Hún Læðist Þokan Poem by Peter S. Quinn

Hún Læðist Þokan



Hún læðist þokan,
langt nyður í dal.
Döggvar hvert strá,
og slær því til og frá;
þegar haustríki er,
í þér og mér.

Hún læðist þokan,
lúmsk og grá.
Með kalda kinn,
kemur vindurinn;
þegar haustríki er,
í þér og mér.


(The Crew)

COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success