Kendim Poem by Taha Can

Kendi nefretimle dans ediyorum.
Yıkılmış bedenimde savaşıyorum.
Kendimi anlamak yerine,
Sonsuz karanlığımda boğuluyorum.

Kalbim paramparça, ruhum yaralı,
Kendimi aklımın bir labirentine hapsettim.
Yüzleşmek istemedim gerçeklerle,
Kendi kendime bir savaşı kaybettim.

İçimdeki nefretle ölüyorum yavaşça,
Yok ediyorum kendimi yavaşça.
Bir çıkış yolu arıyorum, ama yok burada,
Savaşıyorum kendimle barışmayla.

Aynada yüzümü gördükçe, nefretim katlanıyor.
Bir adım öteden korkarken, içimdeki acı büyüyor.
Beni ben yapanları kabul etmiyor, sadece kusurlarımı görüyorum,
Belki de kusurlarımın, beni ben yapanlar olduğunu unutuyorum.

Kendimde yeniden doğmak istiyorum,
Karanlıkta boğulmak değil, ışıkta uçmak.
Kendimi sevmenin yollarını arıyorum,
Kendi aklımdan kurtulmaya çalışıyorum.

Artık kendimle barışıyor, sanki yeniden doğabiliyorum.
Bir adım ilerliyor, kendimi bendime daha yakın hissediyorum.
Sonunda fark ediyorum, beni ben yapanlar kabul edilmeli,
Çünkü kusurlarım benim ve ben böyle iyiyim.