Στην άκρη του καημού
δάκρυ θωρεί τη γη
και η μικρή διαδρομή
η μόνη επιλογή.
Γλιστρά... μοναχό,
διάφανο καυτό
και καίει το κορμί
και η ψυχή... βουβή.
Θολή πικρή στιγμή,
σαν ανοίγει μια πληγή,
που ο πόνος της ζητεί
στο χώμα να σβηστεί.
Να ήταν η φυγή
σαν άστρο φωτεινή
να λούζει στο λευκό
τον πόνο τον καημό.
Το σκότος της σιωπής
να ήταν χαρά κραυγής
πληγής γκρίζας ζωής
που ανέθαλλε στη γης.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem