Vrouwkje Tuinman

Op de kleinste graven staan kerstmannen
en paashazen door elkaar. Erboven
in de bomen spelen windorgels
om het zachtst. Er is een beer die
vroeger liefde kreeg en nu nat wordt
en weer droog, nat wordt en weer droog.
De enkele keer dat een kleuter naar hem grijpt
zegt moeder nee. Iemand nam
van de supermarkt cadeautjes mee,
thema rood wit blauw. Lantaarns springen
automatisch aan. Niemand durft iets weg te gooien.
...

The smallest graves are crowded with Santas
and Easter bunnies. In the branches
above them, wind harps vie
for the softest tune. A teddy that
once was loved now gets soaked
and dries, gets soaked and dries.
On the rare occasion a toddler reaches for it,
mother says no. Someone has brought
red-white-blue themed gifts
from the supermarket. Lights switch on
automatically. No one dares throw anything away.
...

Ik weet niet exact waaraan mijn vader
uiteindelijk is gestorven, maar hij had
echt alles. Suiker, kanker, gordelroos, koliek.
Zijn hoofd werd vanbinnen langzaam opgegeten.
Aan de buitenkant zag je alleen die wijnvlekken
maar in zijn borstkas zat iets klem.
Aan al die defecten kun je volgens Freud
betekenis ontlenen. Helemaal omdat
hij zelden klaagde. Niet over de ziektes.
Alleen over alles dat door anderen kwam.
Daar heb je het al: het hart en de prostaat,
de plekken waar het lichaam zaken
opslaat die het daglicht niet verdragen.
De suiker als compensatie voor zijn
bittere adem, de gordelroos om hem niet langer
aan te hoeven raken. Ten slotte was de schedel
leeg en won de wereld van mijn vader.
...

I don't know exactly what my father
died of in the end, but he had every
disease going. Diabetes, cancer, shingles, colic.
His head was slowly eaten up from the inside.
On the outside you saw nothing but his birthmarks,
but something clogged up in his chest.
According to Freud, all those defects
have a meaning. All the more since
he complained little. Never about his illnesses.
Only about it all being the fault of others.
And there you have it: heart and prostate,
the places where the body crops up,
things best left in the dark.
Diabetes to sweeten his bitter
breath, shingles as an excuse to stop
touching him. Until eventually his skull was
empty, and my father defeated by the world.
...

Ergens moet een land zijn waar je niet in kringen
hoeft te zitten met een bordje slagroom in je hand.
Een plek waar wie zich ook verveelt, zichzelf niet in zichzelf
herkent, eenvoudig iemand anders worden kan.
Je kiest een geboortedatum, die niet gevierd hoeft
maar er alleen toe doet om te herleiden wat er tien jaar later
in de sterren staat. Niets komt af. Geen kaars wordt uitgeblazen.
...

There has to be a country where you're not required
to sit around in circles holding plates of whipped cream.
A place where the bored, those who do not recognise themselves
in themselves, can just become someone else.
You choose a date of birth, not for celebrating
but only in order to decipher what is written in the stars
a decade from now. Nothing is finished. No candles blown out.
...

Je oude schooljuf schreef me dat ze je
een echt smurfenhuis gegeven heeft.
Hoe blij je was. Het dappere kind dat ze
kende, ik weet niet hoe lang geleden.

Ik hoor niet op te schrijven dat
mijn hart breekt, want dat is geen poëzie.
Mijn hart hoort trouwens niet te breken.
Het is nu vijf onmetelijke jaren geleden.

Er is een filmpje van dat huis waarop je,
nog veel erger, er kuikentjes in stopt
die iets verderop weer buiten naar hun
moeder zoeken. Waar zijn ze gebleven?

Het is te groot om op te schrijven
en ik moet dringend een grap verzinnen.
Iets over jou als Grote Smurf. Is het
nog ver, Grote Smurf? Ja, nog heel ver.
...

Your former teacher wrote to me that she
had given you a real Smurf house.
How happy you were. The brave child she
knew, goodness knows how long ago.

I'm not supposed to write that
my heart is breaking, as that is not poetry.
Besides, my heart is not supposed to break.
It is now five interminable years ago.

There is a video recording of the house,
and, much worse, of you stuffing it with chicks
that pop out on the other side looking for their
mother. What has become of them?

It is too big to put into words,
and I'm desperately trying to think of a joke.
Something about you being Papa Smurf. Is it
much farther, Papa Smurf? Yes, it is.
...