγώ..
ήθελα να τρυπώσουν τα δάχτυλά μου στο μάγμα της..»
-μπορώ να σε πάω να δεις οτιδήποτε μου πεις
- το παλτό σου! Θα κοιμηθώ στο σπίτι μου.
«Φωλιά έγιναν η λάσπη, το μάρμαρο, ο μπρούτζος.
Η βρεγμένη γάζα που φυλάει την υγρασία μας
από τα αδιάκριτα μάτια.
Οι σμίλες, το σκαρπέλο, οι ράσπες,
οι μαλακές πέτρες
που λείαιναν τα αγκάθια από τις μύτες τους.
Όλο το σώμα σε θέση άμυνας και ευάλωτο μαζί..
τα χέρια δεν καλύπτουν τίποτα
από τις πηγές της λήθης
παρά μόνο σε οδηγούν
σαν ταμπέλες να τα γευτείς.
Στήριγμα στα γόνατα
και οι κόμποι της σπονδυλικής στήλης
χάνονται στα μαύρα μαλλιά.
Τα χέρια μου και τα πόδια μου
ψιθυρίζει η κυρία με το καπέλο πως είναι εσύ..
δεν ξέρουν πως είμαι όλος εσύ»
- χάιδεψες το γυμνό στομάχι μου
και δεν κατάλαβες πως ήταν άδειο.
Δεν μπορούσα να σε μοιραστώ.
Ήταν αγώνας για μένα χωρίς νικητή.
Στο νεκροκρέβατο σου θα εξακολουθείς να διατάζεις.
Γιατί? Γιατί? Γιατί?
Πίνω για να νομίζουν ότι είμαι έτσι απ αυτό
και δεν μου το έκανες εσύ.
-χαιρέκακη θεά, κι όμως σε αγαπώ με πάθος.
- κανείς δεν μπορεί να με κρατήσει
από το να φτιάξω ένα άλλο.