LAND Poem by Ruth Lasters

Of je ‘samen' sparen kan. Of je door veel intens met twee te doen
de ander kan behoeden voor de eenmansliftkooi tussen ondergrondse

etages ooit. Zeg tweemaal ‘uiteraard' en leg je hoofd dan op
mijn bil, achteloos want ogenblikken zoals dit van wilde milt

komen vaker terug dan niet, tot op de porieaanslagen
precies dezelfde. Alleen het sprokkelen van ‘samen' tot een dam tegen

eng enkelvoud kan misschien maar één keer, als ruggen loom en
mul liggen als land vol iets al verder dan

de hoop, vol mooiheid uit het moeilijkste gebroken als - jij bent mijn -
tulpenbollen gegeten tijdens

oorlog.