Μιλήστε Μας... Poem by THEODOROS MANTAS

Φωνές, γραφές, ματιές του παρελθόντος
δυσδιάκριτες και σκονισμένες
από τα ποδοβολητά των αρνητών
και τις κραυγές των πλανημένων αγνών.

Τα βήματα σας λαμπρά σαν αστραπές,
που το φως του ξεπερνά τις εποχές.
Και το τρυγούν του κόσμου οι φάροι
και οι ανθοί που ανθίζουν στις κορφές.

Μιλάτε για το άπιαστο ωραίο
για 'κείνο που το κοιτάς και χάνεσαι
στις ευωδιές και στα ζωηρά χρώματα
της πιο όμορφης και δίκαιης άνοιξης.

Το βλέμμα σας το παίρνει ο άνεμος
και το αφήνει στα φτερά του χρόνου
για να ταξιδεύει μαζί του στο αιώνιο,
για να μη λείψει πότε και σε κανένα.

Ω! Μιλήστε μας, διώξτε τις σκιές
και τους απατηλούς ψιθύρους
που κρύβονται μες στο πυκνό σκοτάδι
για να μη φανεί η έρημος τους.

Ο ουρανός, ο ήλιος και το γλαυκό
είναι το δικό σας... δικό μας σπιτικό.
Και αν η πατρίδα μας είναι νησί μικρό
Σεις το 'χετε κάνει στον κόσμο ξακουστό.