Μες στο μικρό το καπηλειό
της ξεχασμένης γειτονιάς
τις νύχτες άστρα δεν θα δω
με το ποτό θα ξεχαστώ.
Θα συναντήσω τα πικρά
που 'ταν χαμόγελα γλυκά
σαν έδιναν καυτά φιλιά
σαν είχαν αγάπη στην καρδιά.
Το βλέμμα πια θολό
τα γένια γκρίζα μακριά
τα χιόνια και η παγωνιά
ντύνουν τη σιωπή τη μοναξιά.
Κι αν είναι ο κόσμος μας αυτός
ερημικός και σκοτεινός
μες στο μικρό το καπηλειό
τα μάτια της θα ονειρευτώ.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem