Ερημιά Poem by THEODOROS MANTAS

Έρημοι είναι οι δρόμοι και οι γειτονιές,
χάθηκαν τα χαμόγελα και οι φωνές,
έσβησαν οι φλόγες που άναβαν οι καρδιές
και 'μειναν δάκρυα και παλιές πατημασιές.

Το χώμα δεν είναι ποτισμένο από καιρό.
Της ψυχής το βλέμμα είναι πια μουντό.
Η άνοιξη δεν ζυγώνει το λερό.
Τα αηδόνια έφυγαν απ' τον τόπο αυτό.

Το πέλαγο δεν χαρίζει πια ταξίδια.
Ο άνεμος δεν φέρνει του κόσμου τα στολίδια.
Τα δάση έμειναν γυμνά και παγωμένα
και τα λουλούδια είναι ολούθε μαραμένα.

Τα μονοπάτια έχουν μόνο κλειστές στροφές
και τα βουνά γέμισαν άγριες σπηλιές.
Και Συ κάθεσαι στο θρόνο της μοναξιάς
αποζητώντας τα όνειρα που αγαπάς.

Και είναι η νύχτα σου μεγάλη και βαριά
και σε κουράζει η σιωπή και η παγωνιά.
Μα σε κάθε σκέψη που σκαρώνει ο νους
πετάς σε χρόνους όμορφους και γελαστούς.