'Tikbalang' Poem by Jake Tadla

Ambot ug asa, ngano ug gi-unsa,
Nga pag-abot sa panahon nga aduna na koy buot
Mao na man kini ang akong nahibaw-an.
Ug nahadlok gayud ako, kay bata pa lagi.
Hangtod gani siguro karon naa pa gihapon.

Sa wa’ makabalo
Usa kini ka ‘di’-ingon-nato’
Nga ang katunga sa lawas pataas kay kabayo
Ug ang paubos kuno kay tiil sa tawo.
O, kinsa bay di’ mahadlok niana inig masugatan sa da’n?

Apan kung mao kana- nga dapat kitang mahadlok kaniya,
Dapat diay nagpabukid na lang ko kaniadto pa.
Ug wa’ nay magpabiling sa’min sa ba’y,
Kay mahadlok man gayud ko sa inyohang tanan
Ug hilabina sa akong kaugalingon, kay kami pirmi ang mag-uban.

Mutuo ba kamo nga dapat tang tawago’g ingon niana-
usa ka tikbalang?
Ako mu-ingon- dapat lang gayud,
Ug ako ang nagsuwat niini
Busa sugot na lang aron di’ ta magkagubot.

Ang matag usa kanato usa ka tikbalang.
Sa panahon nga magkalisud-lisod,
Duha ra gayu’y pa-ingnan.
Ang gamiton ang pagka-kabayo unya modagan,
O ang magpakatawo ug mo-atubang.