Άστρο της ήσυχης βραδιάς
γιατί θλιμμένα με κοιτάς,
γιατί το χρώμα σου το λευκό,
έχει αγκαλιάσει το γκριζωπό;
Κι αν μεγάλο βάρος βαστάς,
αιώνιο Είσαι πώς πονάς;
Στο φως σου το λαμπερό
πληγή δεν αντέχω να δω.
Αν Συ που είσαι οδηγός
φάρος τον ονείρων αγνός,
χαθείς μες στο μελαγχολικό,
πώς θα βρω τον προορισμό;
Άκου του έρωτα τη μουσική'
κοίτα του φεγγαριού τη μορφή'
χόρεψε μαζί του ως την αυγή'
δρόσισε την ψυχή μου...στο ζητεί.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem