Χαμένο Βήμα Poem by THEODOROS MANTAS

Έρημος η καρδιά, πικρή η ακροθαλασσιά.
Η φυγή σου με τυραννά και η ώρα δεν περνά.
Είναι οι στιγμές φτωχές με δάκρυα ποτισμένες,
είναι η σιωπή βαριά και η ψυχή πονά.

Μια αγάπη έγινε κύμα της ξενιτιάς,
ένα βλέμμα κρύφτηκε στο βυθό της μοναξιάς.
Κοχύλια αθώα λευκά δακρύζουν σαν με κοιτούν,
πανιά ανοίγουν μα δεν ξέρουν που να τη βρουν.

Ο άνεμος φυσά δυνατά, η μνήμη δεν ξεχνά'
λυγίζει το κορμί πώς όρθιο πάλι να σταθεί;
Ο κόσμος μοιάζει αδειανός σαν κήπος λερός,
μονάχος και σκεφτικός άνθρωπος καιρό σκυφτός.

Σπασμένα φτερά, κατάρτια κουπιά νεκρά,
σταμάτησε το τραγούδι να χαμογελά.
Ένα βράχος χαραγμένος βαθιά πονεμένος
από τα χρώματα της θλίψης είναι σκεπασμένος.

Έρχεται η νύχτα με κραυγές από κρυφές σκιές,
είναι των πληγωμένων οι σιωπηλές κραυγές.
Το καντήλι του ονείρου είναι σβησμένο
και το βήμα της ζωής μου είναι πια χαμένο.