Φωτεινή Γωνιά Poem by THEODOROS MANTAS

Απόμερη γωνιά
των άστρων γειτονιά,
ψυχής κρυφή ματιά
που βλέπει...πιο μακριά.

Ψίθυρος ζεστός,
νομίζεις μακρινός,
μα λάμπει μες στο φως,
σκιές δεν έχει αυτός.

Το πριν και μετά,
ξεφεύγει απ' τις στιγμές
και οι άναρθρες κραυγές
πληγές είναι του χθες.

Αεράκι φυσά γλυκά,
σε στέλνει στα ψηλά,
ανάβεις το δαυλό,
λευκό είναι το ριζικό.

Ανθίζει η γωνιά,
ευωδιάζει η γειτονιά,
άστρο φέγγει δυνατά...
σ΄όνειρο ανήκεις πια.