Pagsiblag / Parting Poem by Jaime Jesus Borlagdan

Nakatalikod na siya kaito (su babayi) . Nakahiling na sa dalan pasiring sa siya sana an nakakaaram. Buda duman sa saiyang padumanan, tibaad may naghahalat, ta ininutan na siya kan saiyang kaogmahan na makaabot duman.

Su saiyang kahampang (su lalaki) nakahiling sana sa talikod niya. An kawaran ki pakiaram pinamati saiya kan kinaban. Naghahanap kuta siyang tabang- mas dulo pa kaiyan, naghahanap siyang katanosan. Pero dawa ngani kamot niya dai siya tinubod na dawa hapruson an likod na nagpupuon nang rumayo.

Sa likod kan kampanaryo, pigtatamong kan maluway na aldaw an itom kan mga kahoy. An mga traysikol, sa gabat, nagsasagyad an lubutan sa daga, nagkakamang na pauli. Gabos naghahali, sagkod an matada sana saiya, siya.

'Kun pwede niya sana kutang suluton an gayon kan saiyang kalag-imbes ining lawas na kinaaatian mo-tibaad mamumutan mo man siya.'

Pero nagtalikod naman su nabayaan. Inda ngani kun su ngimot niya an nagtaram ta ini pirit niyang pigtatahuban, sa pagpuon kan takig na nagyuyugyog sa saiyang daghan. Sa totoo, dai ako mangalas na an mga taramon na ini, sinawod mismo kan kamunduan na iyo man an suminugo sa mga alang na dahon na tambunan an mga dalan kan daing herak.

English:

She was already turned away, looking at the path leading to she alone knows where. And there perhaps someone is waiting, for her joy was already there even before she was.

The man just looked at her turned back. The absence of feeling, of concern was inflicted to him by the world. He was seeking aid-more than that, he was seeking righteousness. But even his hands disobeyed him, to at least touch the turned back, moving away.

Behind the belfry, the slow day blankets itself with the darkness of the trees. The tricycles, in heaviness, scratch their ends to the ground, crawling home. Everything is leaving, until all that remains in him is himself.

'If only he could wear the beauty of his soul-instead of this flesh which sickens you -perhaps you would learn to love him too.'

But the one who was left also turned away. It's not even sure if these words came from his mouth, which he tried to cover, as shivers begin wracking his chest. In truth, I will not be surprised if these words were spoken by Sadness itself, which was also the one who commanded the dry leaves to veil the path of the wicked.

Tagalog:

Nakatalikod na siya nuon (ang babae) . Nakatingin na sa landas patungo sa siya lang ang nakakaalam. At duon sa kanyang patutunguhan, marahil ay may naghihintay, dahil naunahan na siya ng kanyang galak na makarating duon.

Ang kanyang kaharap (ang lalake) nakatingin sa talikod niya. Ang kawalan ng paki-alam pinaranas sa kanya ng mundo. Humahagilap sana siya ng tulong-mas pa diyan, naghahanap siya ng katarungan. Ngunit kahit nga kamay niya di siya sinunod na kahit yapusin ang likod na nagsisimula nang lumayo.

Sa likod ng kampanaryo, kinukumot ng mabagal na araw ang itim ng mga kahoy. Ang mga padyak, sa bigat, sumasadsad ang puwitan sa lupa, gumagapang pauwi. Lahat lumilisan, hanggang ang matira lang sa kanya, siya.

'Kung maaari niya lang sanang isuot ang kagandahan ng kanyang kaluluwa-sa halip itong katawan na kinadidirian mo-marahil mamahalin mo rin siya.'

Ngunit tumalikod na rin yung naiwan. Hindi ko alam kung yung bibig niya ang nag-usal, dahil pilit niya itong binubusalan, sa pagsimula ng nginig na yumuyugyog sa kanyang dibdib. Sa totoo, hindi ako magtataka na ang mga salitang ito'y binigkas mismo ng kalungkutan na siya ring nag-utos sa mga tuyong dahon na ibaon ang mga daan ng di nahabag.