Пандемониум Poem by Panche Kovachovski

Леснотијата со која живееме,
И која не води во неповрат,
Постојаното трагање по нешто,
За кое не знаеме ни дали постои.

Смртта, која не ја сакаме,
А всушност е најголема желба,
Денот кој сака да е ноќ,
И ноќта која посакува светлина.

Неподносливата убавина околу тебе,
Неподнослива, само поради тоа што не е твоја,
Насмевки кои делуваат како радијација,
Па се криеш од луѓето само за да живееш уште еден проклет ден.

Со секое наредно дежа ву,
Потпаѓаш под поголемо лудило,
И ништо повеќе нема смисла,
Тоа што го гледаш не е тука,
Тоа е само обична фатаморгана.
Која те тера да се замислиш,
Дали ти постоиш,
Или си само нечиј привид.