Gerrit Komrij Poems

My mother at times came alive
Was granted the gift of the gab -
She gabbled on fixed overdrive -
A seamless past made up of blab -

But most of the time she said nowt.
Reminding me most of a pillar
Unreachable, steely throughout.
To kiss her would not be a thriller.

Quite senile. She cackled away.
‘Good gracious, how well you've been fed'
‘What times we once had, not today'
‘And when will you leave?' - and then dead.
...

Dankzij het drietal zonder wie niets gaat
Kan ik op zoektocht. Nathan leidt me. Dagen
En weken lopen we. De laatste straat
Maakt plaats voor wildernis en hinderlagen.

Rechts ligt het weiland dat de dansvloer is.
Links gaapt een poel. 't Is helder op de wei.
Daar danst de torso met de beeltenis.
Ook sfinx en Bronzen Ruiter zijn er bij.

Op deze wei is mij de jeugd beloofd.
Hier zal mijn moeder me niet meer ontglippen.
‘Inzicht.' - Ik zie boven Nathans hoofd
Zes wolken drijven, als zes diepvrieskippen.
...

Kalmeer - het is afgelopen,
Het zwart heeft je lijf omhuld -
Straks stijgt uit de afvalhopen
De rook op - oefen geduld.

Je weet (het is al wat je weet)
Dat je hand dit schrijft - en wat
Op schrift staat kijkt koud noch heet
Terug. Een luchtledig vat.

Niets baat je, tussen eerlijkheid
En veinzerij. Niets zit er in.
Erken, terwijl je je verbijt -
Ik ben een dichter, ik verzin.
...

Calm down - it is over and done,
Your body is shrouded in black -
From trash heaps there'll soon have begun
To come smoke - just try to hold back.

You know (but for this you know nil)
Your hand does this writing - and what
Is written looks back without chill
Or heat. A vacuum-tight pot.

Nothing avails you, honesty
Or sham. Inside it nothing lies.
Admit this galling travesty -
I'm a poet, I fantasise.
...

Ik vraag me af of het een knipoog was.
Wie weet was het een onheilspellend teken.
Zij was zo jong ineens, ik het karkas.
Het had tot nu toe andersom geleken.

Maakte u mij wakker, moeder, of ik u?
Was het een teken of alleen een groet?
Ik wil weer naar het stadsplein, nondeju.
Ik sta er al, gewoon omdat het moet.

Het plein lijkt een ontruimde autodroom.
Alleen wat straatlantaarns staan er te schijnen.
De sokkel is ook leeg. Ik zie een zoom
Van golvend marmer om een hoek verdwijnen.
...

I wonder if it really was a wink.
Who knows, it could have been a fateful omen.
A topsy-turvy state, a cross-wired link:
With me the carcass, she so young a woman.

Did you wake me up, mother, or I you?
Was it an omen or a brief hello?
I want to see the square again, pardieu.
I'm there already, simply have to know.

The square's like a vacated autodrome.
Those paltry street lamps make it seem forlorner.
The plinth is empty, too. I glimpse a show
Of liquid marble swirling round a corner.
...

Ik zoek haar overal. De dansers zijn
Goed zichtbaar in hun groene heiligdom.
Toch zie ik niet het meisje van het plein.
Ik hoor een luid gekerm. Ik draai mij om.

Het zwarte watervlak. En daar zie ik
Mijn moeder in de poel, met blinde ogen.
Een uitgestrekte arm. Heet dampt het slik.
Ze zinkt. Ze wordt steeds dieper weggezogen.

Een ijsstaaf in het kokend water. - Dit
Is niet wat Nathan had beloofd. Het zweet
Is rillerig, de gletschers zijn verhit.
Ze trekt mij naar zich toe, als een magneet.
...

I seek her everywhere. The dancers are
So clearly visible in their green shrine.
Still out of sight the girl, though, from the square.
I hear loud groaning. Turn round for a sign.

The water's blackish gleam. And there I spot
My mother in the pool, with eyes unseeing.
An arm outstretched. The mire is steaming hot.
She sinks. Sucked ever downwards is her being.

An ice-pole in the boiling water. - That's
Not what Nathan had promised me, of course.
The glaciers steam, all shivery the sweat. -
She pulls me to her with magnetic force.
...

Een andere heer. Hij doet het materiële.
De rekening moet worden opgemaakt.
Hij indexeert mijn goed - van luchtkastelen
Tot gouden bracelet. Dan ben ik naakt.

Mijn rekenmeester laat niets onvermeld.
Hij telt en telt. Hij lijkt wel drie man sterk.
Voor hem is ook geheugeninhoud geld.
Hij wil de bodem en het kruimelwerk.

Als ik becijferd ben is hij mijn vriend.
Wie heeft begrepen dat hij niet verdiende
Wat hij verdiende, en dat je onverdiend
Het meest verdient, pas zo iemand is ziende.
...

Another man. He lays my chattels bare.
The time has come to tot up the accounts.
He lists my goods - from castles in the air
To golden bracelet. I am stripped right down.

My probate clerk leaves not a thing untold.
He counts and counts. His strength seems to accrue.
For him the stuff of memory is gold.
He wants the substance and the trimmings too.

Once I'm completely figured, he's quite bland.
The one who's grasped that the accountant's earnings
Were not what he had earned, and that you can,
Unearning, earn the most, is most discerning.
...