Zieltogend met de dag dringt de lijn
door in het zwarte,
het eindeloze instorten van het geheim.
Wat de steen verzwijgt
onthult het licht:
zijn vlezen hart,
een propere hap
voor het steelse verlangen van de holte,
voor de smachtende lippen van de ruimte
een teug oneindigheid.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem