GLAS Poem by Ruth Lasters

Eis wandelrecht op het zand waaruit men je nieuwe ruiten
maakt. Het kijken door vensters is allicht anders als je op de ragfijne
witheid waaruit ze vervaardigd zijn eerst hebt gewankeld. Ja zo,

weifelachtig, je wil toch ook niet doorheen het glas dat dit straks
wordt alles vastberaden Zien zonder enig gissen is als gewant
brood kneden. En nu wat korrels laten glippen door je vingers

opdat je net zo, doorheen dit toekomstige raam, je blik in iemands
blik kan laten glijden met evenveel uitdrukkingsfracties. Vraag tot slot
of het alstublieft mogelijk is om de oude, te vervangen ruiten opnieuw

tot zand, in een emmer, ondoorzichtig
en dus eindelijk werkelijk zélf
bekijkbaar.