Ήμουν Poem by THEODOROS MANTAS

Ήμουν άνεμος, βροχή,
κεραυνός, αστραπή'
δεν είχα σκέψεις, ενοχές,
δεν είχα παλιές εντολές.

Λεύτερος σαν το φως,
δίχως χρόνο και μοναχός,
ερημικός και τολμηρός,
πάντα πρώτος στο εμπρός.

Δεν ανήκα πουθενά,
δεν ζητούσα πολλά,
τα λίγα ήταν αρκετά,
μα τα ταξίδια μακρινά.

Τα όνειρα ήταν πολλά,
με μύρια χέρια σφιχτά'
γέλια, γλέντια και χαρές,
σε κήπους με πορτοκαλιές.

Ο παράδεισος ήταν εδώ,
σε 'να κρυφό ωκεανό
με ΄να γλαυκό ουρανό
και τα δελφίνια για οδηγό.

Προβλήματα άφηνα μακριά,
φιλιά έσβηναν κραυγές,
σύνορα δεν είχαν οι γειτονιές,
δεν υπήρχαν...εγκλήματα, ενοχές.

Ήμουν άνεμος, βροχή,
κεραυνός, αστραπή'
δεν είχα σκέψεις, ενοχές,
δεν είχα παλιές εντολές.