دل اگر رفت ز دستم غم دلداری است Poem by Ahmad Mahmood Imperator

دل اگــــــر رفت ز دستــــــم غم دلداری است
رنـــج دلــــــدادگی و دیــده ی خونباری است
مشت از سیــــم و زر هـر چند به دستم نرسید
دل آیینــــــــه ی ما خفتــــــــه به زنگاری است
قــــدم خویش به هر جای نیــــکو بایــــد ماند
زهـــــــر دندان اجــل بسته به هر تاری است
تـیــــر مــــا را ز مـــی ناب که عمری نرسید
شـکر این بس کـه به ما کاسه ی آچاری است
سنگ تهمت به سر کوچه ی وحشت خــوردم
آفـــــــرین باد به این شهر که هوشیاری است
خون دل میــــــــرود از دیده و خشنـــود هستم
به ســــــــر دامن من نامـــــه و گلزاری است
از که گویم به چه گویم کسی صاحبدل نیست
ورنه در هــــر نفســـم گفتــــه ی بسیاری است
جان من در تپش حسرت و نومیـــدی سوخت
گر صحت میـــــرود از من تن بیماری است
قصـــــر شاهی اگر امروز مرا نیست مقــــام
خیمــــه ی پــــــاره و تنهــایی و آواری است
همــــه رفتند و درین گوشــــــه ی تنها ماندم
در دو عالــــــــم بر من خــــالق ستاری است
ســــاده مگذر صفحــه مشمار ز محمود اینجا
مصرع تـــــازه و بیت نـــو و اخبــاری است
-----------------------------------------
شاعر: احمد محمود امپراطور
#غزل
#شعر
Fallow
explore.org
Meta
Brandon Lott