ಅವಳೇನೆಂದು ಅವಳನ್ನು ತಿಳಿದವನೆ ಬಲ್ಲ Poem by Praveen Kumar in Divya Belaku

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಅಂತ: ರಾಳದ ಬೆಂಕಿ,
ಹಿಂಗದ ಚೈತನ್ಯದ, ಬಿಂಕದ ಮಹಾ ಕಾರಂಜಿ;
ಆದರೂ, ವಿನಯ ಸಂಪತ್ತು, ಮಧುರ ಭಾವಗಳ ಸುತ್ತು,
ನಡುವೆ, ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಸೌಗಂಧ ಚೆಲ್ಲುವ ಗತ್ತು.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಹೃದಯ ರಾಜ್ಯದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಞಿ,
ಅದು ಚೆಲುವೋ, ಒಲವೋ, ಅಥವ ಘನಗುಣಗಳ ಕಸರತ್ತೋ;
ಅಂತೂ, ನನಗವಳಿಗಿಂತ ಮೇಲಾದುದಿನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ,
ಎತ್ತರಕ್ಕಿಂತೆತ್ತರ ಅವಳು, ವಿಶಾಲಕ್ಕಿಂತ ವಿಶಾಲ.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ರತ್ನ, ಅಪರಂಜಿ ಚಿನ್ನ,
ಬೆಂಕಿ ಸುಡುವವಳಲ್ಲ, ಹೊಳಪು ಕಳೆಗುಂದುವವಳಲ್ಲ;
ತಾನೆ ತಾನಾಗಿ ಹೊಳೆದು, ಲೋಕ ಬೆಳಗುವವಳು,
ಒಳಗೆ ಘನವಾಗಿದ್ದು, ಹೊರಗೆ ಚೆಲುವು ಚೆಲ್ಲುವವಳು.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಎಲ್ಲರಲಿ ಬೆರೆಯುವವಳಲ್ಲ,
ತಾನಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಿದರೆ, ಮತ್ತೆಂದೆಂದೂ ಬಿಡುವವಳಲ್ಲ;
ನಯ ವಿನಯದಿ ಒಳಹೊಕ್ಕು, ಬಣ್ಣ ಚಿತ್ತಾರಗಳ ಬರೆದು,
ಸುತ್ತಿ, ಸುತ್ತಿ, ಪ್ರೀತಿ ಬಲೆಯ ಹೊಸೆದು, ತನ್ನನೊಪ್ಪಿಸುವವಳು.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಹೊಸತೊಂದು ಲೋಕ,
ಕಷ್ಟ ಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳ ಮರೆಸಿ, ಹೊಸ ಭಾವ ಹರಸುವವಳು;
ನನ್ನನ್ನೆತ್ತೆತ್ತರ ಎತ್ತಿ, ನಾನಾರೆಂದು ನನಗೆ ತೋರಿ,
ಮೌನದಿ ಕಣ್ಣನ್ನು ತೆರೆಸಿ, ಜ್ಞಾನ ಬೆಳಕು ತೋರುವವಳು.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಶ್ರೀ ದೇವಿ, ಸೌಮ್ಯತೆಯ ಮೂರ್ತಿ,
ತುಟಿಪೆಟುಕೆನ್ನದೆ, ಹೃದಯ ಸೇತುವೆ ಕಟ್ಟಬಲ್ಲವಳು;
ಕಣ್ಣು ಮಿಂಚಿನ ಝಳದಿಂದ, ತನ್ನೆಲ್ಲ ಭಾವಗಳ ಮುಂದಿಟ್ಟು,
ಬದುಕೆಲ್ಲ ಬೆರೆತು, ಜೀವಕ್ಕೆ ಜೀವವಾಗುವವಳು.

ಅವಳು, ಅಂತಿಂತವಳಲ್ಲ, ಹಿಡಿದ ಪಟ್ಟು ಬಿಡುವವಳಲ್ಲ,
ಮನವೊಲಿದಲ್ಲಿ, ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಮುಡಿಪಾಗಿಡುವ ಚೆನ್ನೆ,
ಸತ್ತ್ವಗುಣ ಸಂಪನ್ನೆ, ಲಾವಣ್ಯೆ, ಮನದನ್ನೆ,
ಅವಳೇನೆಂದು, ಅವಳನ್ನು ತಿಳಿದವನೆ ಬಲ್ಲ.