Ghayath Almadhoun

You;
women who have trampled grapes
with bare feet
since the beginning of history
...

In the North, close to God's boundary wall, enjoying a developed culture, the magic of technology, the latest achievements of human civilization,
...

It is killing me, this summer that is seeping
through the fissures of Damascus, I crawl like rust
on the doors of this prison that turned
...

We, who are strewn about in fragments, whose flesh flies through the air like raindrops, offer our profound apologies to everyone in this civilised world, men, women and children, because we have unintentionally appeared in their peaceful homes without asking permission. We apologise for stamping our severed body
...

نساءُ اللواتي عصرنَ العنبَ بأقدامهنَّ منذ بدءِ التاريخ.

النساءُ اللواتي تمَّ قَفْلُهُنَّ بحزامِ العفَّةِ في أوروبا.

الساحراتُ اللواتي أُحرِقنَ في العصورِ الوسطى.

روائياتُ القرنِ التاسع عشر اللواتي كَتَبْنَ بأسماءَ ذكوريةٍ لكي يستطعنَ النَّشر.

حاصداتُ الشاي في سيلان.

نساءُ برلينَ اللواتي أَعَدْنَ إعمارَهَا بعد الحرب.

فلاحاتُ القطنِ في مصر.

الجزائرياتُ اللواتي يَضَعْنَ البرازَ على أجسادهنَ لكيلا يُغتصبنَ من قبلِ الجنودِ الفرنسيين.

عذراواتُ السيجار في كوبا.

عصابةُ الماساتِ السوداواتِ في ليبيريا.

راقصاتُ السامبا في البرازيل.

اللواتي فَقَدْنَ وجوهَهُنَّ بالأسيدِ في أفغانستان.

أُمي.

أنا آسف.
...

kvinnor som trampat vindruvor med bara fötter sedan historiens början

som låstes i kyskhetsbälte i Europa

som brändes till döds på medeltiden

som skrev romaner under manlig pseudonym för att kunna bli publicerade

som skördade te på Ceylon

som byggde upp Berlin efter kriget

som odlade bomullen i Egypten

som i Algeriet täckte era kroppar med avföring för att undkomma de franska soldaternas våldtäkter

jungfrur på Kuba som rullade cigarrerna mot era nakna lår

medlemmar i Black Diamond-gerillan i Liberia

sambadansare i Brasilien

kvinnor som fått era ansikten förstörda av syra i Afghanistan

min mor …


Förlåt mig.
...

自古以来赤脚踩着葡萄的女人们

在欧洲被贞洁带锁起来的女人们

中世纪时被火焚烧的女人们

为了被出版使用男性笔名写作的女人们

在锡兰采拮茶叶的女人们

在战后重建柏林的女人们

在埃及种植棉花的女人们

在阿尔及利亚用粪便挡住身体躲过法国士兵奸污的女人们

在裸露的大腿上搓着雪茄的古巴的少女们

利比里亚黑色钻石游击队里的女人们

在巴西跳着桑巴舞的女人们

在阿富汗被硫酸毁容的女人们

我的母亲......

原谅我
...

De vrouwen die sinds het begin van de geschiedenis de druiven met hun voeten stampten.

De vrouwen in Europa die

met kuisheidsgordels werden vergrendeld.

De tovenaressen die in de Middeleeuwen werden verbrand.

De schrijfsters van de negentiende eeuw, die schreven

onder mannelijk pseudoniem, zodat ze konden publiceren.

De theepluksters in Ceylon.

De vrouwen van Berlijn, die na de oorlog hun stad weer hebben opgebouwd.

De katoenboerinnen in Egypte.

De Algerijnse vrouwen, die hun lichaam insmeerden met uitwerpselen, zodat de Franse soldaten
hen niet zouden verkrachten.

De sigarenmaagden in Cuba.

De bende van de zwarte diamanten in Liberia.

De sambadanseressen in Brazilië.

De vrouwen in Afghanistan die hun gezicht door zoutzuur hebben verloren.

Mijn moeder.

Het spijt me.Brazilië
...

Vous, les femmes, qui avez foulé les raisins avec vos pieds nus depuis le début de l'Histoire

Vous, les femmes, qui avez été enserrées par des ceintures de chasteté en Europe

Vous, les sorcières qui avez été brûlées au Moyen-âge

Vous, les romancières du 19ème siècle qui avez écrit sous des pseudonymes masculins afin d'être publiées.

Vous, qui avez récolté le thé à Ceylan

Vous, qui avez reconstruit Berlin après la guerre

Vous, qui cultiviez le coton en Egypte

Vous, les Algériennes qui avez couvert vos corps d'excréments pour ne pas subir le viol imposé par les soldats français

Vous, les vierges de Cuba qui rouliez les cigares

Vous, les rebelles des diamants noirs au Libéria

Vous, les danseuses de samba au Brésil

Vous, dont le visage fut vitriolé en Afghanistan

Maman

Je suis désolé
...

Voi, donne, che avete pigiato l'uva dall'inizio della storia

Voi, donne, che siete state incatenate dalle cinture di castità in Europa

Voi, streghe che siete state messe al rogo nel Medioevo

Voi, scrittrici del diciannovesimo secolo che avete scritto sotto pseudonimo maschile per essere pubblicate

Voi, che avete raccolto il tè a Ceylon

Voi, donne di Berlino che l'avete ricostruita dopo la guerra

Voi, che coltivate il cotone in Egitto

Voi, algerine che avete ricoperto di escrementi i vostri corpi per non essere violentate dai soldati francesi

Voi, che a Cuba arrotolate i sigari

Voi, donne ribelli dei diamanti neri in Liberia

Voi, danzatrici di Samba in Brasile

Voi, il cui volto è stato deturpato in Afghanistan

Mamma

Mi dispiace
...

Жени кои гмечат грозје од дамнини
Жени заклучувани во појаси на невиност во Европа
Вештерки спалувани живи во Средниот век
Жени во деветнаесеттиот век кои за да ги издадат своите романи
користеле машки псеводоними
Берачки на чај во Шри Ланка
Жени од Берлин кои го возобновиле својот град по војната
Жени кои одгледуваат памук во Египет
Жени Алжирки кои мачкале лајна по своите тела
за да не ги силуваат француските војници
Девици за пура во Куба
Црни дијаманти во Либерија
Самба танчарки во Бразил
Жени на кои киселина им го одзела лицето во Авганистан
Мајко
Простете.
...

ـ أنتويرب.





في هذه المدينةِ التي تتغذّى على الألماس.

تنمو الأسلاكُ الشائكةُ في قصائدِ الشعراء.

تموتُ المواعيدُ في الرزنامة.

تتوقّفُ يديْ عن لمسِ شفتَيكِ.

يتوقّفُ رجالُ الشرطةِ عن الضحكِ.

تتوقّفُ سيّارةُ التكسي التي قُتل سائِقُها برصاصةِ قنّاصٍ في دمشقَ أمامَ المحطّةِ المركزيةِ في أنتويرب.

يتوقّفُ الإرهابُ في البلاي ستيشن.

وأنا أتأبّطُ نفسي، وأتوقّفُ عن التوقّفِ.

أفكّرُ في المسافةِ بين شفتَيَّ وجلدكِ.

كأنَّني لم أُولَدْ في مخيّم اليرموك للاجئين الفلسطينيين في دمشق عام ١٩٧٩.

كأنّكِ لم تُولدي في مجرّة دربِ التَّبَّانة.







في هذه المدينةِ التي يمسحونَ فيها الدَّمَ عن الألماسِ بنفسِ العنايةِ التي يَمسحُ بها الأطبّاءُ الدَّمَ عن جرحِ مُصابٍ، قاموا بإنقاذِ حياتِهِ.

أمرُّ خفيفًا، كما تَمُرُّ دبّابةٌ على الإسفلت.

حاملًا قصائدي مثلَ بائعٍ متجوّل.

كُلَمَا سِرْتُ في اتّجاهِ البحرِ أكلتْني الصحراءُ التي تَخرجُ من حقائبِ المهاجرين.

ومن جواز سفري الذي لم يعترفْ بهِ أحدٌ سواكِ.

أنا صاحبُ القصائدِ التي تتحدّثُ عن الموتِ، وكأنَّها تتحدّثُ عن الأمل.

وعن الحربِ، وكأنَّ الله موجود.

منذُ ماتَ أصدقائي أصبحتُ ذئبًا وحيدًا.

أحاصرُ الفرحَ في الزاوية، وأدوسهُ كحشرةٍ ضارة.

أصدقائي الذين قُتلوا تحتَ التعذيبِ يجلسونَ بجانبي بكامل أناقتهم، وكأنَّنا في حفلِ استقبال.

وأُمّي تتفقّدُني عبرَ الأسلاكِ.

لكي تتأكّدَ أنَّني لا أزال أبولُ على هذا الكوكبِ.





لقد نظَّفتُ غرفتي من أيِّ أثرٍ للموت.

كيلا تشعري حينَ أدعوكِ إلى كأسِ نبيذٍ.

أنَّنِي ورغم أنِّي في ستوكهولم.

لا أزالُ في دمشق.





في هذه المدينةِ التي تتغذّى على ألماسِ الدَّمِ.

أتذكّرُ عرسَ الدَّمِ.

أتذكّرُ النسيانَ.

أقفُ في منتصفِ صورةٍ جماعيةٍ بالأسودِ والأسودِ تجمعُ شعراءَ مرُّوا من هنا.

تُحيلني الهوامشُ التي تركتِها بجانبِ قصائدي إلى الحزنِ.

يتحوّلُ قلبي إلى فزَّاعةٍ خشبيةٍ لطردِ طيورِ هيتشكوك.

قلبي البريءُ الذي لا يحتمل.

يصبحُ قاسيًا كالكلماتِ الصريحةِ.

ويتحوّلُ الشارعُ إلى دفترٍ.

أنتِ الوحيدةُ التي باستطاعتها تحويلَ الشارعِ إلى دفترٍ.

تُمسكينَ ببراءةٍ يَدِيْ، لكي نقطعَ رأسَ السنةِ.

فينهارُ البنكُ الدوليّ.

وتقفُ الطبقةُ الوسطى ضدَّ المُهاجرين.

يقفُ رجلُ الأمنِ مُسلّحًا بالتاريخِ، ليرسمَ سدَّا بين الضواحي والفرح.

يقفُ لونُ البشرةِ مثلَ حاجزِ تفتيشٍ بيننا.

بين الميناء الذي يستوردُ الحُرّيّة

والشارعِ الممتدِّ من المقبرةِ إلى غرفةِ النومِ.

لمْ تُتعبْني الحربُ.

بل القصائدُ التي تتحدّثُ عن الحربِ.

لم تُتعبْني المُدُنُ الباردة.

لكنَّها أكلتْ أصابعي تلكَ القصائدُ التي تتحدّثُ عن المُدُنِ الباردة.

وأنا لا أستطيعُ الرقصَ دونَ أصابعي.

لا أستطيعُ أنْ أُشيرَ إلى الشرقِ دونها.

سكتةٌ قلبية تقتلُ ساعةَ الحائطِ.

وأصدقائي يشهدونَ زورًا بأنَّ الحياة رائعة.

هذه المدينةُ تنهارُ إلى الداخلِ، كأنَّها ثُقبٌ أسود.

أقصدُ ثقبًا أخضرَ.

والشارعُ يركضُ خائفًا.

إنَّها المرّةُ الأولى التي أَرى فيها شارعًا يركضُ في الشارع.

إنَّها المرّةُ الأخيرةُ التي أرى فيها بيتًا يتّكئُ على ضحكةِ المرأةِ الحزينةِ التي نسيتها في المطبخ، ليظلَّ واقفًا.

وعلى رائحةِ التوابلِ التي بعثرتْها القذيفةُ، ليظلَّ حيَّا.

الجيرانُ هربوا دونَ أنْ يُغلقوا النوافذَ المفتوحةَ على المجزرة.

دونَ أنْ يُغلقوا كتابَ فنِّ الطبخِ المفتوح على الصفحةِ رَقْم ٧٣.

عصافيرُ الشجرةِ المجاورةِ انتقلتْ إلى البيتِ.

سكنتْ في خزانةِ المطبخِ نصفِ المفتوحةِ.

ستقتُلها قذيفةُ هاون من عيار ١٢٠ ملم صُنعتْ في الاتّحاد السوڤييتي عام ١٩٨٧ لمحاربة الإمبريالية.

الكنارُ ماتَ من الجوعِ في القفص.

إنّها الحرب.

تموتُ الكناراتُ من الجوعِ في أقفاصها حين يختفي سَجَّانُها.

سَجَّانُها الذي خرجَ من البيتِ، ولم يَعُدْ.

البيتُ الذي انهارَ على قصائدِ الشعراءِ الذين خانتْهُم بلادُهُم.

بلادُهُم التي كانوا يبكونَ منها، وأصبحوا يبكونَ عليها.

ها هم يقرؤونَ حُزنَهم أمامَ الغرباء.

بقصائدهم يكسرونَ الوقتَ.

بأيديهم يقرعونَ الأجراسَ.

لكنْ، لا أحد لديه الوقت، ليسمعَ الصدى إلا بعضُ القتلى.

والنادلةُ في البارِ تفتحُ معي نقاشًا حول أحقّيّةِ السوريين في الموتِ بطريقةٍ لائقةٍ، حيثُ يكونُ الجسدُ كاملًا.

قطعةً واحدةً.

وعن الوحدةِ.

عن أحقّيّةِ أنْ يجدَ المرءُ شخصًا ينامُ بجانبهِ في المساء.

وأنْ يتركَهُ نائمًا حين يذهبُ إلى عملهِ في الصباح.

دونَ أنْ يَطلبَ منهُ الرحيلَ.

حسنًا.

لِنُنْزِلْ عن ظهرنا هذا الكيسَ المليءَ بالحجارةِ.

ونصرخ بصوتٍ خافتٍ عن طريقِ الكيبورد.

نحنُ الموقّعونَ فوقَ الإسفلتِ.

نُعلنُ أنَّنَا تعبنا.

وأنَّنَا بِغَضِّ النظرِ عن خلفيّاتنا التي أتينا منها.

فإنَّنَا نُعاني من نفسِ الخراء.

أنا أيضًا مثلكِ، أسكنُ وحيدًا في شقّةٍ بثلاثِ نوافذ.

اثنتانِ تُطلانِ على أنتويرب.

أما الثالثة، فهي شاشةُ كومبيوتري التي تُطلُّ على دمشق.

