BLOEM Poem by Ruth Lasters

Witte washanden waarmee je wast je oude vader
verharden 's nachts tot omslagen voor

ongeschreven brieven naar elkaar (ooit komt er een machine, pa,
die ze met elektroden op de hoofdhuid registreert en uitprint

de epistels die je slechts schreef in gedachten, nooit noteerde. Ze liggen
daar dan na je laatste adem in een stapel van exact jouw

lichaamslengte). In godsnaam, hou je benen stil, vader!
Misschien groeit er in hersenen van ouders die verschoond worden

tegennatuurlijk door hun kind, een beeld van steeds dezelfde
bizarre, onbestaande bloem - teken ze in de spiegeldamp -

zoals een nieuwe plantensoort woekert na
kernstraling.