Μη Φυσήξεις Poem by THEODOROS MANTAS

Ατέλειωτη σαν άβυσσος η λύπη στην ψυχή
σαν η σελίδα της αγάπης μένει αδειανή.
Χτυπούν οι θύελλες το αφίλητο κορμί,
ανοίγουν πάνω του τα κύματα πικρή ρωγμή.

Πληγώνουν τα όνειρα τα αχάιδευτα μαλλιά,
στυφά μένουν τις νύχτες του έρωτα τα φιλιά.
Άχρωμη και λυπημένη μοιάζει η ανατολή,
μύριοι ίσκιοι και θλίψη βασανίζουν τη ζωή.

Το αθώο φως καιρό δεν ζυγώνει προς τα εκεί
και μια φλόγα από κερί πια σε παρηγορεί.
Τα κύματα είναι άχρωμα και σκυθρωπά,
κι ο φλοίσβος τους τον έρωτα πια δεν αποζητά.

Μια στάλα από χαρά πλησιάζει σου γελά,
μια όμορφη κόρη δειλά σε γλυκοκοιτά.
Μια άνοιξη ανασαίνει μέσα σου ξαφνικά'
μη φυσήξεις αγέρι και την πάρεις μακριά.