Madrason . Poems

Het is de menstruatie
die omslaat in mannenhaat
het verval van ronde vormen logenstraft
en de man werd een geweldenaar
...

De tong die dubbel twist
en zich daardoor verkwist
aan watervallen
kleurt het roze
...

Als ik mezelf vergelijk
met het firmament
de ster boven een berg
ben ik comparatief een dwerg
...

Als ik niet meer leven mag
dan wordt mijn rode wijn chagrijnig
het wordt dan kleverig en zuur
zal van de warme horizon verdwijnen
...

De inkt is neergeslagen
en de schrijver beeft niet meer
zijn schrijfveer neergeslagen
bij de laatste vraag als punt
...

Scheiden is niet meer dan de corrosie helpen
de roest die reeds lang al vreet aan schakel
je weet het onbewust en later blijkt het geen orakel
het vergt moed om verder te gaan met dank aan het anker
...

Wanneer dan bent U goed of slecht
wanneer dan werk'lijk bent U echt
dat is niet een, twee, drie gezegd
het water staat tot aan mijn lippen
...

Ik wil de vrouw toch niet verknippen
haar parels stonden aan de lippen
het blosje om haar schone mond
met kleurtjes hangend aan haar wangen
...

Zij streelt met al haar
vrouw'lijkheid
zoals hij met zijn
piemel speelt
...

Het masker viel
en duizend stukken
ontrukten aan de
benauwde ziel
...