Rutger Kopland Poems

Tijd - het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is

en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven

zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt
naar iets in zichzelf, iets ziet daar
wat het meekreeg

zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten
van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen

het is vreemd maar ook vreemd mooi te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd

te bedenken hoe nu we leven, hoe hier
maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder
de echo's van de onbekende diepten in ons hoofd

niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik
buiten onze gedachten is geen tijd

we stonden deze zomer op de rand van een dal
om ons heen alleen wind
...

Time - it is strange - it is strangely beautiful too
never to know what it is

and yet how much that lives in us is older
than we are, how much of it will outlive us

as a new-born child can look as though it is looking
at something inside itself, something it was given
to bring along with it

as Rembrandt looks in the last self-portraits
as though he can see where he is going
into a distance beyond our eyes

it is strange but strangely beautiful to reflect
that one day no one any more will know
we ever lived

to reflect on how now we live, how here
but also on how our life would be nothing without
the echoes from the unknown depths in our heads

it's not time that passes, it's you, it's I
outside our thinking there is no time

this summer we stood on the edge of a valley
around us only wind.
...

Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom

ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom

toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom

en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was

gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.
...

I came home, it was about
eight and remarkably
close for the time of the year,
the garden seat stood waiting
under the apple tree

I took my place and sat
watching how my neighbour
was still digging in his garden,
the night came out of the soil
a light growing bluer hung
in the apple tree

then slowly it once again became
too beautiful to be true, the day's
alarms disappeared in the scent
of hay, toys again lay
in the grass and from far away in the house
came the laughter of children in the bath
to where I sat, to
under the apple tree

and later I heard the wings
of wild geese in the sky
heard how still and empty
it was becoming

luckily someone came and sat
beside me, to be precise it was
you who came to my side
under the apple tree,
remarkably close
for our time of life.
...

Terwijl het verhaal wil dat het verteld en
voorbij is - maar het breekt af

zeker, het is mij verteld en verteld
maar nog

ik zie die grijze beduimelde foto
maar nog is het gras weer groener dan gras
en de bloesem weer witter dan bloesem

in die grijze tuin moet het oorlog zijn geweest
in die man, die vrouw, dat kind
in dat grijze gras onder die grijs bloeiende boom

het is mij verteld en verteld hoe zij daar
hadden moeten verdwijnen, worden weggevoerd
in goederentreinen, nooit terugkomen

terwijl het verhaal wil dat het verteld en
voorbij is - maar het breekt af

zeker, het is mij verteld en verteld
hoe vrede weerkeerde

maar nog is er geen andere foto dan deze
waarin het nog moet
...

Whereas the story goes that it has been told
and finished with - but it breaks off

oh yes, I've been told it, told it
and yet

I see that grey, well-thumbed photograph
but again the grass is still greener than grass
and the blossom still whiter than blossom

in that grey garden it must have been war
in that man, that woman, that child
in that grey grass under that grey blossoming tree

I've been told and told how they had had
to disappear from there, be carried of,
in goods trains, never come back

whereas the story goes that it has been told
and finished with - but it breaks off

oh. yes, I've been told and told
how peace returned

but there is still no other photograph but this
in which it has yet to happen
...

Omdat het geluk een herinnering is
bestaat het geluk omdat tevens
het omgekeerde het geval is,

ik bedoel dit: omdat het geluk ons
herinnert aan het geluk achtervolgt het
ons en daarom ontvluchten wij het

en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij
het geluk zoeken omdat het zich
verbergt in onze herinnering en

omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk
moet ergens en ooit zijn omdat wij dit
ons herinneren en dit ons herinnert.
...

Because happiness is a memory
it exists because at the same time
the reverse is also true

I mean this: because happiness
reminds us of happiness it pursues
us and therefore we flee from it

and vice versa, I mean this: that we
look for happiness because it
hides in our memories and

vice versa, I mean this: happiness
must exist somewhere at some time because
we remember it and it remembers us.
...

Dan zullen deze geluiden wind zijn,
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.

We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van bomen om een huis,

we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,

we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.

Omdat wij onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.
...

Then these sounds will be wind,
when they rise up from their place, then
they will blow away, will be wind.

We have breathed and our breath was
as the sighing of trees around a house,

we have murmured and our lips
murmured like a garden under rain,

we have spoken and our voices
strayed like birds above a roof.

Because we were searching for our name.
But only the wind knows the place
that we were, where and when.
...