όσο κι αν βρίζεις αυτό που ποθείς
την επιθυμία σου δεν απωθείς
το σώμα δείχνειτης φύσης αλήθεια
ξυπνά και νεκρούς απ΄ τη συνήθεια
αντιστέκεσαι στη δύναμη, πιστεύεις σθεναρά
σμπαράλια γίνεται η δική σου καρδιά
ποιον κοροϊδεύεις; εσένα τελικά;
βιώνεις αβίωτη ζωή μακριά…
συμφωνία επιβίωσης με Αγάπης φτερά
αγκαλιάζει κομμάτια να τα πάει ψηλά
πριν τη ζήσεις, νιώθεις τα άλλα χλιαρά
συμβιβασμούς φθηνούς με χυδαία κορμιά
ιδανική η φύση! μεγάλη Μαμά!
κρατάει το χέρι αιώνια, σφιχτά…
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem