Μες Στη Σιωπή Σου Μιλούν Poem by THEODOROS MANTAS

Μες στη σιωπή σου μιλούν οι πληγές, αθόρυβα σε πλησιάζουν και
όσο και αν τρέχεις, όσο και να έχεις κλείσει τα αυτιά σου και είσαι προσηλωμένος σ' ένα στόχο...σε προλαβαίνουν και σαν άνεμος δυνατός σκορπίζουν πάνω σου σαν φθινοπωρινά κιτρινωπά φύλλα ιστορίες δικές σου, ιστορίες γεμάτες από στιγμές δικές σου που καιρό προσπαθείς να τις ξεχάσεις, να τις επουλώσεις, να τις κρύψεις στα αδιαπέραστα και αδιάβατα βάθη της ψυχής σου.
Και τότε ανήμπορος γυρίζεις και τις κοιτάς μία μία, και τις αγγίζεις μία μία και σ' αγγίζουν και εκείνες και προσπαθείς να συμφιλιωθείς μαζί τους για μια ακόμη φορά.
Και όσο και αν προσπαθείς να κρατηθείς ψυχρός και αλύγιστος στο τέλος δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου που κυλούν ένα ένα και σβήνουν σιωπηλά μες στα ανεπούλωτα τραύματα σου...
Μα στέκεσαι δυνατός και συνεχίζεις να προχωράς να χαμογελάς και να αναζητάς τη στιγμή που σαν σε πλησιάσουν θα μπορείς να τις ντύσεις στα χρώματα της άνοιξης και της χαράς με ένα κόκκινο ρόδο της αληθινής αγάπης.