'T ER VIEL 'NE KEER Poem by Guido Gezelle

Herinnering aan Beethoven's Septuor
't Er viel 'ne keer een bladjen op
het water
't Er lag 'ne keer een bladjen op
het water
En vloeijen op het bladje dei
dat water
En vloeijen dei het bladjen op
het water
En wentelen winkelwentelen
in 't water
Want 't bladje was geworden lyk
het water
Zoo plooibaer en zoo vloeijbaer als
het water
Zoo lyzig en zoo leutig als
het water
Zoo rap was 't en gezwindig als
het water
Zoo rompelend en zoo rimpelend
als water
Zoo lag 't gevallen bladjen op
het water
En m' ha' gezeid het bladjen ende
'et water
't En was niet 't een een bladje en 't an-
der water
Maer water was het bladje en 't bla-
dje water
En 't viel 'ne keer een bladjen op
het water
Als 't water liep het bladje liep
als 't water
Bleeft staen, het bladje stond daer op
het water
En rees het water 't bladje rees
en 't water
En daelde niet of 't bladje daelde
en 't water
En dei niet of het bladje dei 't
in 't water
Zoo viel der eens een bladjen op
het water
En blauw was 't aen den Hemel end'
in 't water
En blauw en blank en groene blonk
het water
En 't bladje loech en lachen dei
het water
Maer 't bladje en wa' geen bladje neen
en 't water
En was nie' méér als 't bladjen ook
geen water
Myn ziele was dat bladjen: en
dat water? -
Het klinken van twee harpen wa'
dat water
En blinkend in de blauwte en in
dat water
Zoo lag ik in den Hemel van
dat water
Den blauwen blyden Hemel van
dat water!
En 't viel 'ne keer een bladjen op
het water
En 't lag 'ne keer een bladjen op
het water.

ІΧΦΟΥΣ ΕΙΣ ΑΕΙ