eens toen ik geen kind meer was Poem by Paul-Eerik Rummo

eens toen ik geen kind meer was
trof de sneeuw me door zijn witheid

nergens schaduw die een kras
aanbracht op die grote witheid

wereldgroot en wereldwijd
heel de dag en heel de nacht

ijzige oneindigheid
heel de dag en heel de nacht

ja geen schaduw die een kras
aanbracht op die grote witheid

ik werd klein toen ik daar was
in die vormeloze witheid

de ogen die dat witte zagen
worden door de sneeuw verblind

en de man die ernaar staarde
wordt een pasgeboren kind

ja ik brabbel als ik probeer
te zeggen hoe het is gegaan

en elk pad dat ik probeer
leidt me verder ervandaan