Φύσα Αγέρι Poem by THEODOROS MANTAS

Ένα κύμα ψιθυρίζει
στου ανέμου την καρδιά...
''φύσα απόψε που πονάω
να με σύρεις μακριά''.

Είναι η νύχτα φωτεινή,
μα η ψυχή του θρηνεί,
φίλος του κοιμήθηκε
σε μια μακρινή ακτή.

Ένα άστρο το κοιτάει,
να μιλήσει δεν μπορεί,
μόνο δάκρυα αφήνει
να γλυκάνει τη στιγμή.

Δεν υπάρχει πια χαρά,
μήτε άνθη δροσερά,
μόνο ένα βλέμμα σιωπηλό,
που ζητά την ερημιά.

Ένα όνειρο ζυγώνει,
με ψηλά πανιά λευκά,
μια σειρήνα τραγουδά
μα η μνήμη δεν ξεχνά.

Φύσα αγέρι να με στείλεις,
σε μια απάνεμη γωνιά,
και ποιος ξέρει κάποια μέρα
ίσως ''λυθώ'' απ' τα πικρά.