Βαθιά Αγάπη Poem by THEODOROS MANTAS

Κυματάκι μου αλμυρό
ταξιδάκι στο άγνωρο,
φεύγεις νύχτα στη σιωπή,
μόνη μένει μια ακτή.

Σ' αγαπάει σε ποθεί,
σε θυμάται και θρηνεί
γιατί έφυγες μακριά,
έρημος πια και μοναξιά.

Η καρδιά της πώς πονά,
η ψυχή της δε βαστά,
το φεγγάρι να κοιτά,
δίχως εσένα αγκαλιά.

Τα πανιά σου τα λευκά,
τα κρατάει στη ματιά
και αναμένει τη στιγμή
που θα γυρίσεις το κουπί.

Είναι μια αμμουδιά
του Νοτιά η γειτονιά,
μα 'χει τώρα παγωνιά
για 'να κύμα π' αγαπά.