JUBILEUM Poem by Vrouwkje Tuinman

Je oude schooljuf schreef me dat ze je
een echt smurfenhuis gegeven heeft.
Hoe blij je was. Het dappere kind dat ze
kende, ik weet niet hoe lang geleden.

Ik hoor niet op te schrijven dat
mijn hart breekt, want dat is geen poëzie.
Mijn hart hoort trouwens niet te breken.
Het is nu vijf onmetelijke jaren geleden.

Er is een filmpje van dat huis waarop je,
nog veel erger, er kuikentjes in stopt
die iets verderop weer buiten naar hun
moeder zoeken. Waar zijn ze gebleven?

Het is te groot om op te schrijven
en ik moet dringend een grap verzinnen.
Iets over jou als Grote Smurf. Is het
nog ver, Grote Smurf? Ja, nog heel ver.