ـ هل زرتِ دمشق؟

ـ لا.

ـ حسنًا، سوفَ أحاولُ أن أصِفها لكِ، درجةُ الحرارةِ في الصيفِ ٣٧ مئوية، إنَّها المدينةُ التي تتطابقُ فيها درجةُ الحرارةِ في الصيفِ مع درجةِ حرارةِ جسمِ الإنسان.

ـ هل زرتِ أنتويرب؟

ـ لا.

ـ حسنًا، سوفَ أحاولُ أن أصِفها لكِ، إنَّها ألماسةُ دَمٍ تتلألأُ خلفَ الواجهاتِ المضاءَةِ بالأبيض، بريقُهَا يعكسُ ظلالَ رجلٍ أسودَ، وجدَهَا في كينشاسا، ثمّ وُجِدَ مقتولًا برصاصةِ صديقِهِ، من أجلِ أنْ ترتدي امرأةٌ من مونتريال خاتمًا، فيه حجرُ ألماسٍ مصقولٌ في تلّ أبيب، أهداهُ لها زوجُهَا المولودُ في بيونيس أيريس حين كانا في رحلةٍ إلى صحراءِ أريزونا، لكي تسامِحَهُ على خيانتهِ لها مع صديقتها الجنوبِ أفريقية حين كان يغسلُ أموالهُ في دبي.

ـ هل تعلمينَ ما هو وجهُ الاختلافِ والتشابهِ بين الصحراءِ وغسيلِ الأموال؟

ـ لا.

ـ الاختلافُ أنَّ الصحراءَ تحتاجُ إلى ماءٍ، أمَّا غسيلُ الأموالِ، فلا.

ـ والتشابه؟

ـ التشابهُ هو أنَّ غسيلَ الأموالِ هو غسيلٌ جافٌّ، جافٌّ كالصحراءِ التي في أريزونا.





حسنًا، لا مجالَ للإنكارِ أنَّنِي أسبحُ فيكِ، كما تسبحُ فراشةٌ داخل الماغما.

وأطعمُكِ كلماتي، لكي تكبري ببطءٍ، كما تكبرُ رقعةُ الدمارِ التي أحدَثَهَا ارتطامُ حزنكِ بأيَّامي.

لقد كانَ لوجودكِ في حياتي أثرٌ سلبيٌّ على شِعْرِ ما بعد الحداثةِ في النصفِ الشمالي من الكرةِ الأرضية.

ويجبُ أنْ أعترفَ لكِ أنَّ الكثيرَ من قصائدي قد انتهتْ مدّةُ صلاحيّتها، بسببِ الظهور المفاجئ لمجازاتكِ فيها.

وأنكِ ساهمتِ من خلالِ حملاتكِ الممنهجةِ لإضافةِ الهوامشِ إلى نصوصي في إحداثِ ثقبٍ في الخزَّانِ الذي يحفظونَ به اللغةَ العربية.

وأنكِ قمتِ بإحيائي مع سبقِ الإصرارِ والترصُّدِ.

وهذه جريمةٌ يُعاقِبُ عليها دستورُ الشعراء.

وأنَّ تفاصيلكِ المبعثرة في أرجاءِ منزلي تثيرُ شهوتي، لكي أرمي التلفزيونَ من النافذة.

وأجلسَ، لكي أشاهدَكِ أنتِ حين تقومينَ بقَتْلِ الوقتِ.

أعترفُ أيضًا أنَّ هناكَ الكثيرَ من الأشياءِ المريبةِ التي بدأتْ بالحدوثِ منذُ شممتُ رائحةَ نهديكِ.

على سبيلِ المثالِ:

كسرتُ العديدَ من كؤوسِ النبيذِ خلالَ الفترةِ التي انتقلتِ بها إلى منزلي.

أغلبُهَا انتحرتْ بالقفزِ من يَدِي خلالَ محاولتي غَسْلَهَا من بقايا أحمرِ شفاهِكِ.

سرقتُ بعض الوقتِ، لكي أجعلَ يومي ٢٥ ساعة.

زَوَّرْتُ ملامحي، لكي أبدُوَ سعيدًا.

أحببتُكِ.

قُلتُ في حوارٍ صحفيٍّ بعدَ أنْ التقيتُكِ إنَّنِي لم أكذبْ في حياتي سوى مرَّتَين.

وكانتْ تلكَ كذبتي الثالثة.

ورغمَ كلِّ التراجيديا السعيدة التي تمرُّ بها حياتي.

رفضتِ أنْ تُطلقي رصاصةَ الرحمةِ على رأسي حين رجوتُكِ أنْ تفعلي.

ومَنَحْتِنِي حياة جديدة.





تتّهمينَنِي بعدمِ الموضوعيةِ في قصائدي، حسنًا، لم أكنْ موضوعيًا طوالَ حياتي، لقد كنتُ دائمًا منحازًا، وأكيلُ بمكيالَين، كنتُ منحازًا للسودِ أمام العنصرية، للمقاومةِ أمام المحتلّين، للميليشياتِ أمام الجيوش، كنتُ منحازًا للهنودِ الحُمرِ أمام الرجالِ البيض، لليهودِ أمام النازيّين، للفلسطينيّين أمام الإسرائيليّين، للمهاجرين أمام النازيّين الجُدُد، للغجرِ أمام الحدود، للسّكّانِ الأصليّين أمام المستعمرين، للعِلْمِ أمام الدين، للحاضرِ أمام الماضي، للنسويةِ أمام البطريركية، للنساءِ أمام الرجال، لكِ أمَامَ النساء، لكافكا أمام الروتين، للشعرِ أمامَ الفيزياء...

...

...

...





الفيزياء.

لعنةُ اللهِ على الفيزياء.

لماذا يغرقُ المهاجرونَ، وبعدَ أنْ يلفظوا أنفاسَهُم الأخيرة يطفونَ فوقَ وجهِ الماءِ؟

لماذا لا يحدثُ العكسُ؟

لماذا لا يطفو الإنسانُ حين يكونُ حيَّا، ويغرقُ حين يموتُ؟





حسنًا.

فلنُسمِّ الأشياءَ بمسمّياتِها.

الكُتُبُ مقابرُ للقصائدِ.

البيوتُ خيامٌ إسمنتيةٌ.

الكلابُ ذئابٌ، ارتضتِ الذُّلَّ.

سجّادةُ الصلاةِ تذكّرُنِي ببساطِ الريح.

غرفتي وقعتْ بحبِّ حذائِكِ الأخضر.

أنا أغرقُ فيكِ، كما يغرقُ السوريّونَ في البحارِ.

يا إلهي.

انظري إلى أين أوصلتْنا الحرب.

حتّى في أسوأ كوابيسي، لم يخطر لي

أنَّنِي في يومٍ من الأيّامِ.

سأقولُ في قصيدةٍ:

أغرقُ فيكِ، كما يغرقُ السوريّونَ في البحار.





ــــ ــــ ــــ



كلُّ قذيفةٍ تسقطُ على دمشقَ، إنَّمَا تُمَزِّق صفحةً من كتاب ديكارت.





حينَ وُلِدْنَا.

كانتِ الحياةُ ملوّنةً.

وكانتِ الصورُ بالأسودِ والأبيض.

اليوم أصبحتِ الصورُ ملوّنةً.

وأصبحتْ الحياةُ بالأسودِ والأبيض.



٢٠١٥
...

- Wie heißt die Hauptstadt der Demokratischen Republik Kongo?
- Antwerpen.

In dieser Stadt, die sich von Diamanten nährt,
wachsen Stacheldrähte in den Gedichten der Poeten;
sterben die Termine im Kalender;
hört meine Hand auf, deine Lippen zu berühren;
halten die Polizisten im Lachen inne;
stoppt das Taxi, wenn der Fahrer durch die Kugel eines Scharfschützen in Damaskus
vor dem Zentralbahnhof in Antwerpen getötet wird;
hört der Terror in der Play Station auf;
Und ich nehme mich selbst unter den Arm und höre auf, aufzuhören.
Ich denke an die Entfernung zwischen meinen Lippen und deiner Haut,
als sei ich nicht im Jahr 1979 im palästinensischen Flüchtlingslager Yarmouk in Damaskus geboren.
Als seist du nicht in der Milchstraße geboren.

In dieser Stadt, in der man mit der gleichen Sorgfalt das Blut von den Diamanten wischt wie die Ärzte das Blut von der Wunde eines Verletzten, dessen Leben sie gerettet haben,
gehe ich leichtfüßig vorbei wie ein Panzer über den Asphalt;
meine Gedichte mit mir tragend wie ein Straßenverkäufer.
Immer, wenn ich Richtung Meer laufe, frisst mich die Wüste auf, die aus den Koffern der Exilanten dringt,
genau wie aus meinem Reisepass, den niemand anerkennt außer dir.
Ich bin der Verfasser von Gedichten, die über den Tod erzählen, als sprächen sie über die Hoffnung;
und über den Krieg, als gäbe es Gott.
Seit meine Freunde gestorben sind, bin ich ein einsamer Wolf.
Ich umzingele die Freude in einer Ecke und trete darauf wie auf ein schädliches Insekt.
Meine Freunde, die unter Folter gestorben sind, sitzen in schicken Anzügen neben mir, als befänden wir uns auf einem Empfang.
Und meine Mutter sucht mich durch die Telefondrähte,
um sich zu vergewissern, dass ich noch auf diesen Planeten pinkele.

Ich habe in meinem Zimmer alle Spuren des Todes getilgt,
damit du, wenn ich dich auf ein Glas Wein einlade, nicht spürst,
dass ich, obwohl ich mich in Stockholm befinde,
noch immer in Damaskus bin.

In dieser Stadt, die sich von Blutdiamanten nährt,
erinnere ich mich an die Bluthochzeit.
Erinnere ich mich an das Vergessen.
Ich stehe mitten in einem schwarz-schwarzen Gruppenfoto mit Dichtern, die hier vorbeikamen.
Die Anmerkungen, die du neben meinen Gedichten hinterlassen hast, machen mich traurig.
Mein Herz verwandelt sich in eine hölzerne Vogelscheuche, um Hitchcocks Vögel zu vertreiben.
Mein unschuldiges Herz, das nichts erträgt,
wird hart wie aufrichtige Worte.
Und die Straße verwandelt sich in ein Heft.
Du bist die Einzige, die die Straße in ein Heft verwandeln kann.
Unschuldig fasst du meine Hand, damit wir dem Jahr den Kopf abschlagen.
Dann stürzt die Weltbank ein.
Die Mittelschicht stellt sich gegen die Flüchtlinge.
Der Geheimdienstler, bewaffnet mit der Geschichte, zieht einen Wall zwischen die Vororte und die Freude.
Die Hautfarbe steht wie ein Checkpoint zwischen uns.
Zwischen dem Hafen, der die Freiheit importiert,
und der Straße, die sich vom Friedhof bis zum Schlafzimmer erstreckt.
Der Krieg hat mich nicht erschöpft,
aber die Gedichte, die über den Krieg erzählen.
Die kalten Städte haben mich nicht erschöpft,
aber diese Gedichte über die kalten Städte haben meine Finger gefressen.
Und ohne Finger kann ich nicht tanzen.
Ohne sie kann ich nicht gen Osten zeigen.
Ein Herzschlag tötet die Wanduhr,
und meine Freunde legen falsches Zeugnis ab und behaupten, das sei Leben wunderbar.
Diese Stadt implodiert wie ein schwarzes Loch.
Ich meine, wie ein grünes Loch.
Und die Straße läuft ängstlich.
Es ist das erste Mal, dass ich eine Straße in einer Straße laufen sehe.
Es ist das letzte Mal, dass ich ein Haus sich auf das traurige Lachen einer Frau stützen sehe, die in der Küche zurückgelassen wurde, damit es stehen bleibt.
Und auf den Duft von Gewürzen, die die Granate zerstreute, damit sie am Leben bleiben.
Die Nachbarn flohen, ohne das Fenster zu schließen, das zum Massaker hin geöffnet war.
Ohne das Kochbuch zu schließen, das auf Seite 73 geöffnet war.
Die Vögel des benachbarten Baumes zogen ins Haus.
Sie richteten sich im halb geöffneten Küchenschrank ein.
Eine 120 Millimeter-Granate, die 1987 zur Bekämpfung des Imperialismus in der Sowjetunion produziert wurde, wird sie töten
Der Kanarienvogel verhungert im Käfig.
Es ist Krieg.
Die Kanarienvögel verhungern in ihren Käfigen, wenn ihr Kerkermeister verschwindet.
Ihr Kerkermeister, der das Haus verlassen hat und nicht zurückkehrt.
Das Haus, das über den Gedichten der Poeten eingestürzt ist, die von ihrem Land verraten wurden.
Ihr Land, das sie hat weinen lassen und das sie nun beweinen.
Sie lesen nun ihre Trauer den Fremden vor.
Mit ihren Gedichten schlagen sie die Zeit tot.
Mit ihren Händen läuten sie die Glocken.
Aber außer einigen Toten hat niemand die Zeit, das Echo zu hören.
Die Kellnerin in der Bar beginnt mit mir ein Gespräch über das Recht der Syrer, auf angemessene Weise zu sterben; eine Weise, bei der die Leichen ganz bleiben.
Am Stück.
Und über das Alleinsein.
Über das Recht, einen Menschen zu finden, der abends neben einem schläft.
Und der einen schlafen lässt, wenn er morgens zur Arbeit geht.
Ohne von ihm zu verlangen, zu gehen.
Gut.
Lass uns diesen Sack voll Steine von unserem Rücken nehmen
und leise mit Hilfe der Tastatur schreien.
Wir, die wir auf dem Asphalt unterzeichnet haben,
verkünden, dass wir erschöpft sind.
Und dass wir, abgesehen von unserem unterschiedlichen Background,
unter der gleichen Scheiße leiden.
Ich wohne, wie du auch, allein in einer Wohnung mit drei Fenstern.
Zwei blicken auf Antwerpen.
Aber das dritte ist mein Computerbildschirm, der auf Damaskus schaut.
- Hast du Damaskus besucht?
- Nein.
- Gut, ich werde versuchen, es dir zu beschreiben: Die Temperatur beträgt im Sommer 37 Grad. Es ist die Stadt, in der die Sommertemperatur der des menschlichen Körpers entspricht.
- Hast du Antwerpen besucht?
- Nein.
- Gut, ich werde versuchen, es dir zu beschreiben: Es ist ein Blutdiamant, der hinter weiß beleuchteten Schaufensterscheiben glitzert. Sein Funkeln spiegelt die Schatten eines schwarzen Mannes wieder, der ihn in Kinshasa fand und tot aufgefunden wurde, ermordet durch die Kugel eines Freundes, damit eine Frau aus Montreal einen Ring mit einem in Tel Aviv geschliffenen Diamanten tragen kann, den ihr ihr in Buenos Aires geborener Ehemann geschenkt hat, auf einer Reise in die Wüste von Arizona, damit sie ihm seinen Ehebruch mit ihrer südafrikanischen Freundin verzeiht, als er sein Geld in Dubai wusch.
- Weißt du, worin sich die Wüste und die Geldwäsche unterscheiden und worin sie sich ähneln?
- Nein.
- Der Unterschied ist, dass die Wüste Wasser braucht, die Geldwäsche aber nicht.
- Und die Ähnlichkeit?
- Die Ähnlichkeit ist, dass die Geldwäsche trocken ist. Trocken wie die Wüste von Arizona.

