KUIP Poem by Ruth Lasters

Ik tilde mijn oude minnaars in bad, ik wilde in één
oogopslag wat, wie ik had

liefgehad, meest of minder, misschien of stellig, onvoorwaardelijk
of indien-als. In een kuip als een galjoenboot lang

het synchroon
wassen van elkaars rug, met elk een stuk zeep

blauwdooraderd, waarna zij met schouders
tot bloedens toe opengeschrobd

wegstapten. Behalve één, jij, waar ik me
benen rond romp achter haakte, om samen

dwars door de ander heen
het onverdraaglijk afkoelen van het water af te wachten.