Judith Herzberg Poems

Het duurt altijd langer dan je denkt,
ook als je denkt
het zal wel langer duren dan ik denk
dan duurt het toch nog langer
dan je denkt.

Het is altijd veel duurder dan je denkt,
ook als je denkt
het zal wel duurder worden dan ik denk
dan wordt het toch nog duurder
dan je denkt.

Het kost meer moeite dan je denkt
ook als je denkt
het zal wel veel meer moeite kosten dan ik denk
dan kost het toch meer moeite
dan je denkt.

Het duurt veel korter dan je denkt
ook als je denkt
het zal wel korter duren dan ik denk
dan duurt het toch
nog korter dan je denkt.
...

It always takes much longer than you think,
even if you think
it's bound to take much longer than I think
then it still takes longer
than you think.

It is always more expensive than you think,
even if you think
it's bound to be more expensive than I think
then it's even more expensive
than you think.

It is more trouble than you think
even if you think
it's bound to be more trouble than I think
then it's much more trouble
than you think

It goes more quickly than you think
even if you think
it's bound to go much quicker than I think
then it's even
quicker than you think.
...

Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.

Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper.

Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.
...

Zou dat er zijn, een wet
tot het behoud van pijn?
Zodat, als wij hem hier bestrijden
iemand, ergens, pijn moet lijden
erger dan het woordje au?

Of zou pijn, als energie
(even nog, analogie)
zich omzetten, niet in warmte,
maar bijvoorbeeld in een armte
erger dan het woordje au?

Of zou de pijn die wij verdrijven
in een ándere vorm hier blijven
lachloos, zangloos doen verstijven
onze pijn-dorstige lijven
hunkerend naar het woordje au?
...

Could there be such a thing, a law
for the conservation of pain,
so that if we fight it here,
someone somewhere will be hurt
worse than the sound of ow?

Or does pain, like energy
(sorry, analogy), transform itself
not into heat, but somehow
into a kind of freeze
worse than the sound of ow?

Or could it be the pain we drive out
takes on a different form,
unlaughed, unsung, disavowed,
stiffens our pain-thirsty bodies
aching for the sound of ow?
...

Ze zitten in de auto in een file,
de radio staat aan, uitlaatgassen
en muziek, een lied waarvan hij zegt
dat hij het mooi vindt, over
brandende violen en een dans die doorgaat
tot het einde van de liefde.
Niet het lied maar wat hij zegt
maakt dat zij hem niet aan kan kijken.
Nu komt er in de auto nog iets bij:
muziek en uitlaatgassen en verlegenheid.
Verlegenheid omdat de dans
tot aan het eind van liefde veel te veel
is, te ver naar vroeger reikt,
te ver vooruit, zijn ziel
puilt opeens onbeschermd, zo onbeschermd,
zij zegt alleen: 'Sentimenteel'.
Ja zegt hij, sentimenteel.
Nooit zal zij weten of hij weet
hoe zij dat woord heeft aangegrepen.
Nooit zal hij weten wat zij
begrepen heeft, hoe ver en ver,
nooit zal zij weten dat hij
begreep dat zij begreep
wat hem opeens beving, tenzij
iemand, geschiedschrijver misschien,
later precies reconstrueert hoe dat met mensen
toen en toen met radio's in files ging.
...

They are sitting in the car in a traffic jam,
the radio is on, exhaust fumes
and music, a song he thinks
is beautiful, about
violins on fire and a dance which goes on
until the end of love.
Not the song but what he says
makes her unable to look at him.
Now something else enters the car:
music and exhaust fumes and shyness.
Shyness because the dance
until the end of love is much too much
stretches too far into the past,
too far ahead, his soul
swells suddenly unprotected, so unprotected,
she only says: 'Sentimental'.
Yes he says, sentimental.
She will never know if he knew
how she seized upon that word.
He will never know what she
understood, how far and far,
she will never know that he
understood that she understood
what suddenly came over him, unless
someone, an historian perhaps,
later exactly reconstructs the way it used to go
with people in traffic jams with radios.
...

Zij schildert wat zij niet kan eten
niet kan bezitten niet beschrijven.
Zij schildert wat niet stil blijft
zitten niet gelijk blijft niet
verandert. Zij schildert wat zij
niet kan kweken niet kan vangen
niet vergeten. Zij schildert
wat zij niet kan raden pakken
of begrijpen. Wat ze niet
omhelzen kan verwennen
of verwijten. Verwaarlozen,
laten verwilderen. Omhakken,
verscheuren. Verbranden.
Betreuren. Zij schildert
waar zij niet van slapen kan
wat ze zich niet herinnert,
niet in kleur. Wat zij niet zingen
kan niet juichen.
Het onomlijnde blijft
onomlijnbaar lokken.
...

She paints what she cannot eat
cannot own cannot name.
She paints what does not keep
still does not change does not stay the same.
She paints what she
cannot grow cannot catch
can't forget. She paints
what she cannot guess understand
or get. What she can't
embrace indulge or blame. Neglect,
let go to seed. Chop down,
tear up. Burn.
Regret. She paints
what keeps her from her sleep
what she cannot recollect,
not in colour. What she cannot sing,
can't enjoy.
The undefined keeps up
its indefinable allure.
...

Ik ben degene niet meer die het zich herinnert
ik ben degene die het overkwam.

Ik ben degene niet meer die het overkwam
ik ben degene die het zich niet meer herinnert.

Ik ben degene die het zich herinnert
maar niet degene die het overkwam.
...