Rogi Wieg Poems

The problem with you is
that you're dead,
that you can't hear me
when I read this out, that you can't
see what I see. But what
do you see then? How much insight
do you still have? For insight
is somehow a precondition for
something.

The problem with you is
not that great, it's more
the problem of me.
Being is not aesthetics, but a
presence. Aesthetics is being remembered, ethereal
and deaf you use yourself up in the sunlight,
someone who reads and is young,

without being present. Fare you
well, though the word ‘you' in
this sentence is
quite alien to me.
...

Wat het verstand te boven gaat, gaat boven de hoed,
licht wollige wolk van informatie, enzovoort.
Mijn status is die van een dure, ongehoord
schitterende, naar stront ruikende roos. Moet

ik daarom verdergaan met scheppen?
Niets doen is geentoekomst, zonneschijn innen, vrouwen de rok opjagen,
en langzaam ouder worden, smaller als het scheenbeen
van een dode paddestoel. Ik moet de letters dragen.

Alles wat ik ooit, of nooit, maakte is een blokkendoos
met scheve blokken. Het gaat mijn hoeden te boven
waarom ik, schepper van de bloem, een stinkende roos

aan u overhandig. O schoon, gemoedelijk leven,
ik heb verfijnde, genuanceerde gruwel gemaakt.
Wat mijn verstand ten onder gaat heb ik geschreven.
...

Het regent, de laatste bloemen
laten los, maar de mensen bloeien.

Hölderlin leest even helder,
verduistert dan; gordijnen worden

dichtgetrokken overdag. Deuren sluiten
zonder sleutelgat. Het regent hard.

Toch: wezens denken dat de wereld
beter wordt, vrouwen trekken lippenstift

en geen revolver. Vrouwen baden kinderen,
maar de hemel maakt hun water zwart.

Toch: tijd rolt zich uit om mensen langer
tijd te geven en nu zal Hölderlin wat gniffelen

om de laatste peren. Maar hij heeft ongelijk:
het is zijn waanzin die naar de pijpen danst van as.

Het regent, de laatste bloemen
strooien kindjes op de oude aarde.

En Hölderlin buigt zich over zijn gedicht,
schrapt wat woorden, drinkt en bidt.
...

It's raining, the last flowers let
go, but people blossom.

Hölderlin reads clearly for a bit,
then grows obscure; curtains are

drawn in daytime. Doors close
without keyholes. It rains hard.

Yet: beings think the world is getting
better, women draw lipstick

not revolvers. Women bathe children,
but heaven turns their water black.

Yet: time unfolds to give people
more time and now Hölderlin will snigger a bit

at the last pears. But he's wrong:
it's his madness that dances to the tune of ash.

It's raining, the last flowers
Strew children on the old earth.

And Hölderlin bends over his poem,
deletes some words, drinks and prays.
...

Zeus, als ik oud en ziek zal zijn,
wil ik geen kerststukjes maken.
Laat mij daarom mijn halsslagaders
doorsnijden met een dolk.
Laat mij met rust met de ethos,
de logos en de pathos.
Ik wil niemand overtuigen
van kinderlijkheden.
Ik slijp de dolk zo scherp dat men goed
van kwaad kan scheiden. Voor altijd.
Zeus, laat me jong doodgaan. U bent
oud en bestaat niet, zodat U mij kan helpen.
...

Zeus, when I am old and sick,
I don't want to do Christmas pieces.
So have my carotid arteries
severed with a dagger.
Leave me at peace with the ethos,
the logos and the pathos.
I don't want to convince
anyone of infantile tales.
I'll grind the dagger so sharp so one can separate
good from bad. For ever. Zeus,
let me die young. You're
old and don't exist, so you can help me.
...

Ergens in een vreemd hotel, de dood vinden
als een gevonden voorwerp, nergens, zo vond
men jou. Och, het bestaan is krom als de rug
van een stokoude Vrouwe Justitia - of zeg maar ‘Schepper' -,
die ooit met een kromme rug geboren werd.
Een U-turn misschien zelfs, zo gebogen,
al kom je nooit meer uit waar je begon als kindje.

Je kwam uit bij 2004, zacht april. Begonnen in 1968
in de schoot van mamma Maria, Mamma Theresa,
mamma, in elk geval. En nu? Weet je nu dat er geen
recht is dat langdurig stand kan houden?
Je ademt, boekt een kamer en gaat te jong dood.

Was dan liever uit een hotelraam gevallen als
een wat oudere, beroemde jazz-muzikant.
Dus moge Juan Manuel Fernandez Omez
nog lang op zijn denkbeeldige trompet spelen
in het denkbeeldige hiernamaals van Vrouwe Justitia
- of zeg maar ‘Schepper'. Speel!
...

Somewhere in a strange hotel, meeting your end
like lost property, nowhere, that's how they
found you. Oh, life is as crooked as the back
of an ancient Goddess of Justice - ‘Creator' if you will - who
was once born with a crooked back.
Perhaps even a U-turn, as bent as that,
though you never get back to where you began as a child.

You got to 2004, mild april. Began in 1968 in
the womb of mummy Maria, Mummy Theresa,
mummy, at any rate. And now? Do you know now
there's no law that can last for long?
You breathe, book a room and die too young.

Better if you'd fallen from a hotel window like
an ageing famous jazz musician.
So may Juan Manuel Fernandez Omez
long play his imaginary trumpet
in the imaginary hereafter of the Goddess of Justice -
‘Creator' if you will. Play!
...

Raymond Carver schreef het al. Ik herinner me zijn regels vaag,
ga niet naar links, maar naar rechts. Neem de bocht, ga langs de rivier
en daar bij het huis, dat ene huis, staat de vrouw die van je houdt,
zoiets schreef hij, maar dan anders, al heb ik het onthouden.

Waarom moest hij zo vroeg dood? Er is weinig meer dan wat liefde en kunst
in sommige levens. En als het allemaal niet gaat, als het misloopt, je
wel naar links gaat... Verdomme, waar blíjf ik? De vrouw in het late zonlicht toch?
Neem de bocht, ga langs de rivier, de vrouw in wiens haar het zonlicht schijnt.

Het is daar bij dat ene huis, waar de auto van Carver staat. Ik kan hem
zien achter het stuur, al hangt hij naar voren en ademt hij niet meer in of uit.
...

As Raymond Carver wrote. I vaguely remember his lines,
go right, not left. Take that road and no other, there's a creek on the left
and there in the doorway of that house stands the woman who loves you,
something like that he wrote, but different, though I've remembered it.

Why must he die so young? There's little more than some love and art
in some lives. And if none of it works, if it goes wrong, you
actually go left… Damn it, where am I? The woman in late sunlight then?
Take that road and no other, a creek on the left, she wearing sun in her hair.

It's there by that house that Carver's car stands. I can see
him at the wheel, though he's slumped forward and no longer breathes in or out.
...