SPEEL! Poem by Rogi Wieg

Ergens in een vreemd hotel, de dood vinden
als een gevonden voorwerp, nergens, zo vond
men jou. Och, het bestaan is krom als de rug
van een stokoude Vrouwe Justitia - of zeg maar ‘Schepper' -,
die ooit met een kromme rug geboren werd.
Een U-turn misschien zelfs, zo gebogen,
al kom je nooit meer uit waar je begon als kindje.

Je kwam uit bij 2004, zacht april. Begonnen in 1968
in de schoot van mamma Maria, Mamma Theresa,
mamma, in elk geval. En nu? Weet je nu dat er geen
recht is dat langdurig stand kan houden?
Je ademt, boekt een kamer en gaat te jong dood.

Was dan liever uit een hotelraam gevallen als
een wat oudere, beroemde jazz-muzikant.
Dus moge Juan Manuel Fernandez Omez
nog lang op zijn denkbeeldige trompet spelen
in het denkbeeldige hiernamaals van Vrouwe Justitia
- of zeg maar ‘Schepper'. Speel!