Gut, man kann unmöglich leugnen, dass ich in dir schwimme wie ein Schmetterling im Magma.
Und dass ich dich mit meinen Worten füttere, damit du langsam größer wirst wie das Areal der Zerstörung, den der Zusammenstoß deiner Trauer mit meinen Tagen verursacht hat.
Deine Anwesenheit in meinem Leben hat einen negativen Effekt auf die postmoderne Poesie in der nördlichen Hälfte der Weltkugel.
Ich muss dir gestehen, dass durch das plötzliche Auftauchen deiner Metaphern in meinen Gedichten, viele von ihnen ihre Gültigkeit verloren haben.
Und dass du durch deine systematische Kampagne, Anmerkungen zu meinen Texten hinzuzufügen, zur Entstehung von Löchern in dem Tank beigetragen hast, in dem sie die arabische Sprache aufbewahren.
Und dass du mich mit Vorsatz und durch Beobachtung wiedererweckt hast.
Und das ist ein Verbrechen, das qua Verfassung der Dichter bestraft wird.
Und dass deine überall in meiner Wohnung verstreuten Details mein Begehren wecken, den Fernseher aus dem Fenster zu werfen
und dazusitzen, um zuzusehen, wie du die Zeit totschlägst.
Ich gestehe auch, dass viele dubiose Dinge geschehen sind, seit ich den Duft deines Busens gerochen habe.
Zum Beispiel:
Ich habe eine Menge Weingläser zerbrochen, seit du bei mir eingezogen bist.
Die meisten von ihnen begingen Selbstmord, indem sie mir aus der Hand sprangen, als ich versuchte, die Reste deines Lippenstifts von ihnen abzuwaschen.
Ich stahl ein wenig Zeit, um einen 25-Stunden-Tag zu haben.
Ich setzte eine falsche Miene auf, um glücklich auszusehen.
Ich habe mich in dich verliebt.
Ich behauptete, nachdem ich dich getroffen hatte, in einem Interview, dass ich in meinem Leben nur zweimal gelogen habe.
Das war meine dritte Lüge.
Und trotz der ganzen glücklichen Tragödie in meinem Leben,
hast du dich geweigert, mir den Gnadenschuss in den Kopf zu verpassen, als ich dich darum bat,
und mir ein neues Leben geschenkt.
Du beschuldigst mich, in meinen Gedichten nicht objektiv zu sein. Gut. Ich war mein ganzes Leben lang nicht objektiv. Ich war immer parteiisch und messe mit zweierlei Maß: Ich habe Partei ergriffen für Schwarze gegen Rassismus, für den Widerstand gegen die Besatzer, für die Milizen gegen die Armeen. Ich habe Partei ergriffen für die Indianer gegen den weißen Mann, für die Juden gegen die Nazis, für die Palästinenser gegen die Israelis, für die Emigranten gegen die Neonazis, für die Zigeuner gegen die Grenzen, für die Einheimischen gegen die Kolonisatoren, für die Wissenschaft gegen die Religion, für die Gegenwart gegen die Vergangenheit, für den Feminismus gegen das Patriarchat, für die Frauen gegen die Männer, für dich gegen andere Frauen, für Kafka gegen die Routine, für die Poesie gegen die Physik.
Physik.
Möge Gott die Physik verdammen.
Warum ertrinken die Flüchtlinge, und warum treiben sie auf der Wasseroberfläche, nachdem sie ihren letzten Atemzug getan haben?
Warum passiert nicht das Gegenteil?
Warum treibt der Mensch nicht auf der Wasseroberfläche, wenn er lebt, und geht unter, wenn er tot ist?

Gut.
Lasst uns die Dinge beim Namen nennen.
Bücher sind Gräber für Gedichte.
Häuser sind Zementzelte.
Hunde sind Wölfe, die die Unterwürfigkeit akzeptiert haben.
Der Gebetsteppich erinnert mich an den Fliegenden Teppich.
Mein Zimmer hat sich in deine grünen Schuhe verliebt.
Ich ertrinke in dir wie die Syrer im Meer.
Oh Gott!
Sieh dir an, was der Krieg aus uns gemacht hat!
In meinen schlimmsten Alpträumen hätte ich mir nicht vorstellen können,
dass ich eines Tages
in einem Gedicht schreiben werde:
Ich ertrinke in dir wie die Syrer im Meer.

¯¯¯

Jede Granate, die auf Damaskus fällt, zerfetzt eine Seite aus einem Buch von Decartes.

Als wir geboren wurden,
war das Leben farbig,
und die Fotos waren schwarz-weiß.
Heute sind die Fotos farbig,
und das Leben ist schwarz-weiß.
...

- Quelle est la capitale de la République Démocratique du Congo ?
- Anvers.

Dans cette ville qui se nourrit de diamants
Des fils barbelés s'élèvent dans les mots des poètes
Des rendez-vous s'éteignent dans les calendriers
Ma main s'arrête devant tes lèvres
Les policiers s'arrêtent de rire
Le taxi dont le conducteur a été tué par la balle d'un sniper à Damas s'arrête devant la gare centrale d'Anvers
Dans la PlayStation, le terroriste arrête d'avancer
Moi, je me prends par la main et j'arrête de m'arrêter
Je pense à la distance qui sépare mes lèvres de ta peau
Comme si je n'étais pas né en 1979 dans le camp pour réfugiés palestiniens de Yarmouk à Damas
Ni toi sur l'un des chemins de la Voie Lactée
Dans cette ville où l'on nettoie le sang sur les diamants avec la précaution d'un médecin soignant la plaie du blessé qu'il a sauvé
Je passe léger comme un char sur l'asphalte
Transportant mes poèmes tel un marchand ambulant
Chaque fois que je me rends à la mer, le désert qui échappe des valises des émigrés m'ensevelit
De même que celui échappé de mon passeport que toi seule reconnais
Moi, l'auteur de poèmes qui parlent de la mort comme s'ils parlaient de l'espoir
Et de la guerre comme de la présence de Dieu
Depuis la mort de mes amis, je vis en loup solitaire
J'accule la joie dans un coin pour l'écraser comme un insecte nocif
Mes amis tués sous la torture siègent à mes côtés dans toute leur élégance, comme lors d'une réception
Et ma mère me cherche des yeux à travers le grillage
Afin de s'assurer que je n'ai pas cessé d'uriner sur cette Terre

J'ai nettoyé ma chambre de toute trace de mort
Afin que tu ne ressentes pas, lorsque je t'invite pour un verre de vin
Que malgré ma présence à Stockholm, je demeure à Damas

Dans cette ville qui se nourrit de diamants de sang,
Je me remémore les Noces de sang
Je me remémore l'oubli
Je suis debout sur une photo en noir et noir, au milieu d'un groupe de poètes passés par là
Les marges que tu as laissées autour de mes poèmes me rendent maussade
Chasseur des oiseaux d'Hitchcock, mon cœur se fait épouvantail
Ce cœur naïf qui n'endure rien
Devient cruel comme les paroles sincères
Et la rue se transforme en carnet
Toi seule as le pouvoir de transformer la rue en carnet
Tu m'attrapes de ta main innocente pour que nous traversions le nouvel an
Et la Banque mondiale s'effondre
La classe moyenne se lève contre les immigrés
Un agent de sécurité s'arme d'Histoire pour tracer une démarcation entre les banlieues et la joie
La couleur de peau dresse un check-point entre nous,
Entre le port d'où l'on importe la liberté,
Et la rue qui conduit du cimetière à la chambre à coucher
La guerre ne m'a pas fatigué
Mais les poèmes qui en parlent, si
Les villes froides ne m'ont pas fatigué
Mais les poèmes les décrivant m'ont rongé les doigts
Et je ne sais pas danser sans mes doigts
Je ne peux pas désigner l'Orient sans eux
Un arrêt cardiaque fige l'horloge au mur
Et mes amis prêtent le faux serment selon lequel la vie est merveilleuse
Cette ville se dévore de l'intérieur tel un trou noir
Un trou vert, pardon
Et la rue, de peur, se met à courir
C'est la première fois que je vois courir une rue dans la rue
Et la dernière fois que je vois une maison prendre appui sur le rire oublié dans la cuisine par une femme triste, dans l'espoir de rester debout
Et sur l'odeur du taboulé dispersé par un missile, dans l'espoir de rester vivante
Les voisins ont fui en laissant les fenêtres grandes ouvertes sur le massacre
Sans refermer le livre de recettes ouvert à la page 73
Les oiseaux de l'arbre d'à côté ont emménagé dans la maison
Ils se sont installés dans le placard entrouvert de la cuisine
Ils mourront sous le tir d'un mortier de calibre 120 mm, fabriqué en Union soviétique en 1987 pour combattre l'impérialisme
Le canari est mort de faim dans sa cage
C'est ça, la guerre
Les canaris meurent de faim dans leurs cages une fois leur geôlier parti
Leur geôlier qui a quitté sa maison et n'est jamais revenu
Sa maison qui s'est effondrée sur les écrits des poètes trahis par leur pays
Leur pays qui les faisait pleurer et sur lequel ils pleurent désormais
Regarde-les réciter leur tristesse devant les étrangers,
Avec leurs poèmes, briser le temps
Avec leurs mains, sonner des cloches
Dont personne n'écoutera l'écho, si ce n'est quelques tués
La serveuse du bar entame avec moi la conversation, sur le bon droit des Syriens à mourir de façon décente, le corps au complet
En un seul morceau
Et sur la solitude
Sur le bon droit de chacun à avoir quelqu'un qui s'endort à ses côtés le soir
Et le laisse dormir le matin en allant au travail
Sans lui demander de partir
Bon
Déposons ce sac lesté de pierres que nous portons sur le dos
Et hurlons sans bruit par la voix de nos claviers
Que nous, qui sommes sur l'asphalte,
Déclarons être fatigués
Et qu'importe l'histoire qui nous a menés ici,
Nous sommes tous dans la même merde
Moi aussi, tout comme toi, j'habite seul dans un appartement à trois fenêtres
Dont deux donnent sur Anvers
Et la troisième - mon écran d'ordinateur - sur Damas

- As-tu déjà visité Damas ?
- Non.
- Il y fait 37 degrés en été. C'est la ville où la moyenne estivale correspond à la température du corps humain.
- Et toi, as-tu visité Anvers ?
- Non.
- Cette ville est un diamant de sang qui perle derrière les vitrines éclairées de blanc. Son éclat reflète l'ombre de l'homme noir qui a trouvé ce diamant à Kinshasa avant d'être tué par son ami pour qu'une femme de Montréal le porte sur une bague sertie à Tel-Aviv que lui a offerte son mari né à Buenos Aires alors qu'ils étaient tous deux en voyage dans le désert d'Arizona afin qu'elle lui pardonne de l'avoir trompée avec une amie sud-africaine lors d'un séjour à Dubaï où il était venu blanchir de l'argent.
- Sais-tu quelle est la différence entre le désert et le blanchiment d'argent, et quel est leur point commun ?
- Non.
- La différence, c'est que le désert a besoin d'eau, alors que le blanchiment d'argent, non.
- Et le point commun ?
- C'est que le blanchiment d'argent se fait à sec. À sec comme le désert d'Arizona.

Bon, pas moyen de nier que je nage en toi comme un papillon dans le magma
Je te nourris de mes mots afin que tu grandisses lentement, comme grandit la parcelle de ruines causées par l'embourbement de ta tristesse dans mes jours
Ta présence dans ma vie a eu un impact négatif sur la poésie post-moderne dans l'hémisphère nord de la planète Terre
Et je dois t'avouer que nombre de mes poèmes ont touché le terme de leur validité devant ta surprenante apparition métaphorique parmi eux
Que tu as contribué, par tes campagnes méthodiques pour rajouter des notes à mes textes, à trouer le placard où se conserve la langue arabe
Que tu m'as fait revivre, par la force de ta persévérance et de ta vigilance
Et que cela constitue un crime réprimé par la Constitution des poètes
Que tes détails éparpillés aux quatre coins de mon appartement avivent mon désir de jeter le téléviseur par la fenêtre
Et de rester assis, à te regarder mettre à mort le temps
Je reconnais également que de nombreuses choses étranges ont eu lieu depuis que j'ai humé le parfum de ton sein
Par exemple
J'ai cassé plusieurs verres au cours de la période où tu emménageais chez moi
La plupart se sont suicidés en m'échappant des mains alors que j'en lavais le rouge laissé par tes lèvres
J'ai volé un peu de temps afin que mes journées comptent vingt-cinq heures
J'ai contrefait mes traits pour avoir l'air heureux
Je t'ai aimée
Dans un entretien à la presse après t'avoir rencontrée, j'ai dit n'avoir menti que deux fois dans ma vie
Troisième mensonge
En dépit de l'heureuse tragédie traversée par mon existence
Tu as refusé de me tirer dans la tête une balle de complaisance quand je te suppliais de le faire
Et tu m'as offert une nouvelle vie
Tu m'accuses de manquer d'objectivité dans ma poésie. D'accord. Je n'ai jamais été objectif de ma vie. J'ai toujours été partial et pesé toute chose à deux mesures. J'ai pris le parti des noirs face au racisme, de la résistance face à l'occupant, des milices face aux armées, des Amérindiens face aux hommes blancs, des Juifs face aux nazis, des Palestiniens face aux Israéliens, des migrants face aux néo-nazis, des Gitans face aux frontières, de l'autochtone face au colon, de la science face à la religion, du présent face au passé, du féminisme face au patriarcat, des femmes face aux hommes, de toi face aux femmes, de Kafka face à la routine, de la poésie face à la Physique.
La Physique
Que Dieu maudisse la Physique
Pourquoi les corps noyés des exilés remontent-ils à la surface des eaux une fois leur dernier souffle expiré ?
Pourquoi pas plutôt l'inverse ?
Pourquoi ne flottent-ils pas tant qu'ils sont vivants et ne se font-ils pas engloutir une fois morts ?

Bon
Nommons les choses par leur sens
Les livres, des cimetières à poèmes
Les maisons, des tentes en béton
Les chiens, des loups qui agréent d'être humiliés
Le tapis de prière m'évoque un tapis volant
Ma chambre est tombée amoureuse de tes chaussures vertes
Je me noie dans toi comme les Syriens dans la mer
Ô ma divinité
Regarde où la guerre nous a menés
Dans mes pires cauchemars je n'aurais jamais pensé
Dire un jour dans un poème
Que je me noie dans toi comme les Syriens dans la mer.

***

Chaque missile qui s'écrase sur Damas arrache une page à l'œuvre de Descartes

Quand nous sommes nés
La vie était en couleurs
Et les photos en noir et blanc
Désormais les photos sont en couleurs
Et la vie, en noir et blanc.
...

‘Wat is de hoofdstad van Congo-Kinshasa?'
‘Antwerpen.'


In deze stad die zich voedt met diamanten,
groeit het prikkeldraad in de poëzie van de dichters,
sterven de afspraken op de kalender,
stopt mijn hand met het beroeren van je lippen,
stoppen de politieagenten met lachen,
stopt de taxi, waarvan de chauffeur in Damascus door de kogel van een scherpschutter is gedood, voor het centraal station van Antwerpen,
stopt de terreur in de playstation.
Ik neem mezelf onder de arm en stop met stoppen.
Ik denk na over de afstand tussen mijn lippen en jouw huid.
Alsof ik niet in 1979 ben geboren in het Yarmouk-kamp voor Palestijnse vluchtelingen.
Alsof jij niet bent geboren in het Melkwegstelsel.


In deze stad, waarin ze het bloed van de diamanten vegen met dezelfde zorg als waarmee artsen het bloed vegen van de wonden van de getroffenen van wie ze het leven hebben gered,
passeer ik met lichte tred, net zo licht als een tank die over het asfalt rolt,
en draag ik als een straatventer mijn gedichten met me mee.
Steeds wanneer ik in de richting van de zee loop, eet de woestijn me op,
de woestijn die opstijgt uit de koffers van de migranten,
en uit mijn paspoort, dat nog nooit door iemand is erkend, behalve door jou.
Ik ben de eigenaar van de gedichten die vertellen over de dood alsof ze vertellen over de hoop.
En de oorlog, alsof God bestaat.
Sinds mijn vrienden zijn gestorven, ben ik een eenzame wolf geworden.
Ik drijf de vreugde in een hoek en vertrap haar als een schadelijk insect.
Mijn doodgemartelde vrienden, zitten naast me in hun mooiste kleren, alsof we een welkomstfeest bijwonen.
Mijn moeder zoekt me achter het prikkeldraad
om zich ervan te vergewissen dat ik nog steeds mijn plas doe op deze planeet.


Ik heb mijn kamer gereinigd van elk spoor van de dood
zodat jij, als ik je uitnodig voor een glas wijn,
niet het gevoel hebt dat ik, ook al ben ik in Stockholm,
nog steeds in Damascus woon.


In deze stad, die zich voedt met bloeddiamanten
herinner ik me de bloedbruiloft
herinner ik me het vergeten
Ik sta midden op een zwart-zwarte groepsfoto met dichters die hier zijn langsgekomen.
De voetnoten die jij naast mijn gedichten hebt achtergelaten, geven me over aan het verdriet.
Mijn hart verandert in een houten vogelverschrikker, om de vogels van Hitchcock te verjagen.
Mijn onschuldige hart, dat het niet verdraagt
wordt net zo wreed als oprechte woorden
en de straat verandert in een schrift.


Jij bent de enige die in staat is de straat in een schrift te veranderen.
Onschuldig pak je mijn hand vast, zodat we samen de kop van het nieuwe jaar kunnen afhakken.
En dan stort de Wereldbank in,
komt de middenklasse in opstand tegen de migranten,
staat de veiligheidsman, gewapend met de geschiedenis, op om een dam te tekenen tussen de buitenwijken en blijdschap.
De huidskleur staat tussen ons in als een controlepost
tussen de haven die de vrijheid importeert
en de straat die loopt van de begraafplaats naar de slaapkamer.
Niet de oorlog heeft me uitgeput,
maar de gedichten die over de oorlog vertellen.
Niet de koude steden hebben me uitgeput,
maar de gedichten die vertellen van koude steden, hebben mijn vingers opgegeten.
En ik kan niet dansen zonder mijn vingers.
Zonder mijn vingers kan ik niet naar het oosten wijzen.
Een hartstilstand doodt de wandklok.
Mijn vrienden leggen valse getuigenissen af: dat het leven fantastisch is.
Deze stad implodeert, als een zwart gat.
Ik bedoel een groen gat.
En de straat rent angstig weg.
Dit is de eerste keer dat ik een straat door de straat zie rennen.
Het is de laatste keer dat ik zie dat een huis steunt op de lach van de trieste vrouw die ik in de keuken heb achtergelaten, in de hoop overeind te blijven
en op de geur van de kruiden die de granaat heeft verspreid, in de hoop in leven te blijven.
De buren zijn gevlucht zonder de geopende ramen met uitzicht op de slachting te sluiten,
zonder het kookboek te sluiten dat was opengeslagen op pagina 73.
De vogels van de naburige boom hebben zich naar het huis verplaatst
en zich genesteld in de half geopende keukenkast.
Ze zullen worden gedood door een mortiergranaat met een kaliber van 120 millimeter, gemaakt in de Sovjet Unie, in het jaar 1987, voor de strijd tegen het imperialisme.
De kanarie is in zijn kooi omgekomen van de honger.
Dat is de oorlog.
Kanaries komen om van de honger in hun kooien, wanneer hun cipier is verdwenen.
Hun cipier, die het huis heeft verlaten en niet meer is teruggekeerd.
Het huis, dat is ingestort op de poëzie van de dichters die zijn verraden door hun land.
Hun land, dat hen vroeger tot tranen roerde en dat ze inmiddels bewenen.
En zie, nu declameren ze hun verdriet ten overstaan van vreemden.
Met hun gedichten breken ze de tijd.
Met hun handen luiden ze de klokken.
Maar niemand heeft tijd om de echo te horen, behalve een paar gevallenen.
De serveerster in de bar begint een discussie met me over het recht van de Syriërs op een fatsoenlijke dood,
waarbij het lichaam intact blijft,
in één stuk.
En over de eenzaamheid.
En over het recht dat een mens heeft om iemand te vinden naast wie hij 's avonds kan slapen,
en het recht om die ander te laten liggen als hij 's ochtends naar zijn werk gaat
zonder van hem te eisen dat hij vertrekt.
Goed.
Laten we deze zak vol stenen van onze rug halen
en door middel van het keyboard schreeuwen met zachte stem.
Wij, de gevallenen op het asfalt,
verklaren dat we moe zijn
en dat we onze blik afwenden van onze achtergronden.
We zitten immers in dezelfde shit.
Ook ik woon, net als jij, alleen, in een flat met drie vensters
waarvan er twee uitkijken op Antwerpen
Het derde is het scherm van mijn computer, dat uitkijkt op Damascus.
‘Ben je weleens in Damascus geweest?'
‘Nee.'
‘Goed, dan zal ik proberen het voor je te beschrijven. In de zomer is de temperatuur 37 graden. Damascus is een stad waarin de temperatuur in de zomer overeenkomt met de lichaamstemperatuur van de mens.'
‘Ben je weleens in Antwerpen geweest?'
‘Nee.'
‘Goed, dan zal ik proberen het voor je te beschrijven. Antwerpen is een bloeddiamant, die schittert achter de wit verlichte etalages en wiens glans de schaduwen weerspiegelt van een zwarte man die hem in Kinshasa heeft gevonden, waarna de man zelf is aangetroffen met een kogel in zijn lijf, afgeschoten door zijn vriend, opdat een vrouw uit Montreal een ring zou dragen met een diamanten steen, geslepen in Tel Aviv, gekregen van haar man die was geboren in Buenos Aires, toen ze samen op reis waren naar de woestijn van Arizona, in de hoop dat ze hem zou vergeven dat hij haar had bedrogen met haar Zuid-Afrikaanse vriendin, toen hij in Dubai was om zijn geld wit te wassen.
‘Ken je het verschil en de overeenkomst tussen de woestijn en het witwassen van geld?'
‘Nee.'
‘Het verschil is dat de woestijn water nodig heeft en het witwassen van geld niet.'
‘En de overeenkomst?'
‘De overeenkomst is dat het witwassen van geld een droge manier van wassen is, net zo droog als de woestijn in Arizona.'


Goed, je kunt onmogelijk ontkennen dat ik in je ronddrijf als een vlinder in de magma.
Ik voed je met mijn woorden, zodat je langzaam groeit, zoals het hoopje puin, veroorzaakt door de botsing van jouw verdriet met mijn dagen.
Jouw aanwezigheid in mijn leven had een negatieve invloed op de poëzie van het postmodernisme op het noordelijk halfrond.
Ik moet je bekennen dat de houdbaarheid van veel van mijn gedichten is verlopen, vanwege de onverwachte verschijning van jouw metaforen.
Ik moet je ook bekennen dat er mede door jouw systematische campagnes om voetnoten toe te voegen aan mijn teksten,
een gat is geslagen in het reservoir waarin de Arabische taal wordt bewaard.
En dat je me met voorbedachten rade inspiratie hebt gegeven
- volgens de wet van de dichters is dat een misdaad -
En dat jouw details, verstrooid in de hoeken van mijn woning, me ertoe aanzetten om mijn televisie uit het raam te gooien
en te gaan zitten om jou te observeren als je bezig bent de tijd te doden.
Ook moet ik bekennen dat er veel verdachte dingen zijn, die gebeuren sinds ik de geur van je borsten heb geroken.
Bijvoorbeeld:
Ik heb een aantal wijnglazen gebroken in de periode waarin ik naar mijn woning ben verhuisd.
De meeste hebben zelfmoord gepleegd door uit mijn handen te springen toen ik probeerde de resten van je lippenstift eraf te wassen.
Ik heb wat tijd gestolen, zodat ik mijn dag kon verlengen tot vijfentwintig uur.
Ik heb mijn gelaatstrekken vervalst om er gelukkig uit te zien.
Ik ben van je gaan houden.
Nadat ik je had ontmoet, heb ik in een interview gezegd dat ik maar twee keer in mijn leven heb gelogen.
Dat was mijn derde leugen.
Ondanks al het tragische geluk dat mijn leven moet doormaken,
heb jij geweigerd het genadeschot in de richting van mijn hoofd te lossen toen ik je smeekte dat te doen,
en heb je me een nieuw leven gegeven.
Je beschuldigt me van gebrek aan objectiviteit in mijn gedichten.
Goed, ik ben in mijn leven nooit objectief geweest, ik ben altijd vooringenomen geweest en ik heb altijd met twee maten gemeten, ik prefereerde de zwarten boven het racisme, het verzet boven de bezetters, de milities boven het leger, de Indianen boven de bleekgezichten, de joden boven de nazi's, de Palestijnen boven de Israëliërs, de migranten boven de neonazi's, de zigeuners boven de grenzen, de oorspronkelijke bewoners boven de kolonisten, de kennis boven de godsdienst, het heden boven het verleden, het feminisme boven het patriarchaat, de vrouwen boven de mannen, jou boven alle vrouwen, Kafka boven de routine, de poëzie boven de fysica.
De fysica.
God vervloekte de fysica.
Waarom verdrinken de migranten en drijven ze, nadat ze hun laatste adem hebben uitgeblazen, op het water?
Waarom gebeurt niet het omgekeerde?
Waarom is het niet zo dat mensen blijven drijven als ze levend zijn en verdrinken wanneer ze dood zijn?


Goed.
Laten we dingen bij hun naam noemen.
Boeken zijn graven voor de gedichten.
Huizen zijn betonnen tenten.
Honden zijn wolven die genoegen hebben genomen met de vernedering.
Bidkleedjes doen me denken aan vliegende tapijten.
Mijn kamer is verliefd geworden op je groene schoenen.
Ik verdrink in jou, zoals de Syriërs verdrinken in de zee.
Mijn God.
Zie waar de oorlog ons heeft gebracht.
Zelfs in mijn gruwelijkste nachtmerries zou het niet in me zijn opgekomen
dat ik op een dag
in een gedicht zou zeggen:
Ik verdrink in jou, zoals de Syriërs verdrinken in de zee.

****

Elke granaat die op Damascus valt, scheurt een bladzijde uit een boek van Descartes.
Toen we geboren werden
was het leven gekleurd
en de foto's waren zwart-wit.
Tegenwoordig zijn de foto's in kleur
en is het leven zwart-wit geworden.
Uit het Arabisch vertaald door Djûke Poppinga
...

- Jaké je hlavní město Demokratické republiky Kongo?

- Antverpy.



V tomto městě, živícím se diamanty,

rostou ostnaté dráty ve verších básníků.

Termíny umírají v kalendářích.

Mé ruce se zastavují kousek od tvých rtů.

Zastavuje se smích policistů.

Taxi, jehož řidiče zabil ostřelovač v Damašku,

zastavuje před hlavním nádražím v Antverpách.

Zastavují se teroristi na playstationu.

A já sám sobě nabízím rámě a zastavuji své zastavování.

Přemýšlím, jak daleko jsou mé rty od tvé pokožky.

Jako bych se nenarodil v palestinském uprchlickém táboře Jarmúk roku 1979.

Jako by ses ty nenarodila v Mléčné dráze.

Po tomto městě, v němž otírají krev z diamantů se stejnou péčí,

s jakou ji lékaři otírají z rány toho, komu zachránili život,

chodím lehce jako tank jedoucí po asfaltu

a nosím s sebou své básně jako podomní obchodník.

Čím jsem blíže moři, tím více mě pohlcuje poušť, hrnoucí se z kufrů běženců

a z mého pasu, který neuznal nikdo kromě tebe.

Mé básně hovoří o smrti tak, jako by hovořily o naději.

A o válce tak, jako by Bůh existoval.

Po smrti svých přátel jsem se stal osamělým vlkem.

Radost zatlačuji do kouta a rozmačkávám ji jako otravný hmyz.

Moji přátelé, kteří zemřeli při mučení, sedí vedle mne s veškerým svým šarmem,

jako bychom byli na nějaké recepci.

Má matka si mě prohlíží skrze mříže,

aby zjistila, jestli pořád ještě čůrám na tuto planetu.

Očistil jsem svůj pokoj od všech stop smrti

abys, až tě pozvu na sklenku vína,

necítila, že ač jsem ve Stockholmu,

jsem pořád ještě v Damašku.

V tomto městě, živícím se diamanty krve,

si vzpomínám na krvavou svatbu.

Vzpomínám si na zapomnění.

Stojím uprostřed skupinové fotografie mezi básníky, kteří tudy prošli.

Glosy, které jsi zanechala na okrajích mých básní, mě rozteskňují.

Mé srdce se proměňuje v dřevěného strašáka na odhánění Hitchcockových ptáků.

To nevinné srdce, které to nedokáže unést,

je najednou kruté jako upřímná slova.

Ulice se mění na sešit.

Ty jsi jediná, kdo dokáže přeměnit ulici na sešit.

Nevinně mě držíš za ruce, když vcházíme do nového roku.

Tu se hroutí Mezinárodní banka.

A střední třída stojí proti uprchlíkům.

Policista vyzbrojen dějinami stojí připraven narýsovat hranici mezi

předměstím a radostí.

Barva pleti stojí mezi námi jako checkpoint.

Mezi přístavem, přes nějž importují svobodu,

a ulicí, která se táhne od hřbitova až k ložnici.

Neunavila mě válka,

ale básně, které o válce mluví.

Neunavila mě chladná města.

Ale mé prsty jsou požírány básněmi, které mluví o chladných městech.

A bez prstů nedovedu tančit.

Nemohu bez nich ukázat na východ.

Srdeční zástava zabije pendlovky.

A moji přátelé falešně dosvědčují, že život je nádherný.

Toto město se hroutí do sebe sama jako černá díra.

Tedy vlastně zelená díra.

A ulice běží plná strachu.

Je to poprvé, co vidím, jak ulice běží po ulici.

Je to naposledy, kdy vidím dům, který, aby nespadl,

opírá se o smutný ženský smích zapomenutý v kuchyni,

a aby zůstal naživu, opírá se o vůni koření, které rozprášil výbuch.

Sousedé utekli, aniž by zavřeli okna hledící na jatka.

Aniž by zavřeli kuchařku otevřenou na straně 73.

Ptáci se z nedalekého stromu přestěhovali do domu.

Uhnízdili se v pootevřené spižírně vedle kuchyně.

Zabije je střela z minometu ráže 120 mm, vyrobená v SSSR roku 1987 pro válku proti imperialismu.

Kanárek zemřel v kleci hladem.

To je válka.

Kanárci umírají hladem ve svých klecích, když zmizí jejich věznitel.

Věznitel, který odešel z domu a už se do něj nevrátil.

Z domu, který se zhroutil na verše básníků, jež zradila jejich země.

Jejich země, která je dříve přiváděla k pláči, a již teď oplakávají.

A hle, už svůj smutek recitují cizím posluchačům.

Svými básněmi chtějí zlomit čas.

Svýma rukama bijí na poplach.

Ale nikdo nemá čas slyšet ozvěnu, kromě pár zabitých.

Servírka v baru se mnou začíná debatu o tom, zda mají Syřané právo zemřít patřičným způsobem,

tak aby tělo zůstalo vcelku,

jako jeden kus.

A také o tom, jaká je samota.

O právu člověka najít si někoho, kdo vedle něj bude večer usínat

a koho bude moci nechat spát, až půjde ráno do práce,

aniž by ho musel žádat, aby odešel jinam.

Dobrá.

Shoďme ze zad ten pytel plný kamení.

A zakřičme tiše skrze klávesnici.

My, podepsaní níže na asfaltu,

oznamujeme, že jsme unaveni.

A že bez ohledu na to, odkud jsme přišli,

jsme ve stejném srabu.

Já bydlím stejně jako ty sám v pokoji se třemi okny.

Dvě z nich hledí na Antverpy.

Ale třetí je obrazovka mého počítače, která hledí do Damašku.

- Byla jsi někdy v Damašku?

- Ne.

- Dobrá, pokusím se ti ho popsat. Teplota v létě je tam 37 stupňů.

Je to město, které má v létě teplotu lidského těla.

- Byla jsi někdy v Antverpách?

- Ne.

Dobrá, pokusím se ti je popsat. Je to krvavý diamant

třpytící se v bíle osvětlené výloze,

její lesk odráží stín černého muže, který ho našel v Kinshase a byl pak nalezen mrtvý,

zastřelen svým přítelem kvůli tomu, aby si žena z Montrealu navlékla prsten s drahokamem

vybroušeným v Tel Avivu, který jí daroval její manžel narozený v Buenos Aires,

když byli na výletě v arizonské poušti, aby mu odpustila,

že ji podvedl s její kamarádkou z Jižní Afriky, když pral své peníze v Dubaji.

- Víš, v čem se liší a v čem se podobá poušť a praní peněz?

- Ne.

- Liší se v tom, že poušť potřebuje vodu, ale praní peněz nikoliv.

- A v čem se podobají?

- Podobají se v tom, že praní peněz je praní nasucho, suché jako poušť v Arizoně.

Dobrá, nemá smysl popírat, že v tobě plavu jako motýl v magmatu.

A krmím tě svými slovy, abys pomalu rostla, jako roste zóna zkázy, kterou způsobil tvůj smutek,

když narazil do mých dní.

Tvá přítomnost v mém životě měla špatný vliv na postmoderní poezii severní polokoule.

Musím se ti přiznat, že mnohým mým básním už prošla spotřební lhůta kvůli náhlému využití tvých metafor.

A že ses svým rafinovaným tažením za připisováním glos na okraj mých básní

podílela na vytvoření děr v cisterně uchovávající arabský jazyk.

A že jsi mě znovu přivedla k životu, a to plánovaně a úkladně,

což je zločin, který je trestán dle Ústavy básníků.

Tvé detaily roztroušené v mém bytě posilují mou touhu vyhodit televizi z okna.

A posadit se a sledovat, jak zabíjíš čas.

Také přiznávám, že se začalo dít mnoho podezřelých věcí od chvíle,

kdy jsem ucítil vůni tvých ňader.

Kupříkladu:

když jsi u mě bydlela, rozbil jsem mnoho sklenic na víno.

Většinou spáchaly sebevraždu skokem z mé ruky, když jsem se je snažil umýt

od rudé barvy z tvých rtů.

Ukradl jsem trochu času, aby měl můj den 25 hodin.

Zfalšoval jsem své rysy, abych vypadal šťastný.

Miloval jsem tě.

Když jsem tě poznal, řekl jsem v rozhovoru pro noviny, že jsem v životě lhal jen dvakrát.

A to byla má třetí lež.

A přes všechnu tu šťastnou tragédii, jíž prochází můj život,

jsi odmítla prohnat mou hlavou ránu z milosti, když jsem tě o to prosil.

A nabídlas mi nový život.

Viníš mě z neobjektivity mých básní. Dobrá, za svůj život jsem nikdy nebyl objektivní.

Vždy jsem byl zaujatý a měřil dvojím metrem, byl jsem na straně černochů proti rasistům,

odboje proti okupantům, domobran proti armádám, na straně Indiánů proti bělochům,

židů proti nacistům, Palestinců proti Izraelcům. Na straně uprchlíků proti neonacistům. Romů proti

hranicím, domácích obyvatel proti kolonizátorům, na straně vědy proti

náboženství,

přítomnosti proti minulosti, feminismu proti patriarchátu, žen proti mužům, na straně tvé proti ženám, Kafky proti byrokracii, poezie proti fyzice.

Fyzika.

Ať Bůh prokleje fyziku.

Proč se uprchlíci topí a poté, co naposledy vydechnou, se vynoří nad hladinu?

Proč to není naopak?

Proč se člověk nevynoří, právě když je naživu, a nepotopí se, až když zemře?

Dobrá, nazvěme věci pravými jmény.

Knihy jsou hřbitovem básní.

Domy jsou stany z betonu.

Psi jsou vlci přivyklí nesvobodě.

Modlitební kobereček mi připomíná létající koberec.

Můj pokoj se zamiloval do tvých zelených bot.

Topím se v tobě, jako se topí Syřané v moři.

Panebože.

Podívej, kam nás ta válka přivedla.

Ani v nejhorších nočních můrách se mi nezdálo,

že jednoho dne

napíšu v básni,

že se v tobě topím, jako se topí Syřané v moři.

- - -

Každá bomba, která dopadne na Damašek, roztrhá stránku z Descarta.

Když jsme se narodili,

byl život barevný

a fotografie černobílé.

Teď jsou fotografie barevné

a život černobílý.
...

- Kokia Kongo Demokratinės Respublikos sostinė?

- Antverpenas.





Šiame deimantais išmaitintame mieste

spygliuota viela auga poetų eilėraščiuose

susitikimai miršta kalendoriuose

mano rankos nebeliečia tavo lūpų

policininkai nebesijuokia

taksi sustoja, kai jo vairuotoją nužudo snaiperio iš Damasko kulka

tiesiai priešais Antverpeno centrinę stotį

teroras PlayStatione liaujasi

o aš pasiimu save po pažasčia ir liaujuosi liovęsis

galvoju apie atstumą tarp mano rankų ir tavo odos

tarsi nebūčiau gimęs 1979-aisiais Jarmuko palestiniečių pabėgėlių stovykloje Damaske

tarsi tu nebūtum gimusi Paukščių take



Šiame mieste, kuriame valo kraują nuo deimantų taip kruopščiai

kaip gydytojai valo kraują nuo sužaloto žmogaus, kurio gyvybę jie išgelbėjo žaizdos

aš praeinu lengvai it tankas asfaltu

nešinas eilėraščiais kaip gatvės prekeivis

kaskart kai patraukiu link jūros mane praryja smėlis iš emigrantų lagaminų

smėlis iš paso, kurio nepripažįsta niekas, tik tu

rašau eilėraščius, jie kalba apie mirtį taip, tarsi kalbėtų apie viltį

ir apie karą taip, tarsi Dievas egzistuotų

mano draugams mirus tapau vienišu vilku

įveju džiaugsmą kampan ir sutrypiu it vabzdį kenkėją

mano mirtinai nukankinti draugai sėdi greta elegantiškiausiais drabužiais, tarsi būtumėm priėmime

o mano motina ieško manęs telefono laidais

nori įsitikinti, kad vis dar šlapinuos kažkur šioje žemėje



išvaliau savo kambarį nuo menkiausių mirties pėdsakų

kad man pakvietus tave taurei vyno, nepajustum

jog gyvendamas Stokholme

vis dar esu Damaske



Šiame mieste išmaitintame kruvinais deimantais

prisimenu kraujo vestuves

prisimenu užmarštį

stoviu juodai juodos poetų grupės nuotraukos viduryje

poetų čia jau nebėra

pastabos, kurias palikai mano eilėraščių paraštėse liūdina mane

mano širdis virsta medine baidykle Hičkoko paukščiams baidyti

mano nekalta negalinti to pakelti širdis

tampa žiauri it sąžiningi žodžiai

ir gatvė virsta užrašine

tu vienintelė gali gatvę paverst užrašine

nekaltai suimi mano rankas, kad galėtume nukirsti metams galvą

tada žlunga Pasaulio bankas

vidurinioji klasė sukyla prieš emigrantus

apsiginklavęs istorija apsauginis atsistoja, kad pažymėtų užkardą tarp priemiesčių

ir laimės

odos spalva stovi tarp mūsų it patikros punktas

stovi it punktas importuojančiam laisvę uoste

ir gatvė tęsiasi nuo kapinių iki miegamojo

karas manęs nenuvargino

bet tie eilėraščiai, kalbantys apie šaltus miestus sugraužė mano pirštus

o be pirštų negaliu šokti

be jų negaliu orientuotis į Orientą

širdies priepuolis nugalabija sieninį laikrodį

o mano draugai melagingai liudija ir sako - gyvenimas yra nuostabus

šis miestas zmenka į save it juodoji skylė

turėjau omenyje - žalioji skylė

sprunka pasibaidžiusios gatvės

pirmąkart mačiau kaip gatvė lekia gatve

paskutinį kartą mačiau, kaip namas, stengdamasis išstovėti

atsiremia į liūdnos moters juoką, paliktą virtuvėje

ir į prieskonių kvapą išblaškytą aplink sviedinio tūtą - kad gyvas išliktų

kaimynai pabėgo, palikę pravirus skerdynėms langus

palikę atverstą ties 73 puslapiu receptų knygą

paukščiai iš gretimo medžio persikėlė į namą

apsigyveno pravertoje virtuvės spintelėje

juos nužudys

120 mm minosvaidžio sviedinys, pagamintas Sovietų sąjungoje 1987 metais

kanarėlė narvelyje mirs iš bado

tai karas

kanarėlės narveliuose miršta iš bado kai dingsta jų kalėjimų sargai

sargai paliko namus ir nebegrįžo

namas sugriuvo ant poetų, kurių šalis juos išdavė eilėraščių

jų šalis priversdavo juos verkti, dabar jie verkia dėl savo šalies

pažiūrėkit, kaip jie dėsto savo sielvartą svetimiesiems

eilėmis jie žudo laiką

rankomis skambina varpais

ir niekas neturi laiko klausytis aido, tik keletas žuvusiųjų kare

barmenė užmezga su manimi pokalbį apie tai, kad sirai turi teisę mirti tinkamai

turėdami visą kūną

vientisi

kalbamės apie vienatvę

kad žmonės turi teisę susirasti ką nors, kas užmigtų greta jų vakare

ir išeidami į darbą jie galėtų palikti juos miegančius

neprašydami išeiti

na, gerai

nusiimkime tą akmenų maišą nuo nugarų

švelniai šaukime klaviatūra

mes, pasirašiusieji ant asfalto

pranešame, kad pavargome

ir nepriklausomai nuo skirtingos kilmės

kenčiame nuo to paties šūdo

aš kaip ir tu gyvenu bute su trimis langais

du žvelgia Antverpeną

o trečiasis - mano kompiuterio ekranas, rodantis Damaską

- ar lankėtės Damaske?

- ne

- na, gerai, aš jį jums nupasakosiu: temperatūra vasara pakyla iki +37

tai miestas, kuriame vasaros temperatūra prisiderina prie žmogaus kūno temperatūros

- ar lankėtės Antverpene?

- ne

- ką gi, pasistengsiu jį nupasakoti: tai kruvinas deimantas, žėrintis skaisčioje vitrinų šviesoje

jo šviesa atspindi Kinšasoje jį radusį juodaodį, kurį patį rado nužudytą jo draugo ginklo kulka

vien tam, kad moteris iš Monrealio mūvėtų žiedą su Tel Avive šlifuotu akmenimi, padovanotą jos Buenos Airėse gimusio vyro

tada, kai jie keliavo po Arizonos dykumą

jis tikėjosi, kad kelionėje ji galbūt atleis jam neištikimybę su jos drauge iš Pietų Afrikos

su kuria permiegojo, kol plovė pinigus Dubajuje

- ar žinai, kuo skiriasi dykumos ir pinigų plovimas ir kuo jie panašūs?

- ne

- skiriasi tuo, kad dykumai plauti reikia vandens, o pinigams plauti - ne

- o kuo panašūs?

- panašūs tuo, kad pinigų plovimas - sausas reikalas, sausas, kaip Arizonos dykuma

ką gi, nepaneigsi, kad plaukioju tavy, kaip drugelis magmoje

maitinu tave žodžiais, kad augtum lėtai tarsi griuvėsių zona, atsiradus tavo sielvartui susidūrus su mano gyvenimu

tavo buvimas mano gyvenime negatyviai paveikė šiaurinės Žemės pusės postmodernistinę poeziją

ir turiu prisipažinti, kad daugelio mano eilių galiojimo laikas pasibaigė, kai jose staiga pasirodė tavo metaforos

ir kad tu padėjai prabadyti skyles cisternoje, kurioje jie laiko arabų kalbą

nes nuolat metodiškai taikeisi pridėti nežymių pastabų prie mano tekstų

iš anksto apgalvojusi, akylai mane stebėdama atgaivinai mane

o tai nusikaltimas, už kurį baudžiama pagal poetų konstituciją

ir tavo daiktai išmėtyti po mano namus, kėlė norą išmesti televizorių pro langą

vietoj jo stebėti tave žudančią laiką

prisipažįstu, daug abejotinų dalykų nutiko nuo to laiko, kai užuodžiau tavo krūtų kvapą

pavyzdžiui:

tau pas mane įsikrausčius sudaužiau keletą vyno taurių

dauguma jų nusižudė, išsprūdusios man iš rankos, kai bandžiau nuplauti nuo jų tavo lūpdažio pėdsakus

aš pavogiau šiek tiek laiko, kad para tęstųsi 25 valandas

aš nutaisiau apsimestinę veido išraišką, kad atrodyčiau laimingas

aš mylėjau tave

interviu spaudai, duotame jau sutikus tave, pasakiau, kad melavau dukart gyvenime

ir tai buvo trečiasis kartas

nepaisant to, kad mano gyvenimas buvo laiminga tragedija

tu atsisakei iššauti gailestingumo kulką, nors maldavau

ir dovanojai man naują gyvenimą

kaltini mane, sakai, mano eilėms trūksta objektyvumo, ką gi, niekada nebuvau objektyvus

visada buvau šališkas, turėjau dvigubus standartus

visada buvau šališkas, nes palaikiau juodaodžius prieš rasizmą, palaikiau pasipriešinimą okupantams, miliciją, o ne kariuomenę. Palaikiau raudonodžius prieš baltuosius, žydus prieš nacius, palestiniečius prieš Izraelį, imigrantus prieš neonacius, romus prieš sienas, tikruosius gyventojus prieš kolonizatorius, mokslą prieš religiją, dabartį prieš ateitį, feminizmą prieš patriarchatą, moteris prieš vyrus, tavąją, o ne kitos moters pusę, kafkiškumą prieš rutiną, poeziją prieš fiziką

fizika

prakeikta fizika

kodėl kai imigrantai paskęsta ir išleidžia paskutinį kvapą, jie plūduriuoja vandens paviršiuje?

kodėl neatsitinka atvirkščiai?

kodėl žmonės neplūduriuoja būdami gyvi ir neskęsta numirę?



na gerai

vadinkime daiktus jų tikraisiais vardais

knygos yra eilėraščių kapinės

namai - betono palapinės

šunys - su pažeminimu susitaikę vilkai

maldos kilimėliai primena man skraidančius kilimus

mano kambarys įsimylėjo tavo žalius batelius

skęstu tavyje kaip sirai jūroje

o Viešpatie

tik pažvelk kur karas mus nunešė

net baisiausiuose košmaruose nebūčiau susapnavęs

kad vieną dieną

pasakysiu eilėraštyje

aš skęstu tavyje kaip sirai jūroje



***
...

- Кој е главниот град на Демократска Република Конго?

- Антверпен



Во овој град кој се храни со дијаманти

бодликава жица расте во стиховите на поетите

закажаните средби умираат на календарот

рацеве престануваат да ти ги допираат усните

полицајците веќе не се смеат

едно такси застанува кога возачот го убива куршум од снајперист во Дамаск

пред централната железничка станица во Антверпен

ужасите престануваат на Плејстејшн

јас си се фаќам под рака и престанувам да застанувам

размислувам за далечината помеѓу моиве усни и твојата кожа

божем јас не сум се родил во 1979 во Јармук, кампот за палестински бегалци во Дамаск

божем ти не си се родила во Млечниот Пат



Во овој град каде што дијамантите ги исчистуваат од крв исто толку внимателно како

докторите коишто ја исчистуваат од крв раната на повреден човек чиј живот го спасиле

поминувам нежно небаре тенк на асфалт

додека ги носам своите стихови ко уличен продавач

кога и да тргнам накај морето ме проголтува пустината што излегува од куферите на

емигрантите

и од мојот пасош кој никој не го препознава освен ти

јас сум писателот на песни кои зборуваат за смртта небаре зборуваат за надежта

и за војната небаре Господ постои

откако умреа моите пријатели станав волк самотник

ја приклештувам среќата и ја смачкувам под нозе како да е штеточинка

моите пријатели кои ги измачуваа до смрт седат до мене најелегантно облечени небаре се на некаков прием

а мајка ми ме бара по телефонски линии

за да се осигура дека сè уште мочам на планетава.



Си ја исчистив собата до најмал траг смрт

за да не сетиш кога ќе те поканам на чаша вино

дека и покрај тоа што сум во Стокхолм

сè уште сум во Дамаск



Во овој град кој се храни со крвави дијаманти

се сеќавам на една крвава свадба

се сеќавам на заборав

стојам на средината од црно црна групна фотографија на поети

кои си заминале одовде

белешките што си ги оставила на маргините од моите песни ме растажуваат

срцето ми станува дрвено страшило за да ги растера птиците на Хичкок

моето невино срце кое не може да издржи

станува жестоко ко искрени зборови

а улицата станува тетратка

ти си единствената која може да ја смени улицата во тетратка

невино ме фаќаш за раце за да ѝ ја отсечеме главата на годината

и тогаш Светската банка пропаѓа

средната класа им се спротивставува на емигрантите

човек од обезбедување вооружан со историја стои за да ја обележи бариерата помеѓу предградијата и среќата

бојата на кожа стои како безбедносен пункт помеѓу нас

помеѓу пристаништето кое увезува слобода

и улицата што се протега од гробиштата до спалната соба

војната не ме умори

или подобро песните кои зборуваат за војната

студените градови не ме уморија

но овие песни кои зборуваат за студените градови ми ги изедоа прстите

и не можам да танцувам без прсти

и не можам да се ориентирам кон Ориентот без нив

срцев удар го убива ѕидниот часовник

а моите пријатели лажно сведочат и велат дека животот е прекрасен

градот се урива врз себе како црна дупка

мислам на зелена дупка

а улицата трча преплашена

ова е првпат да видам улица да трча по улица

ова е последен пат да видам куќа што се крепи врз смеата од тажна жена оставена в кујна

за да се додржи исправена

и врз мирисот од зачините раштркани по полиците за да остане жива

соседите избегале без да ги затворат прозорците отворени за масакрот

без да ја затворат книгата за готвење отворена на страница 73

птиците од блиското дрво се преселија во куќата

живееја во подотворениот креденец во кујната

минофрлач 120мм произведен во Советскиот Сојуз во 1987 година

за да се бори против империјализмот

би ги убил

канаринецот прегладне и умре во кафезот

тоа е војната

канаринци умираат од прегладнетост во кафезите кога ќе исчезнат нивните стражари

стражарите кои го напуштиле домот и никогаш не се вратиле

домот кој се срушил врз песните на поети чија држава ги предала

од државата плачеле а сега плачат по својата држава

видете ги како им раскажуваат на странците колку им е жал

со песните тепаат време

со рацете бијат камбани

но никој нема време да го чуе ехото освен неколкумина од тие што умреле во војната

а шанкерката започнува да ми расправа за тоа како Сиријците имале право да умрат како што треба

со телото цело

нераспарчено

и за осаменоста

за тоа како луѓето имаат право да си најдат некого да спие до нив навечер

и да ги остави да поспијат кога ќе замине на работа наутро

без да ги расони

добро

ајде да ја тргнеме од грб вреќава полна со камења

и нежно да се развикаме преку тастатурата

ние долупотпишаните на асфалтот

изјавуваме дека сме уморни

и дека без разлика на нашите различни потекла

си патиме од исто лајно

и јас како и вие живеам во стан со три прозорци

два гледаат кон Антверпен

но третиот е компјутерски екран кој гледа кон Дамаск

- сте го посетиле ли Дамаск?

- не

- ок ќе пробам да ви го опишам: налето температурата е 37 степени

тој е градот кај што летната температура се совпаѓа со човечката телесна температура

- сте го посетиле ли Антверпен?

- не

- ок ќе пробам да ви го опишам: крвав дијамант е што светка на белото светло во излозите

неговиот сјај го одразува црнецот што го нашол во Киншаса па него го нашле убиен

од куршум од пиштолот на другар му

за некоја жена од Монтреал да носи прстен со камен исполиран во Тел Авив

кој ѝ го дал нејзинот сопруг роден во Буенос Аирес

додека биле на патување во пустината во Аризона

за таа да му прости што ја изневерувал со нејзината пријателка од Јужна Африка

додека перел пари во Дубаи

- знаете ли која е разликата и сличноста помеѓу пустината и перењето пари?

- не

- разликата е што на пустината ѝ треба вода, а на перењето пари не

- а сличноста?

- сличноста е што перењето пари е суво, суво како и пустината во Аризона



ок, не може да се одрече дека лебдам во тебе како пеперутка во магма

и те хранам со моите зборови за полека да пораснеш како зоната на уништување која се роди

кога твојата тага се судри со мојот живот

твоето присуство во мојот живот имаше негативно влијание врз постмодерната поезија во северната половина на земјината топка

и морам да ти признаам дека животот на полици на моите песни заврши со ненадејното појавување на твоите метафори во нив

и дека ти имаше удел во продупчувањето на садот во кој го складираат арапскиот јазик

преку твоите систематски кампањи да се додадат забелешки на маргините од моите текстови

и дека со предумисла и внимателно набљудување се нафати да ме оживееш

и дека тоа е казнив прекршок според поетскиот устав

и дека твоите детали што се расфрлани кај мене дома дразнат желба во мене да го фрлам телевизорот низ прозорец

и наместо тоа да те гледам тебе додека тепаш време

признавам и дека многу сомнителни работи се случуваат откако го помирисав

мирисот на твоите гради

на пример:

скршив неколку чаши за вино во периодот откако ти се пресели кај мене

повеќето од нив се самоубија кога ми скокнаа од раце додека ги миев трагите од

твојот кармин

украдов малку време за денот да ми трае 25 часа

усвоив лажен израз на лицето за да изгледам среќен

те љубев

откако те запознав во интервју за еден весник реков дека во животот сум излажал два пати

а тоа беше трет пат да излажам

и покрај тоа што цел живот ми е среќна трагедија

ти одби да го испукаш куршумот и да ми ги скратиш маките кога те замолив

и ми дари нов живот



ме обвинуваш за недостаток на непристрасност во моите песни, добро, никогаш во живот не сум бил непристрасен

отсекогаш сум бил пристрасен и имам двојни аршини

пристрасен сум кон црнците против расизмот, за отпорот против окупаторите, за партизаните против армиите. Сум застанал на страната на црвените Индијанци против белците, Евреите против нацистите, Палестинците против Израелците, имигрантите против неонацистите, Циганите против границите, староседелците против колонијалистите, науката против религијата, сегашноста против минатото, феминизмот против патријархатот, жените против мажите, твојата страна против другите жени, страната на Кафка против рутината, страната на поезијата против физиката,

физиката

да ѝ се плукнам на физиката

зошто да се дават имигрантите па откако ќе вдишат за последен пат да лебдат на површината на водата?

зошто да не се случи спротивното?

зошто да не лебдат луѓето додека се живи а да се удават кога ќе се мртви?



добро

ајде да ги викаме работите на име

книгите се гробиштата на песните

куќите се бетонски шатори

кучињата се волци што прифатиле понижување

молитвените килимчиња ме потсетуваат на летечки килими

мојата соба се заљуби во твоите зелени чевли

се давам во тебе ко што Сиријците се дават во морето

Боже Господе

види до каде нѐ дотерала војната

ни насоне не ми текнало

дека еден ден

во песна ќе речам

се давам во тебе ко што Сиријците се дават во морето



***

секоја граната што паѓа врз Дамаск е само страница откината од книгата на Декарт



кога се родивме

животот беше во боја

а сликите беа црно-бели

сега сликите се во боја

а животот е црно-бел
...

― Ποια είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Κονγκό;

― Η Αμβέρσα.





Σ' αυτή την πόλη που τρέφεται με διαμάντια,

στα ποιήματα των ποιητών φυτρώνουν αγκαθωτά συρματοπλέγματα.

Oι προγραμματισμένες συναντήσεις πεθαίνουν στα ημερολόγια.

Tο χέρι μου σταματά ν' αγγίζει τα χείλη σου.

Oι αστυνομικοί σταματούν να γελάνε.

Tο ταξί σταματά όταν ο οδηγός σκοτώνεται από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή στη Δαμασκό μπροστά απ' τον κεντρικό σταθμό της Αμβέρσας.

O τρόμος σταματά στο πλεϊστέισον.

Kι εγώ παίρνω τον εαυτό μου παραμάσχαλα και σταματώ να σταματώ.

Σκέφτομαι την απόσταση μεταξύ των χειλιών μου και του δέρματός σου

λες και δεν γεννήθηκα το 1979 στον παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό Γιαρμούκ στη Δαμασκό.

Λες κι εσύ δεν γεννήθηκες στη Γαλακτική Οδό.



Σ' αυτή την πόλη όπου καθαρίζουν το αίμα απ' τα διαμάντια με την ίδια προσοχή που γιατροί καθαρίζουν το αίμα απ' την πληγή ενός τραυματισμένου που μόλις του έσωσαν τη ζωή,

εγώ περπατώ με βήμα ελαφρύ σαν τανκς που κυλά στην άσφαλτο.

Κουβαλώ τα ποιήματά μου σαν μικροπωλητής.

Κάθε που κατευθύνομαι προς τη θάλασσα, με καταβροχθίζει η έρημος που χύνεται απ' τις βαλίτσες των μεταναστών.

Είναι η ίδια έρημος που χύνεται απ' το διαβατήριό μου, το οποίο κανείς δεν αναγνωρίζει εξόν από σένα.

Είμαι ο συγγραφέας ποιημάτων που μιλάνε για τον θάνατο λες και μιλάνε για την ελπίδα.

Για τον πόλεμο λες και υπάρχει Θεός.

Από τότε που πέθαναν οι φίλοι μου έχω γίνει λύκος μοναχικός.

Στριμώχνω την ευτυχία στη γωνία και την ποδοπατώ σαν να 'ταν δηλητηριώδες έντομο.

Όσοι φίλοι μου πέθαναν από βασανιστήρια κάθονται δίπλα μου φορώντας τα καλά τους λες και βρισκόμαστε σε κάποια δεξίωση.

Η μάνα μου με αναζητά στις τηλεφωνικές γραμμές

για να βεβαιωθεί ότι κατουράω ακόμα σ' αυτόν εδώ τον πλανήτη.



Καθάρισα το δωμάτιό μου από κάθε ίχνος θανάτου.

Έτσι, όταν σε καλέσω για ένα ποτήρι κρασί

δεν θα νιώσεις ότι βρίσκομαι στη Δαμασκό.

Ενώ είμαι στη Στοκχόλμη.



Σ' αυτή την πόλη που τρέφεται με ματωμένα διαμάντια,

θυμάμαι τον ματωμένο γάμο.

Θυμάμαι τη λήθη.

Στέκομαι στο κέντρο μιας μαυρόμαυρης ομαδικής φωτογραφίας ποιητών που κάποτε πέρασαν από δω.

Οι σημειώσεις που άφησες στο περιθώριο των ποιημάτων μου με θλίβουν.

Η καρδιά μου μεταμορφώνεται σε σκιάχτρο ξύλινο για να διώξει μακριά τα πουλιά του Χίτσκοκ.

Η αθώα καρδιά μου δεν τ' αντέχει όλ' αυτά.

Γίνεται σκληρή σαν λέξεις ειλικρινείς.

Κι ο δρόμος μεταμορφώνεται σε σημειωματάριο.

Εσύ είσαι η μόνη που μπορεί να μεταμορφώσει τον δρόμο σε σημειωματάριο.

Όλο αθωότητα με πιάνεις απ' το χέρι για ν' αποκεφαλίσουμε μαζί τον χρόνο.

Ύστερα η Παγκόσμια Τράπεζα καταρρέει.

Οι αστοί ενώνονται ενάντια στους μετανάστες.

Ένας σεκιουριτάς, οπλισμένος με την ιστορία, σχεδιάζει ένα τείχος μεταξύ των προαστίων και της ευτυχίας.

Το χρώμα του δέρματος μοιάζει με σημείο ελέγχου ανάμεσά μας.

Ανάμεσα στο λιμάνι απ' όπου εισάγεται η ελευθερία

και στον δρόμο που εκτείνεται απ' το νεκροταφείο μέχρι το υπνοδωμάτιο.

Δεν είναι ο πόλεμος που μ' έχει καταβάλει,

αλλά τα ποιήματα που μιλάνε για τον πόλεμο.

Δεν είναι οι ψυχρές πόλεις που μ' έχουν καταβάλει,

αλλά τα ποιήματα που μιλάνε για ψυχρές πόλεις μού έχουν φάει τα δάχτυλα.

Και χωρίς δάχτυλα δεν μπορώ να χορέψω.

Χωρίς δάχτυλα δεν μπορώ να δείξω προς την Ανατολή.

Το ρολόι τοίχου παθαίνει καρδιακή προσβολή.

Οι φίλοι μου δίνουν ψευδείς καταθέσεις ισχυριζόμενοι ότι η ζωή είναι υπέροχη.

Αυτή η πόλη καταρρέει εσωτερικά σαν μαύρη τρύπα.

Σαν πράσινη τρύπα, θέλω να πω.

Κι ο δρόμος τρέχει μακριά τρομαγμένος.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω έναν δρόμο να τρέχει στον δρόμο.

Είναι η τελευταία φορά που βλέπω ένα σπίτι να στηρίζεται στο λυπημένο γέλιο μιας γυναίκας που την εγκατέλειψαν στην κουζίνα προκειμένου εκείνο να μείνει όρθιο.

Και στις μυρωδιές των μπαχαρικών που σκόρπισε η οβίδα προκειμένου εκείνη να μείνει ζωντανή.

Οι γείτονες έφυγαν χωρίς να κλείσουν το παράθυρο που 'χε μείνει ανοιχτό να κοιτάει τη σφαγή.

Χωρίς να κλείσουν το βιβλίο μαγειρικής που 'χε μείνει ανοιχτό στη σελίδα 73.

Τα πουλιά απ' το γειτονικό δέντρο μετακόμισαν στο σπίτι.

Εγκαταστάθηκαν στο μισάνοιχτο ντουλάπι της κουζίνας.

Εκεί θα τα σκοτώσει ένα βλήμα όλμου διαμέτρου 120 χιλιοστών που κατασκευάστηκε το 1987 στη Σοβιετική Ένωση για τον πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Τα καναρίνια πέθαναν απ' την πείνα στο κλουβί.

Αυτό είναι ο πόλεμος.

Τα καναρίνια στα κλουβιά πέθαναν απ' την πείνα όταν εξαφανίστηκε ο δεσμοφύλακάς τους.

Ο δεσμοφύλακας που 'φυγε απ' το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ.

Απ' το σπίτι που κατέρρευσε πάνω στα ποιήματα των προδομένων απ' την πατρίδα ποιητών.

Μια πατρίδα που τους έκανε να κλαίνε και τώρα εκείνοι τη θρηνούνε.

Για δείτε πώς εξιστορούν τη θλίψη τους μπροστά σε ξένους ανθρώπους.

Με τα ποιήματά τους σκοτώνουν τον χρόνο.

Με τα χέρια τους χτυπάνε τις καμπάνες.

Όμως, μ' εξαίρεση κάποιους νεκρούς, κανείς δεν έχει χρόνο ν' ακούσει την ηχώ.

Η σερβιτόρα στο μπαρ μού ανοίγει συζήτηση για το δικαίωμα των Σύριων σ' έναν αξιοπρεπή θάνατο με το σώμα τους ακέραιο.

Ακομμάτιαστο.

Και για τη μοναξιά.

Για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να 'χει κάποιον να κοιμάται δίπλα του τα βράδια.

Κάποιον που να τον αφήνει να κοιμηθεί όταν το πρωί σηκώνεται να πάει στη δουλειά.

Και να μην του ζητά να φύγει.

Καλώς.

Ας κατεβάσουμε τον σάκο με τις πέτρες απ' την πλάτη μας.

Ας φωνάξουμε χαμηλόφωνα απ' τα πληκτρολόγιά μας.

Εμείς που έχουμε υπογράψει στην άσφαλτο.

Ανακοινώνουμε ότι έχουμε εξαντληθεί.

Και ότι ανεξαρτήτως της καταγωγής μας

υποφέρουμε απ' τα ίδια σκατά.

Όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ μένω μόνος μου.

Μένω μόνος μου σ' ένα διαμέρισμα με τρία παράθυρα.

Τα δύο κοιτάνε στην Αμβέρσα.

Το τρίτο είναι η οθόνη του υπολογιστή μου που κοιτάζει στη Δαμασκό.

― Έχεις πάει ποτέ στη Δαμασκό;

― Όχι.

― Θα προσπαθήσω να στην περιγράψω: Το καλοκαίρι η θερμοκρασία είναι 37 βαθμοί Κελσίου˙ είναι η πόλη όπου το καλοκαίρι η θερμοκρασία του αέρα συμπίπτει με αυτή του ανθρώπινου σώματος.

― Έχεις πάει ποτέ στην Αμβέρσα;

― Όχι.

― Θα προσπαθήσω να στην περιγράψω: Είναι ένα ματωμένο διαμάντι που λάμπει στο λευκό φως των προθηκών˙ η λάμψη του αντανακλά τη σκιά ενός μαύρου άντρα που το ξέθαψε στην Κινσάσα και στη συνέχεια δολοφονήθηκε από σφαίρα φίλου, προκειμένου μια γυναίκα απ' το Μόντρεαλ να φορέσει ένα δαχτυλίδι με μονόπετρο λειασμένο στο Τελ Αβίβ που της χάρισε ο γεννημένος στο Μπουένος Άιρες σύζυγός της σ' ένα ταξίδι τους στην έρημο της Αριζόνας για να τον συγχωρήσει που την απάτησε με τη Νοτιοαφρικανή φίλη της όταν είχε πάει να ξεπλύνει τα χρήματά του στο Ντουμπάι.

― Ξέρεις σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν η έρημος και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος;

― Όχι.

― Διαφέρουν στο ότι η έρημος έχει ανάγκη από νερό ενώ το ξέπλυμα όχι.

― Και σε τι μοιάζουν;

― Το ξέπλυμα είναι ξηρό, ξηρό όπως η έρημος της Αριζόνας.



Δεν χωρά αμφιβολία ότι κολυμπώ μέσα σου σαν πεταλούδα σε μάγμα.

Σε ταΐζω τις λέξεις μου για να μεγαλώσεις αργά αργά όπως η περιοχή καταστροφής που προέκυψε όταν η θλίψη σου συγκρούστηκε με τις μέρες μου.

Η παρουσία σου στη ζωή μου είχε αρνητικές επιπτώσεις στη μεταμοντέρνα ποίηση του βόρειου ημισφαιρίου.

Θα πρέπει να σου ομολογήσω ότι πολλά από τα ποιήματά μου έληξαν όταν εμφανίστηκαν ξαφνικά μέσα τους οι μεταφορές σου.

Προσθέτοντας συστηματικά σημειώσεις στο περιθώριο των κειμένων μου είχες κι εσύ το μερίδιό σου στη διάτρηση της δεξαμενής όπου φυλάσσεται η αραβική γλώσσα.

Με επανέφερες στη ζωή εκ προμελέτης.

Πρόκειται για ένα κολάσιμο αδίκημα το οποίο τιμωρείται σύμφωνα με το σύνταγμα της ποίησης.

Οι λεπτομέρειες που σκόρπισες παντού στο σπίτι μου ξύπνησαν μέσα μου την επιθυμία να πετάξω την τηλεόραση απ' το παράθυρο.

Και να καθίσω να σε βλέπω να σκοτώνεις τον χρόνο.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι από τη μέρα που μύρισα το άρωμα του στήθους σου έχουν συμβεί διάφορα περίεργα πράγματα.

Για παράδειγμα:

Από τότε που μετακόμισες στο σπίτι μου έχω σπάσει ένα σωρό ποτήρια του κρασιού.

Τα περισσότερα απ' αυτά αυτοκτόνησαν πηδώντας απ' το χέρι μου όταν προσπάθησα να καθαρίσω τα σημάδια απ' το κραγιόν σου.

Έκλεψα λίγο χρόνο ώστε η μέρα μου να διαρκεί 25 ώρες.

Πήρα μια ψεύτικη έκφραση προκειμένου να δείχνω ευτυχισμένος.

Σ' αγάπησα.

Σε μια συνέντευξη ισχυρίστηκα ότι απ' όταν σε γνώρισα είπα ψέματα μόνο δύο φορές.

Αυτή ήταν η τρίτη.

Παρόλο που η ζωή μου ήταν μια χαρούμενη τραγωδία,

εσύ αρνήθηκες να μου δώσεις τη χαριστική βολή όταν στο ζήτησα.

Αντ' αυτού μου χάρισες μια νέα ζωή.



Με κατηγορείς για έλλειψη αντικειμενικότητας στα ποιήματά μου. Δεν έχεις άδικο, ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν αντικειμενικός. Ήμουν πάντα προκατειλημμένος και είχα πάντα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ήμουν πάντα προκατειλημμένος υπέρ των μαύρων και εναντίον του ρατσισμού, υπέρ της αντίστασης και εναντίον της κατοχής, υπέρ των ανταρτών και εναντίον του στρατού. Ήμουν πάντα προκατειλημμένος υπέρ των Ινδιάνων και εναντίον του λευκού άντρα, υπέρ των Εβραίων και εναντίον των ναζί, υπέρ των Παλαιστίνιων και εναντίον των Ισραηλινών, υπέρ των μεταναστών και εναντίον των νεοναζί, υπέρ των τσιγγάνων και εναντίον των συνόρων, υπέρ των αυτοχθόνων και εναντίον των αποικιοκρατών, υπέρ της επιστήμης και εναντίον της θρησκείας, υπέρ του παρόντος και εναντίον του παρελθόντος, υπέρ του φεμινισμού και εναντίον της πατριαρχίας, υπέρ των γυναικών και εναντίον των αντρών˙ ήμουν πάντα προκατειλημμένος υπέρ σου έναντι των άλλων γυναικών, ήμουν πάντα προκατειλημμένος υπέρ του Κάφκα και εναντίον της ρουτίνας, υπέρ της ποίησης και εναντίον της φυσικής.



Της φυσικής.

Της καταραμένης φυσικής.

Γιατί οι μετανάστες πνίγονται και γιατί τα σώματά τους ανεβαίνουν στην επιφάνεια μετά αφού πάρουν την τελευταία τους αναπνοή;

Γιατί δεν συμβαίνει το αντίστροφο;

Γιατί οι άνθρωποι να μην επιπλέουν όταν είναι ζωντανοί και να βυθίζονται όταν είναι νεκροί;



Καλώς.

Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Τα βιβλία είναι νεκροταφεία ποιημάτων.

Τα σπίτια είναι αντίσκηνα από τσιμέντο.

Οι σκύλοι είναι λύκοι που συναίνεσαν στην υποταγή τους.

Το χαλί της προσευχής μού θυμίζει το ιπτάμενο χαλί.

Το δωμάτιό μου έχει ερωτευτεί τα πράσινα παπούτσια σου.

Βυθίζομαι μέσα σου όπως οι Σύριοι βυθίζονται στη θάλασσα.

Ω, Θεέ μου,

δες τι μας έχει κάνει ο πόλεμος.

Ούτε στους χειρότερούς μου εφιάλτες δεν θα μπορούσα να είχα φανταστεί

ότι μια μέρα

θα έγραφα σ' ένα ποίημά μου

«βυθίζομαι μέσα σου όπως οι Σύριοι βυθίζονται στη θάλασσα».



Κάθε βόμβα που πέφτει στη Δαμασκό είναι μια σελίδα που σκίστηκε από ένα βιβλίο του Καρτέσιου.



Όταν γεννηθήκαμε

η ζωή ήταν έγχρωμη

και οι φωτογραφίες ασπρόμαυρες.

Σήμερα είναι οι φωτογραφίες έγχρωμες

και η ζωή ασπρόμαυρη.

Translated from English & Arabic by: Jazra Khaleed
...

أتعرفُ لمَ يموتُ الناسُ حين تثقبهم رصاصة؟
لأن 70% من جسمِ الإنسانِ يتكوَّنُ من الماء
تماماً كما لو أنَّكَ تُحدثُ ثقباً في خزان ماء.

أكانَ اشتباكاً اعتباطياً يرقصُ في رأسِ الحارةِ حين مَرَرْتُ؟
أم أنَّ قناصاً كان يترصَّدُني ويعدُّ خطواتي الأخيرة؟

هل كانتْ رصاصةً طائشةً؟
أم أنَّني الذي كنتُ طائشاً بالرغمِ من بلوغهِ ثلثَ قرنٍ من العمرِ؟

أهي نيرانٌ صديقةٌ؟
كيف؟
وأنا لم أصادقْ نيراناً من قبل.

أترى أنا من مرَّ في طريقِ الرصاصةِ فأصابَها؟
أم مرتْ هي في طريقي فأصابتني؟
ثم كيف لي أنْ أعرفَ مواعيدَ مرورها وأية طريقٍ ستجتاز؟

هل التقاطعُ مع رصاصةٍ يعتبرُ حادثَ اصطدامٍ بالمعنى التقليدي؟
كالذي يحدثُ بين سيارتين؟
وهل جسدي وعظامي الصلبةُ ستحطمُ ضلوعها أيضاً؟
وتتسببُ في وفاتها؟
أم أنها ستنجو؟

هل حاولتْ أن تتفاداني؟
هل كان جسدي طرياً؟
وهل شعرتْ تلكَ الصغيرةُ مثل حبةِ توتٍ بأنوثتها في ذكورتي؟

القناصُ صوَّبَ نحوي بدون أنْ يكلِّفَ نفسه عناءَ معرفةِ أنَّ لديَّ حساسيَّةً من رصاصِ القناصةِ، وهي حساسيةٌ من الدرجةِ الأولى، وقد تؤدِّي للوفاة.

القناصُ لم يستأذنِّي قبلَ أنْ يُطلق، وفي هذا قلةُ أدبٍ واضحةٌ أصبحتْ خطأً شائعاً في هذه الأيام.

‪ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

كنتُ أبحثُ عن الفرقِ بين الثورةِ والحربِ عندما عبرتْ رصاصةٌ جسدي، فانطفأتْ شُعلةٌ أوقدتها معلمةُ مدرسةٍ ابتدائيةٍ من سوريا بالاشتراكِ مع لاجئٍ فلسطينيٍ دَفَعَ أرضَهُ حلاً لمعاداةِ السَّامية في أوروبا وهُجِّرَ إلى حيثُ التقى امرأةً تشبهُ الذكريات.

لقد كان شعوراً رائعاً، يشبهُ أكلَ قطعةِ مثلجاتٍ في الشتاء، أو ممارسةَ الجنسِ دون واقٍ مع امرأةٍ غريبةٍ في مدينةٍ غريبةٍ تحتَ تأثيرِ الكوكايين، أو...

يقولُ لي عابرٌ نصفَ ما يرغبُ في قولهِ فأصدِّقهُ ثم نطعنُ بعضنا كعاشقين، تومئُ لي سيدةٌ أنْ أتبَعَهَا فأفعلُ وننجبُ طفلاً يشبهُ الخيانةَ، يقتلني قناصٌ فأموتُ، السماءُ تسقطُ على المارةِ فيهربُ السياحُ، السماءُ تسقطُ على المارةِ ولا يهربُ قلبي، السماءُ تسقطُ إلى الأعلى فينتحرُ شاعرٌ في غرفته انتحاراً جماعياً رغم أنَّهُ كان وحيداً ذلك المساء.

في ذلك المساء، داهمني النسيانُ على غفلةٍ فاشتريتُ ذاكرةَ جنديٍ لم يعدْ من الحربِ، وحين انتبهتُ إلى خللِ الوقتِ لم أستطعْ أنْ أجدَ منفىً يليقُ بجرحي لذلك قررتُ ألَّا أموتَ ثانيةً.

المدينةُ أقدمُ من الذكرياتِ، اللعنةُ مسورةٌ بالاكتئابِ، الوقتُ متأخرٌ عن مواعيدهِ، الأسوارُ تحيطُ الزمنَ بالرتابةِ، الموتُ يشبهُ وجهي، الشاعرُ يتكئُ على امرأةٍ في قصيدتهِ، الجنرالُ يتزوجُ زوجتي، المدينةُ تتقيأُ تاريخها وأنا أبتلعُ الشوارعَ ويبتلعُني الزحام، أنا الذي أوزعُ دَمِي على الغرباء، وأتقاسمُ زجاجة النبيذِ مع وحدتي، أرجوكم، أرسلوا جثتي بالبريد السريع، وزعوا أصابعي بالتساوي على أصدقائي.

هذه المدينةُ أكبرُ من قلبِ شاعرٍ وأصغرُ من قصيدته، لكنَّها كافيةٌ لينتحرَ الموتى دون أنْ يزعجوا أحداً، ولتزهرَ إشاراتُ المرورِ في الضواحي، ليصبحَ الشرطيُّ جزءاً من الحلِّ والشوارعُ مجرَّدَ خلفيةٍ للحقيقة.

في ذلك المساء، حين تعثَّرَ قلبي، أمسكتني دمشقيةٌ وعلَّمتني أبجديةَ شهوتها، كنتُ ضائعاً بين الله الذي زرعَهُ الشيخُ في قلبي وبين الله الذي لمستهُ في فِراشها، ذلك المساء،
أمي وحدَها من عرفتْ أنَّني لن أعود،
أمي وحدها من عرفتْ،
أمي وحدها،
أمي.

لقد بعتُ أيامي البيضاءَ في السوقِ السوداءَ، واشتريتُ منزلاً يطلُّ على الحرب، لقد كانتِ الإطلالةُ رائعةً لدرجةِ أنَّني لم أقاومْ إغراءَها، فانحرفتْ قصيدتي عن تعاليمِ الشيخ، واتَّهمني أصدقائي بالعُزلة، وضعتُ كُحلاً على عيني فازدادتْ عروبتي، وشربتُ حليبَ الناقةِ في الحُلمِ فصحوتُ شاعراً، كنتُ أراقبُ الحربَ كما يراقبُ المصابون بالجُذامِ عيونَ الناس، ولقد توصَّلتُ إلى حقائقَ مرعبةٍ عن الشِّعرِ والرجلِ الأبيض، عن موسمِ الهجرة إلى أوروبا، وعن المدنِ التي تستقبلُ السيَّاحَ في أيَّامِ السِلْم والمجاهدين في أيَّامِ الحرب، عن النساء اللواتي يُعَانين الأمرَّين في أيَّامِ السِلْم ويُصبحن وقوداً للحربِ في أيَّامِ الحرب.

في مدينةٍ أُعيدَ إعمارها مثل برلين، يكمنُ السِّرُّ الذي يعرفهُ الجميع، وهو أنَّ الـ…
لا، لنْ أكرِّرَ ما هو معروفٌ، لكنَّني سأُخبركم بما لا تعرفون: ليستْ مشكلةُ الحربِ في من يموتون، مشكلتها في من يبقونَ أحياءَ بعدها.

لقد كانتْ أجملَ حربٍ خُضتها في حياتي، مليئةً بالمجازاتِ والصورِ الشعرية، أتذكَّرُ كيف أنَّني كنتُ أتعرَّقُ أدريناليناً، وأبولُ دخاناً أسودَ، كيفَ كُنتُ آكلُ لحمي وأشربُ صراخاً، كان الموتُ بجسدهِ الهزيلِ يتكئُ على ما اقترفتْ قصيدتهُ من خرابٍ، ويمسحُ سِكِّينهُ من مِلْحي، وكانتِ المدينةُ تفرُكُ حذائي بمسائِها فيبتسمُ الطريقُ، وتعدُّ أصابعَ حزني وتُسقطُها في الطريق إليها، الموتُ يبكي والمدينةُ تتذكَّرُ ملامحَ قاتِلها وتُرسلُ لي طعنةً عن طريق البريدِ، تهدِّدُني بالفرحِ، وتنشرُ قلبي على حبلِ غسيلها الممدودِ بين ذاكرتين، وأنا يشدُّني النسيانُ إليَّ، عميقاً إليَّ، عميقاً، فتسقطُ لُغتي على الصباحِ، تسقطُ الشرفاتُ على الأغاني، المناديلُ على القُبُلاتِ، الشوارعُ الخلفيةُ على أجسادِ النساءِ، تفاصيلُ الأزقةِ على التاريخِ، تسقطُ المدينةُ على المقابرِ، الأحلامُ على السجونِ، الفقراءُ على الفرح، وأنا أسقطُ على الذكرى.

حين أصبحتُ عضواً في اتحادِ القتلى، تحسَّنتْ أحلامي، وأصبحتُ أمارسُ التثاؤبَ بحرية، ورغمَ طبولِ الحربِ التي تُغنِّي قُربَ جسدي المنتفخ، إلا أنَّني وجدتُ متَّسعاً من الوقتِ كي أصادقَ كلباً مشرداً، اختارَ ألَّا يأكل من جثتي رغم جوعهِ، واكتفى بالنومِ قُربَ قدمَيّ.

حاولَ عدةُ أشخاصٍ انتشالي، إلَّا أنَّ القنَّاصَ ناقَشَهُم ببندقيتهِ فغيَّروا رأيهم، لقد كانَ قنَّاصاً شريفاً، يعملُ بأمانة، ولا يضيعُ وقتاً وأُناساً.

ذلك الثقبُ الصغير
المتبقي بعد مرورِ الرصاصة
أفرَغَ محتوياتي
لقد كانَ كلُّ شيءٍ يتسرَّبُ بهدوء
الذكرياتُ
أسماء الأصدقاءِ
فيتامين C
أغاني الأعراس
القاموسُ العربي
درجةُ حرارةِ 37
حمضُ البول
قصائدُ أبي نواس
ودَمِي.

في اللحظةِ التي تبدأُ فيها الرُّوحُ بالهروبِ من البوابةِ الصغيرةِ التي فتحتها الرصاصة، تصبحُ الأشياءُ أكثرَ وضوحاً، النظريةُ النسبيةُ تتحولُ إلى أمرٍ بديهي، معادلاتُ الرياضياتِ التي كانتْ مُبهمةً تغدو أمراً يسيراً، أسماءُ زملاء الدراسةِ الذين نسينا أسماءَهم تعودُ إلى الذاكرة، الحياةُ بكاملِ تفاصيلها تُضيءُ فجأةً، غرفةُ الطفولة، حليبُ الأمِّ، الرعشةُ الأولى، شوارعُ المخيم، صورةُ ياسر عرفات، رائحةُ القهوةِ مع الهيل في ثنايا المنزل، صوتُ أذان الصبح، مارادونا في المكسيكِ عام 1986، وأنتِ.

تماماً، كما لو أنَّكَ تأكلُ أصابعَ حبيبتكَ، تماماً كما لو أنَّكَ ترضعُ سلكَ الكهرباء، كما لو أنَّكَ تأخذُ لُقاحاً ضدَّ الشظايا، كما لو أنَّكَ لِصُّ ذكرياتٍ، تعال لِنُمسك عن الشِّعر، ونستبدل أغنياتِ الصيفِ بِشَاشٍ طبيٍ، وقصائدَ الحصادِ بخيطانِ العمليَّاتِ الجراحية، اتركْ مطبخكَ وغرفة الأطفال واتبعني لنشربَ الشاي خلفَ أكياسِ الرمل، إنَّ المجزرةَ تتَّسعُ للجميع، ضعْ أحلامكَ في السقيفةِ واسْقِ نباتاتِ الشُّرفةِ جيداً، فقد يَطُولُ النقاشُ مع الحديد، اتركْ خلفكَ جلال الدين الرومي وابن رشد وهيغل، واجلبْ معكَ ميكافيللي وهنتنجتون وفوكوياما، فنحن نحتاجهم الآن، اتركْ ضحكاتك وقميصكَ الأزرق وسريركَ الدافئ، وهاتِ أظافركَ وأنيابكَ وسكينَ الصَّيدِ وتعال.

ارمِ عصرَ النَّهضةِ واجلبْ محاكمَ التفتيش
ارمِ حضارةَ أوروبا واجلبْ ليلةَ الكريستال
ارمِ الاشتراكيةَ واجلبْ جوزيف ستالين
ارمِ قصائدَ رامبو واجلبْ تجارةَ الرقيق
ارمِ ميشيل فوكو واجلبْ فايروس الإيدز
ارمِ فلسفةَ هايدغر واجلبْ نقاءَ العرق الآري
ارمِ شمسَ هيمنجواي التي لا تزالُ تُشرقُ واجلبْ رصاصةً في الرأس
ارمِ ليلةَ فان غوخ المضيئةَ بالنجومِ واجلبْ أذنه المقطوعة
ارمِ غورنيكا بيكاسو واجلبْ غورنيكا الحقيقيةَ برائحةِ دَمِها الطازج
نحنُ نحتاجُ هذه الأشياء الآن، نحتاجُها كي نبدأَ الاحتفال.
...