महीधर रोखत दिर्घ श्वास
होता घेत दिर्घ श्वास
आणि उभा मेरू करत सामील अंतर्वास
शैल होते उभे असेच करून सार्थ विश्वास
आणि समुच्चय पर्वतरांग होती उभे निश्चयाने
आणि महोधर तो महाकाय वाकत चक्क उत्कर्षासाठी
खरोखरच झुकलेला
मिसळत इतरानंसमवेत
त्यांचा ही श्वास रोखत
जेव्हा स्वर्ग आणि समुद्र
तेव्हा प्रहार आणि ठोका
डोंगर रोखत श्वास देत जगण्याचा मोका
मुळ कवी: युआन फोसे
रुपांतर: समीर खासनीस
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem