Χαμένη Στιγμή Poem by THEODOROS MANTAS

Κοιτάς το κερί το φως λιγοστό, τη ζητάς δεν είναι εδώ.
Είναι η σκέψη σου θολή, η απουσία της πληγή.
Κλείνεις τα μάτια τη βλέπεις κοντά' έρχεται σου μιλά.

Της δίνεις τσιγάρο, σου ανάβει φωτιά' σε γλυκοκοιτά.
Ένα χάδι, ένα φιλί μες στη σιωπή και ο πόθος φωτιά
που σας καίει τα σωθικά, μα τώρα είναι πια αργά.

Την αγαπάς, σε αγαπά, μα και οι δύο σε ξένη αγκαλιά.
Δεν έχει χιόνι ούτε συννεφιά μα σας πονάει η καρδιά.
Ένα όνειρο σας δίνει χαρά... ψέμα είναι και σας πονά.

Λιώνει το κερί, λιώνεις και Εσύ μέσα στη μοναξιά.
Ξέρεις ότι τη θες, ξέρει ότι δε φταις και ότι κλαις.
Μα λάθος η εποχή και τώρα έχει χαθεί η στιγμή.