σβησμένο Πάθος Poem by THEODOROS MANTAS

Μες στης θλίψης τη μεγάλη σκοτεινιά
δεν θα βρεις παρά μονάχα παγωνιά.
Τα αγκάθια, τα καρφιά και τα στενά
είναι του πόνου τα χάδια τα πικρά.

Μες στου γκρίζου τη λερή τη γειτονιά
με 'να τσιγάρο στο χέρι αναμμένο
το λασπωμένο χώμα μόνο κοιτάς
και κάθε σου δάκρυ είναι ματωμένο.

Τα βάσανα σου είναι ένα βουνό
που είναι πάντα χιονισμένο
και η πληγή που 'χεις στην καρδιά
είναι ένα πάθος πια σβησμένο.

Είναι οι νύχτες σου βαριές και σιωπηλές
γεμάτες με θαμπές, βουβές σκιές
και Συ σε μια γωνιά με 'να ποτό
φίλο έχεις κάνει τον καημό.