Inang Panalmingan Poem by SALVADOR CENITA

Pagtanaw ko kan magayon na liwanag,
Tulos napukawan si sakuyang daghan;
Ining kaugmahan ko, ay mayong liwag!
Ta namasdan ko si ina kong namomotan

Sa makuring lipot ako priming salbar,
Sa samuyang taga na mayumok an higdaan;
Kan ako napunaw siya nag iskosar,
Na tukduan ako kun panu magkakan.

Pero madunong man si sakuyang alintak,
Ta duman sa kadlagan sainda nagsiblag;
Sa sobrang takot ako nagparasiyap,
Uya an kaiwal na saku matabag!

Ay talaga si ina warang kabarang,
Sa gabos na gunakan digdi sa kinaban;
Tulos nag anduyog ay yaun andam,
Sa maisog na tikwi ako prinutiktaran.

Sa laban na pusog si ina nadaog,
Tuminiwis so dugo sa saiyang likod.
"Kaglalang asin katuod, madya sa pagsurog! "
Warang nakadangog na may pusong maimbod.

"Ay ina ko, uya ako na mahampang
Sa saimong kaiwal na lulong an kaisipan,
Dawa pa kagadanon dai makakaulang;
Na makaiba taka, O ina kong panalmingan.