De metselaar parelt van het zweet Poem by Arjen Duinker

De metselaar parelt van het zweet,
De gehaaste bibliotheekdirecteur pakt zijn jas,
Ik herken ze en glimlach.
En jij die jongens en meisjes grootbrengt
En kranten bezorgt en kleren verstelt
En in de late uren wiskunde studeert
En nu doodmoe je haren wast,
Het is goed.

Ik herken je en glimlach.
Rust uit en begin opnieuw.
Verf je lippen of laat ze zo.
Prik brood op een stok en ga een dag zwerven,
Alle leeftijden zullen je herkennen en je vrolijkheid aanmoedigen,
Je bent een bloem.

De struiken en bomen zijn niet gewelddadig,
Ze beschermen je en bieden schaduw.
De wind daagt je moleculen uit,
Gelukkig maar.

Vind het goed dat zon en maan weten hoe je heet
Maar je naam niet noemen.
De jaargetijden en de maanden,
De nachten en de dagen,
Ze herkennen je, herkennen ons allemaal.
We klimmen de heuvel op en gaan weer naar beneden
En eten met meer ervaring.

Jij ook, fietsreparateur,
En ook de ambtenaar voor de zwembaden
En ook degeen die faillissementen uitspreekt
En ook de muzikant in volle theaters,
En ook de rijstteler en de geitenhoeder.
Jullie werken hard.
Rust uit en begin opnieuw.

Het hout van de daken
Is net zo sterk als het hout van de loopplanken
Want het is gekapt met een glimlach.

Ik weet niets meer dan jullie weten,
Ik spuug op mijn schoenen en poets ze
En ga mijn weg
Langs de kloosters van de monniken,
Langs de groepjes betonvlechters,
Langs de bedelaars met de zwarte ogen,
En vergeet jullie niet.

Ik bemin vrouwen en omarm mannen,
Ik zeg onzinnige dingen tegen kinderen
En til ze op.
Ik spiegel me aan niets,
Elke seconde is een nieuw tijdperk.

We zijn niet van elkaar gescheiden door de stilte
Of door het dreunen van de wolken
Of door de hitte van het vuur,
We spreken en houden dan onze mond
En gaan naar buiten voor de regen.

Ik herken je en glimlach.
Rust uit en begin opnieuw.
Verf je lippen of laat ze zo.
Prik brood op een stok en ga een dag zwerven,
Alle leeftijden zullen je herkennen en je vrolijkheid aanmoedigen,
Je bent een bloem.