ನಮ್ಮಸ್ಥಿತ್ವದ ಚಕ್ರತೀರ್ಥದ ನಡುವೆ ಮೇಲೇಳಬೇಕು Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಬೆಳಕಿಗೆ ಬೆಳಕಾಗಿ ಬಂದವರು ನಾವು,
ಬೆಳಕಿಗೆ ಶುಭ್ರ ಬೆಳಕಾಗಬೇಕು;
ಕತ್ತಲನು ಬಗೆದೊಗೆದು ಬೆಳಕಾದವರು ನಾವು,
ಕತ್ತಲಿನ ಮುಖವೊರಸಿ ಬೆಳಕು ಹರಿಸಬೇಕು.

ಕಾಲಗರ್ಭದಜ್ಞಾತದಿ, ಚಿಗುರೊಡೆದ ನಾವು,
ಜ್ಞಾನರೆಂಬೆಕೊಂಬೆಯಲಿ, ಕವಲೊಡೆಯಬೇಕು;
ನಿಶ್ಚೇತನದ ನಡುವಿಂದ, ಸಿಡಿದೆದ್ದ ನಾವು,
ನಮ್ಮಸ್ಥಿತ್ವ ಚಕ್ರತೀರ್ಥದ ನಡುವೆ ಮೇಲೇಳಬೇಕು.

ದಿಗಂತದಂಚಿಗೆ, ನಮ್ಮ ಚೈತನ್ಯ ಚಿಮ್ಮಿ,
ನಿಂತಲ್ಲೆ, ಊಧ್ರ್ವ ಮುಖರಾಗಬೇಕು ನಾವು;
ಪಾತಾಳದಿ ಕೈವಲ್ಯಕ್ಕೆ, ಹೃದಯ ಪತಾಕೆಯ ಹಾರಿ,
ಸ್ಥಿರದಲ್ಲೊಳಗಿಳಿದು, ನಮ್ಮನ್ನರಿಯಬೇಕು.

ಕಾಲಪದರುಗಳ ಮೇಲೆ, ಪದರಾದ ನಾವು,
ಹೊಸತೊಂದು ಮಜಲಾಗಿ, ಗುರುತೊತ್ತಬೇಕು;
ಕಾಲನಾರಾಯಣನ ಭುಜವೇರಿ ನಿಂತಿರುವ ನಾವು,
ತಲೆಯೆತ್ತಿ, ಗಡಿಮೀರಿ ಕೈಚಾಚಬೇಕು.

ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳಲ್ಲ, ಮಿಂಚುಗಳಾಗಬೇಕು ನಾವು,
ಮಿಂಚುಗುಡುಗುಗಳಾಗಿ ಗುಡುಗಿ, ಮಳೆಹರಿಸಬೇಕು;
ಗಾಜುಹರಳುಗಳಲ್ಲ, ದೈತ್ಯವಜ್ರಹಾರವಾಗಿ ನಾವು,
ಸೂರ್ಯಾಪ್ರಭೆಯನು ಹೀರಿ, ಬೆಳಕು, ಹಬ್ಬಬೇಕು.

ನಮ್ಮಸ್ಥಿತ್ವದ ಬೇಲಿಗಳ ಕಡಿದೊಗೆದು ನಾವು,
ವಿಶ್ವಮಾನವರಾಗಿ, ಮೇಲೇರಬೇಕು;
ಮುಚ್ಚಿರುವ ಪಂಚೇಂದ್ರಿಯಗಳ ವಿಸ್ತರಿಸಿ ತೆರೆದು,
ಒಳಗೆ, ಹೊರಗಿನ ಸೇತುವೆ, ಗಟ್ಟಿ ಬೆಸೆಯಬೇಕು.

ಕಾರ್ಗತ್ತಲು, ಮರುಭೂಮಿಯ, ಈ ಮರೀಚಿಕೆ ಜೀವ,
ಶಾಶ್ವತ ಬೆಳಕಾಗಿ, ಸದಾ ಮಿನುಗುತ್ತಿರಬೇಕು;
ಕ್ಷಣಿಕ ಜೀವ ಕಿಡಿಯಿಂದ, ದಿಗಂತಗಳ ಬೆಳಗಿ,
ಭೂತಭವಿಷ್ಯತ್ತಿನ ಮಧ್ಯೆ ವಿಕಸನದ ಕೊಂಡಿಯಾಗಬೇಕು.

ಬಲುದೂರಕೆ, ನಮ್ಮ ಧ್ಯೇಯಗುರಿಯನ್ನಿಟ್ಟು,
ಸಾಧನೆಯ ನಾವೆಯಲೆ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಬೇಕು;
ಕಣ್ಣಿವೆ ಮುಚ್ಚದೆ, ಸದಾ ಎಚ್ಚರವಾಗಿದ್ದು,
ಹಿಡಿದ ದಾರಿಯ ಗುಂಟ ಮುಂದೊತ್ತಬೇಕು.

ಕತ್ತಲೆಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾವು, ಮತ್ತೆ ಮುಳುಗುವ ಮೊದಲು,
ಬೆಳಕಿನ ದಾರಿಯಲಿ ನಡೆದು, ಬಸವಳಿಯಬೇಕು,
ಮುಟ್ಟಲಾರದ ಗುರಿಗಳನೇಕ, ಎದುರುಬದುರಿರುವಾಗ,
ಕತ್ತಲೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವತನಕ, ದಾರಿ ನಡೆಯಬೇಕು.