Op zijn haar nevel die afhangt Poem by Marc Kregting

Op zijn haar nevel die afhangt, helersmoe.
Kwikzilver vermurwt boomtoppen; hij kamt
schaduw licht. De omheining rond zijn kraag
duimelt zakdoekpapier. Pater provinciaal,
beroeps is hij, verzamelt verloren brillen.
Van de stronk een lam getild. Koorts meer
is dan rijp. Lokaliseert hij in zijn wond
de pleisterplaats, richt een spitsvondige
blik. Achter zijn oog een bemoste sater met
folianten. Hij pinkelt wat, ter wille. Zoet
in gouden schalen. Dan acht hij zijn pupil,
keert en schrikt. Hecht zich een raadsel.
Wierook sliert uit de zijbeuk. Donker aan
zijn slapen. Een klankloze dissonant zoemt
om het weten. Wordt er iets aangekondigd.
Op zijn hoorn moddert zicht tot betrokken
en een engte die hij als wezenlijk benoemt.