മനുഷ്യന്‍റെ മഹാമിത്രം Poem by Madathil Rajendran Nair
മനുഷ്യന്‍റെ മഹാമിത്രം
മഴമേഘങ്ങള്‍ ഭ്രാന്തരായ് പാഞ്ഞു
ഗിരിശൃംഗങ്ങളില്‍
കരിക്കൂട്ടങ്ങള്‍ പോലെ
ചൂളം വിളിച്ചു കാറ്റുകള്‍
കിരാതന്മാരെപ്പോലെ
കാട്ടിലെയാ മലഞ്ചുരവിജനതയില്‍
ഒരു ചായ ഉന്‍മേഷമേകാം
വണ്ടിനിര്‍ത്തി ഞാന്‍ നടന്നു
പൊളിഞ്ഞമരാന്‍ വെമ്പുമൊരു
ഷെഡ്ഡിലേക്ക്, അവിടെ
അടിഞ്ഞു കൂടിയിരുന്നു
വിവിധമുഖരാം മനുഷ്യര്‍
കോച്ചും മലന്തണുപ്പില്‍
ബീഡിയും പുകച്ച്
അവനപ്പോളെത്തി
എന്നെയും പിന്‍തുടര്‍ന്ന്
വാലാട്ടി
മേലോട്ടെന്‍ മുഖം നോക്കി
കണ്‍കളില്‍ അനാദിയാം ചങ്ങാത്തത്തിന്‍
നനവിന്‍ തിളക്കവും പേറി
എന്‍റെ തുടകളില്‍ മുന്‍കാലുകളമര്‍ത്തി
മലഞ്ചുരത്തിലെ തെണ്ടിപ്പട്ടി
കണ്ണെഴുതിയൊരഴകപ്പനാണ്ടി
തവിട്ടുസില്‍ക്കിലൊരാഹ്ലാദപ്പൊതി
ദൃഢപേശീതരംഗസൗന്ദര്യലഹരി
ഇവനെന്താണിഷ്ടം?
ഇവിടുള്ളതെന്തുമവനിഷ്ടം
ഞാനവനൊരു മധുരബണ്‍ വാങ്ങി
അവനതുടന്‍ വിഴുങ്ങി
വീണ്ടും വീണ്ടും വാലാട്ടി
ആദിമസൗഹൃദം കണ്ണില്‍
ഒരു ബണ്ണുകൂടി ഞാന്‍ വാങ്ങി
ക്ഷണമവനതും വിഴുങ്ങി
ദൈവം പോലും കാലുകുത്താന്‍ മടിക്കും
ആ മലഞ്ചുരത്തിലെന്തൊക്കെയോ കാച്ചി-
ച്ചമച്ച ചുടുചായക്കഷായത്തിന്നവസാന തുള്ളിയും
ഞാന്‍ കുടിച്ചുതീര്‍ക്കും മുമ്പെ
പിന്നെ, ഭൂതങ്ങളുടെ ചുഴലിയില്‍
കാറ്റില്‍ മഴച്ചാറ്റലില്‍ മൂടല്‍മഞ്ഞില്‍
പായും മേഘങ്ങളെയുരുമ്മി
ഒരു കിറുക്കനെപ്പോല്‍ ഞാനെന്‍
കാറിലേക്ക് വേച്ചുനടക്കുമ്പോള്‍
അവനുണ്ടായിരുന്നു പിന്നില്‍
കണ്‍കളിലാ മറക്കാനാവാത്ത
സൗഹൃദദീപ്തിയും പേറി
സുഹൃത്തെ, നമ്മുടെ പരിചയമനന്തമാവാം
ചങ്ങാത്തമനവസാനമാവാം
അനാദിയാകാം
കാലാകാലങ്ങളിലൂടെ
ജനിമൃതികളിലൂടെ
പുനര്‍ജ്ജനീവ്യഥകളിലൂടെ
നാമൊരുമിച്ച് വിഹരിച്ചിരിക്കാം
ഒരുപക്ഷെ, എന്‍റെ നിയാന്‍ഡര്‍ഥല്‍
ഗുഹക്ക് നീ കാവലിരുന്നിരിക്കാം
ഞാനകത്തു കൂര്‍ക്കം വലിച്ചുറങ്ങവെ
ഉയരും ശശാങ്കനെ നോക്കി നീ
ഈ ഉലകത്തെയെന്തിനിത്ര സുന്ദരമാക്കി
പടച്ചോനെന്നപ്പോള്‍ നിനച്ചിരിക്കാം
അല്ലെങ്കില്‍, നീ മഞ്ഞുമഴയില്‍ കൊടുംതണുപ്പില്‍
എന്‍റെ ഇഗ്ളുവിന്‍ വാതല്‍പടിയില്‍
അനന്താപാരധവളിമയെപ്പാര്‍ത്ത്
മരവിച്ചിരുന്ന് തലചൊറിഞ്ഞിരിക്കാം
ഈശ്വരാ! ഈ ദൃശ്യമെന്തിനിത്ര വിസ്മ‍യാവഹമാക്കി
എല്ലുകള്‍ കടഞ്ഞുരതരിക്കെ
ഗഗനത്തില്‍ താരാദൃഷ്ടിപോലും മരവിച്ച് വിലപിക്കവെ?
വിടപറയുന്നു ഞാന്‍ സുഹൃത്തേ!
വരും യാത്രാവേളകളില്‍ നമുക്കിനിയും കണ്ടുമുട്ടാം
ജനിമൃതികളിലൂടെ
നിന്‍റെ മിഴിയിന്‍ നനവില്‍
സൗഹൃദത്തിന്‍ തിരി നീ തെളിച്ചുവെക്കൂ
എനിക്കുറപ്പുണ്ട് നീയുണ്ടാവുമെന്‍
തലക്കരുകില്‍ ഏതോ മലഞ്ചെരുവില്‍
ഞാനെന്നന്ത്യശ്വാസം വലിക്കവെ
മനുഷ്യന്‍റെ മഹാമിത്രമേ!
അതിന്നപ്പുറം ഞാനെന്ത് നിന്നോട് ചോദിക്കുവാന്‍?
ഒരു മനുഷ്യനല്ലെങ്കിലെന്താവശ്യപ്പെടാന്‍?
I had read your poem Man's Best Friend long back. Now I have read it once more and its Malayalam version! I cannot tell which is better, can only say both are superb! ജനിമൃതികളിലൂടെ നിന്‍റെ മിഴിയിന്‍ നനവില്‍ സൗഹൃദത്തിന്‍ തിരി നീ തെളിച്ചുവെക്കൂ എനിക്കുറപ്പുണ്ട് നീയുണ്ടാവുമെന്‍ തലക്കരുകില്‍ ഏതോ മലഞ്ചെരുവില്‍ ഞാനെന്നന്ത്യശ്വാസം വലിക്കവെ മനുഷ്യന്‍റെ മഹാമിത്രമേ!
Hi Kelly - Nice to see you back on my page after a very very long pause. I too have been rather inactive at PH. This poem is a translation of my English poem Man's Best Friend which I am sure you have read. Thanks for the suggestion.
Delivering Poems Around The World
Poems are the property of their respective owners. All information has been reproduced here for educational and informational purposes to benefit site visitors, and is provided at no charge...
4/25/2024 10:03:01 AM # 1.0.0.1119
Reading those lines, I am reminded of William Wordsworth's poem Fidelity where he narrates the soul stirring story of a pet dog that guarded the dead body of its master in the wilderness for days without eating or drinking anything. Beautiful poem that deserves high rating!