Μην Ξεχάσεις Poem by THEODOROS MANTAS

Σαν δώσει ένα φιλί γεννιέται η πορφυρή ανατολή.
Σαν ένα δάκρυ της βρει αφορμή μια ρωγμή θα γίνει πηγή.
Σαν ένα χάδι της στο κορμί χαριστεί μια έρημος
θα πάψει τις κρύες νύχτες της να κλαίει να θρηνεί.

Ένας άνεμος στα μαλλιά της θα ζητήσει να σταθεί
πάνω στην ομορφιά της ο χρόνος θα αναπαυθεί.
Ο γλαυκός ουρανός στα λάγνα μάτια της θα απλωθεί
και το φεγγάρι θα ζητήσει στο αθώο της φως να ζει.

Μια κρυφή σκιά θα γίνει για εκείνη ορατή.
Μια θάλασσα θα ποθήσει να της γίνει αρεστή.
Ένα ακρογιάλι θα γίνει στρώμα να κοιμηθεί.
Ένα λουλούδι θα ανθίσει για να την ερωτευθεί.

Λέξεις, ήχοι και συλλαβές θα πλαστούν μόνο γι αυτή.
Ένα τραγούδι στα πέρατα του κόσμου θα την υμνεί.
Και Συ που στέκεσαι κάθε βράδια στο παραθύρι της
άκουσε την καρδιά της που σου μιλεί...σε αναζητεί.

Μόνο μην ξεχάσεις ποτέ ότι αγαπάει τον ήλιο,
το πορφυρό δειλινό, το πέλαγο, τη δροσερή αυγή
τους κήπους που τραγουδούν τα αηδόνια τις βραδιές
και τις μεγάλες ανεξάντλητες ζεστές αγκαλιές.